Η αληθινή απόχρωση της πραγματικότητας…
 
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης
 
«Έλα, θέλει να σου πει ένα τραγούδι που έμαθε σήμερα». Αρπάζει το ακουστικό από το χέρι της μάνας του πριν προλάβουμε να αστειευτούμε για την ανυπομονησία του να λέει σε όλους μας το κάθε καινούργιο που μαθαίνει. «O δριόμος είχε τη δική του ιστορίια κάποιος την έγριαψε στον τοίχο με μπογιά ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερίια κι ύστερια είπαν πως την έγριαψαν παιδιά…»
Ασφυξία και φασισμός είναι να μη μένει στιγμή ατόφιο το συναίσθημά σου στο άκουσμα ενός 4χρονου που χωρίς καμιά αληθινή γνώση σε τι αναφέρεται, υπερβάλλει εαυτόν για να αρθρώσει σωστά το «ελευθερία».
Να ’ρχεται η εικόνα μιας νηπιαγωγού των 700-800 ευρώ που μέσα από την κληρωτίδα «απολύεστε», τους μαθαίνει «δρόμους», ζωγραφίζοντας πορτοκαλί τανκς και γαρύφαλλα.
Να κάνει κατάληψη η μορφή της, το αύριό της, σε κάθε σου νοιώθω, να ισοπεδώνει τις πύλες κάθε σου σκέψης για το αν τελικώς υφίστανται πλέον δρόμοι, πριν. Πριν η κάθε ιστορία περάσει από τη μνήμη στην καρδιά. Το συναίσθημα, όσο κι αν σου κάνει πότε πότε το χατήρι να χωρέσει στην προσωπική σου λογική κοινών πραγμάτων, σε κοινή προοπτική για να αλλάξουν τα πράγματα δε θα μεταλλαχθεί ποτέ.
Το βράδυ στο καφέ, η tv στο mute. Απόψε δεν έχει μπάλα, περιττές οι ιαχές. Εικόνες από τη Λευκάδα, ο υπουργός Υγείας γιουχάρεται κατά τη διάρκεια της ομιλίας του.
Άργησαν τα σωστικά συνεργεία, καθυστέρησαν τα γιουχαΐσματα. Με την πραγματικότητα στο mute, ευκολότερα διακρίνεις τα αληθινά της χρώματα.
Στο διπλανό τραπέζι διαφωνώντας για τη γενική κατάσταση με το συνομιλητή της που επιμένει «δε θέλουν, δε θέλουν να κάνουν, όχι δεν μπορούν, καταλαβαίνεις; δε θέλουν…», μια ξερακιανή κουνά τα χέρια της προς υποστήριξη του δίκιου της στον ίδιο ξέφρενο ρυθμό με την αποστεωμένη γλώσσα της, ταχύτερα κι απ’ όσο στην οθόνη ανοιγοκλείνει το φαύλο στόμα του ο σπουδαίος υπουργός.  
Τη φαντάζομαι να σφαδάζει σ’ ένα φορείο, να εκλιπαρεί για βοήθεια σ’ ένα διάδρομο που κάποιος έχει πατήσει το mute, ούτε κώνειο να υπάρχει, κανένας ήχος να μη βγαίνει όσο κι αν ουρλιάζεις, σαν να ’σαι στο βυθό. Όσο περισσότερο ανοίγεις το στόμα, τόσο να πνίγεσαι.
Της το εύχομαι. Έστω και μια φορά αν υποχρεωθείς να αντικρίσεις την αληθινή απόχρωση της πραγματικότητας, είναι διδακτικότερο, χρησιμότερο από το να εκπαιδευτείς να παπαγαλίζεις ολόκληρη την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Η κρεβατοκάμαρα έχει γεμίσει κούτες. Από το μαξιλάρι, με το ζόρι πλέον φαίνεται μια λουρίδα ουρανός στο τζάμι. Μερικά βράδια πάνω στις ετικέτες τους, «κουζίνα», «ρούχα», «βιβλία», βλέπω σε fast forward τα καινούργια τραγούδια που θα μάθει, πεντακάθαρα «ρ», «ελευθερίες» στεντόρειες.
Όλα όσα σε ένα μήνα από τώρα θα μας τραγουδά στο skype. Εκεί που και η μάνα μου θα μάθει να λέει τα νέα της γειτονιάς, φίλοι, γνωστοί, όλοι εκεί, οι γρίλιες του εδώ παράθυρου κλειστές κι ο γενικός κατεβασμένος.
Όταν δε με πιάνει ύπνος, μετράω ξερακιανές. Πρόβατα αναρίθμητα. Τρομάζω, πετάγομαι να βεβαιωθώ πως στο μπρελόκ μου υπάρχουν δύο καινούργια αχρησιμοποίητα ακόμη κλειδιά κι όλες οι κούτες είναι κλειστές. Να σιγουρευτώ πως δε θα ξαναβρεθώ ποτέ στην από δω πλευρά του διαδρόμου.
Κάποιος να φιμώνει το στόμα μου, να περιπαίζει τη λογική μου, μια ξερακιανή να λέει «ευχαριστώ» που της έδωσα ξανά παλμό για να μπορεί να χειροκροτεί τον υπουργό της.
Αυτόν που κάθε μήνα θα πιστώνει το λογαριασμό μου με τα ψίχουλα που αναλογούν στις δικές μου πληγές και με αντίστοιχη χρέωση από ένα υποκοριστικό για τη «δουλειά», «τη ζωή» μου. Δουλίτσα να υπάρχει, να περνάμε τη ζωούλα μας. Κι ας έχουν γίνει και οι δρόμοι και οι «δρόμοι» βυθοί. Όσο περισσότερο τους περπατάς, όσο ανοίγεις το στόμα, τόσο πνίγεσαι. Ποτέ ξανά.
Σε όποιον από τους τελευταίους εναπομείναντες απορημένους αναρωτηθεί «μα γιατί φεύγετε;», να θυμηθώ να απαντήσω πως και μόνο για να αφήσουμε τα 4χρονα να βρουν τις δικές τους νίκες μακριά από τα ενοχικά, τα μελό, τις καραμπινάτες ήττες μας κι όλα τα σύνδρομά μας, είναι ένας επαρκής λόγος για να εξαφανιστούμε όλοι από το δρόμο τους.
Ότι μόνον ο δικός σου δρόμος ημερώνει τις νύχτες σου χωρίς φαντάσματα, ξερακιανές, σοφιστές και σοφιστείες να μαχαιρώνουν κάθε στιγμή τον ξύπνιο σου, δε θα το πω.
Κανείς δε ρωτά πλέον τίποτα που ήδη δεν ξέρει κι αρκετά τις θεοποιήσαμε, τις λιώσαμε  τις λέξεις, να ξεδιψάσουμε από το βολικό ζουμί τους, να αποκρύψουμε από την προσωπική μας λογική την πραγματική κλίση της επόμενης, ολισθηρής κοινής στροφής.
 
Υ.Γ. Οι μισοί σχεδόν από τους Έλληνες που βρίσκονται σε «εργάσιμη ηλικία» αναζητούν απασχόληση στο εξωτερικό, λένε τα επίσημα στοιχεία. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, σχεδόν οι μισοί από τους Έλληνες ανέφεραν ότι τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο αναζητούν εργασία στο εξωτερικό. Τα ισχυρότερα κίνητρα για μετακίνηση στο εξωτερικό είναι η υψηλή ανεργία και η ύφεση.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα toportal.gr και είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι αναφέρεται σε ανοικτή επιστολή συνδημότη, ο οποίος αποφάσισε να φύγει από την πόλη του, τη χώρα του, στο κυνήγι μιας περισσότερο αξιοπρεπούς ζωής. Του το ευχόμαστε…