Μαθήτρια ακόμη βρέθηκε στην Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας. Μια φίλη τής είπε ότι περνάνε ωραία και πήγε. Αυτό ήταν. Κόλλησε για τα καλά το «μικρόβιο» της υποκριτικής. Ακολούθησαν σπουδές στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, δουλειές στο θέατρο και την τηλεόραση (από τις πιο γνωστές οι Singles και το LAPD) και πρόσφατα μια μεγάλη περιοδεία σε αρκετές χώρες με το θίασο του Λάκη Λαζόπουλου. Ο λόγος για την Καλαματιανή ηθοποιό Στέφη Πουλοπούλου, που από σήμερα έως και τη Δευτέρα θα εμφανίζεται με την ομάδα Patari Project στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής Καλαμάτας.
-Στην Καλαμάτα με το «10cm up». Τι θα δούμε στο αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής;
Αυτή η παράσταση είναι μια παραγωγή των Patari Project, μιας καινούργιας ομάδας, που δημιουργήθηκε πριν από ενάμιση περίπου χρόνο στην Αθήνα. Είμαστε 10 συμμαθητές από ένα μεταπτυχιακό σεμιναριακό πρόγραμμα σωματικού θεάτρου που έγινε πριν από μερικά χρόνια. Κάποιοι κολλήσαμε και συνεχίσαμε φτιάχνοντας αυτή την ομάδα. Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε, που είναι στην ουσία το στοιχείο που μας δένει, είναι η τεχνική της πλατφόρμας. Μια τεχνική σωματικού θεάτρου, σε πολύ μικρά πατάρια ύψους 10 εκατοστών – εξ ου και το όνομα της παράστασης -, όπου τα πάντα γίνονται σωματικά. Είμαστε όλοι πάνω σε ένα πατάρι και η αφηγηματικότητα πηγάζει αρχικά από το σώμα και στη συνέχεια από το λόγο. Δεν υπάρχουν σκηνικά, δεν υπάρχουν φώτα, ούτε εξωτερική μουσική ή κοστούμια. Φοράμε απλά βασικά ρούχα και κάνουμε τα πάντα με το σώμα. Τους ρόλους, τους χώρους, τους ήχους, το φωτισμό. Όσον αφορά στο θέμα, πρόκειται για τρεις διαφορετικές ιστορίες σε τρεις διαφορετικές πλατφόρμες, με τρεις κεντρικούς ήρωες άντρες, σε τρεις περιόδους της Ελλάδας: τη δεκαετία του ’30, λίγο πριν από τη δικτατορία του Μεταξά, την περίοδο του ’60, λίγο πριν από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου, και το σήμερα, τη δικτατορία που ζούμε, εμφανώς ή όχι.
-Το έργο έχει γραφτεί από εσάς;
Ναι, το κείμενο έχει βγει εξ ολοκλήρου από τη διαδικασία της πρόβας. Δεν υπάρχει κάποιο πρωτότυπο κείμενο πάνω στο οποίο να στηριχτήκαμε.
-Οι καταστάσεις που ζούμε σήμερα έδωσαν την αφορμή;
Η αρχική ιδέα ήταν της Σοφίας Πάσχου, η οποία είναι επικεφαλής της ομάδας και σκηνοθέτις. Σκέφτηκε πώς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την πλατφόρμα και να αφηγηθούμε με διαφορετικούς τρόπους τις παράλληλες ιστορίες που ζούμε στον τόπο αυτό, αλλά και γενικότερα στον κόσμο. Δηλαδή, μέσα από την έρευνά μας συνειδητοποιήσαμε κι εμείς ότι το ’30 λίγο πολύ ήταν ίδιο σε πολλές χώρες, το ’60 το ίδιο, το σήμερα λίγο πολύ ίδιο σε πολλές χώρες είναι. Ναι μεν οι ήρωες και οι ιστορίες διαδραματίζονται στην Αθήνα της κάθε εποχής, αλλά επί της ουσίας δε διαφέρουν πάρα πολύ από το ό,τι συνέβαινε στην υπόλοιπη Ευρώπη τις αντίστοιχες περιόδους. Έχουμε τρία πατάρια και το κάθε ένα κινείται σε μια άλλη δεκαετία. Δείχνουμε πώς μοιάζουν αυτές οι ιστορίες, προσπαθώντας να είμαστε διακριτικοί ως προς το τι θέση παίρνουμε. Δηλαδή, η πολιτική μας φωνή μέσα από αυτό εκτιμώ ότι είναι πολύ διακριτική και αυτό θέλαμε. Δεν παίρνουμε καθαρές θέσεις για το τι είναι καλό, τι κακό, πού έκαναν λάθος τότε, πού κάνουμε λάθος σήμερα. Ωστόσο, δε γίνεται να μη σε αγγίζει πολιτικά αυτό που συμβαίνει. Και ο απόηχος που έχουμε από το κοινό της Αθήνας ένα χρόνο τώρα, όπου η παράσταση πήγε πολύ καλά, ήταν ότι άνοιγαν σκέψεις. Δε δίνονταν απαντήσεις, αλλά άνοιγαν ερωτήματα στο μυαλό του κόσμου. Και αυτό είναι ένας από τους στόχους της παράστασης.
-Έχουμε συνηθίσει να σε βλέπουμε συχνά σε «παρέες», είτε αυτές είναι τηλεοπτικές (Singles) είτε θεατρικές, όπως τώρα. Τυχαίνει;
Δεν ξέρω, κάτι γίνεται. Πολύ συχνά, όπου μπαίνω, γινόμαστε παρέα. Το έχω σκεφτεί κι εγώ. Αυτό που έχουμε τώρα, όμως, είναι ιδανικό, γιατί όταν ξεκινάει από παρέα κάτι, έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από το να μπαίνεις κάπου και συγκυριακά να ταιριάζεις και να περνάς καλά.
-Σε μια εποχή απομόνωσης, το να υπάρχουν παρέες είναι αισιόδοξο μήνυμα;
Κυρίως στη δουλειά, να υπάρχουν μυαλά που μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δηλαδή, το προσωπικό, όσο περνούν τα χρόνια, οι συνθήκες κ.λπ., γίνεται όλο και δυσκολότερο. Το να καταφέρεις να συνεργαστείς καλά και να ανταλλάξεις ουσιαστικά πράγματα που παράγουν έργο, δημιουργία που έχει να δώσει κάτι, νομίζω ότι επιτελεί και κοινωνικό ρόλο. Είναι πολύ σπουδαίο το να καταφέρεις να συνυπάρχεις μέσα από τη δουλειά σου, όποια και αν είναι αυτή, με ανθρώπους που ανταλλάσσεις ουσιαστικά πράγματα, διανοητικά, πνευματικά και παράγεις κάτι.
Της Μαρίας Νίκα
Θεατρική παράσταση «10cm up»
Το πείραμα πέτυχε, το κοινό ενθουσιάστηκε και η παράσταση “10cm up” συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της και εκτός Αθηνών!
Ξεκινώντας στην Αθήνα την άνοιξη του 2012 σε Baumstrasse και Βios (Βοb Theatre Festival) και συνεχίζοντας έως το Μάρτιο του 2013 στη σκηνή του Rabbithole, η ομάδα Patari Project παρουσιάζει και στην Καλαμάτα την παράσταση, που έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα την τεχνική “Platform”, σήμερα, αύριο και μεθαύριο, 8, 9 και 10 Ιουνίου, στις 21.00, στο αμφιθέατρο Φιλαρμονικής. Μάλιστα, σχετικά δόθηκε χθες συνέντευξη Τύπου στο Δημαρχείο Καλαμάτας.
Οκτώ ηθοποιοί σε τρεις εξέδρες δημιουργούν το σκηνικό, αναλαμβάνουν τη μουσική επένδυση, τους ήχους και τα οπτικά «εφέ» της παράστασης, με μοναδικά εργαλεία το σώμα και τη φωνή τους. Τρεις άντρες, τρεις εποχές, τρεις διαφορετικές και ταυτόχρονα ίδιες ιστορίες… Το ’30, το ’60 και το σήμερα ζωντανεύουν μέσα από ένα συναρπαστικό είδος θεάτρου. Κι όλα αυτά 10cm up… από το έδαφος.
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου.
Ηθοποιοί: Μαριάννα Βαρβιάνη, Γιάννης Διαμαντής, Μιχάλης Κουμαριανός, Θεοδόσης Κώνστας, Αγγελική Μαχαίρα, Στέφη Πουλοπούλου, Σάντυ Σπυρίδη, Εριφύλη Στεφανίδου, Υβόννη Τζάθα
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Γιαννούλης
Κατασκευή σκηνικών: Άγγελος Καρύδης
Φωτογραφία, σχεδιασμός – εκτέλεση αφίσας: Κική Παπαδοπούλου
Προπώληση Εισιτηρίων: Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας και http://www.facebook.com/patariproject.
