Μετά τη δημοσιογραφική «ανακάλυψη» του συντάκτη, κ. Αντώνη Πετρόγιαννη, της εφημερίδας «Θάρρος», για την ύπαρξη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας, θα θέλαμε τον ενημερώσουμε κάποια πράγματα, που πιθανόν να μη γνωρίζει, να μην αντιλαμβάνεται ή σκοπίμως να αγνοεί, επειδή «όσο ζεις μαθαίνεις»!
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο παρέμβασης, έχει πάγια θέση για τα εργασιακά ζητήματα της νέας γενιάς (voucher, κοινωφελής εργασία κ.α.). Η οργάνωση των αντιστάσεων του κόσμου που ζει στην γκρίζα ζώνη επισφάλειας-ανεργίας-μετανάστευσης είναι κόμβος της δουλειάς μας και πάνω σε αυτόν αποτιμούμε τη δράση μας. Τις ανάγκες αυτού του κόσμου έχουμε ως οδηγό της παρέμβασής μας, γιατί κι εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτι του.
Ανακοινώσεις εντυπωσιασμού και «διαφήμισης», με τη συνεχή παρουσία μας στα ΜΜΕ, είναι εκτός δικής μας λογικής και πολιτικής αντίληψης. Αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση, όμως, στο εν λόγω δημοσίευμα είναι ο τρόπος και τα «κίτρινου τύπου» επιχειρήματα που επέλεξε ο συντάκτης και θα ζήλευε μέχρι και ο ίδιος ο δήμαρχος Μεσσήνης, αγνοώντας τον τρόπο λειτουργίας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, πρακτική και λογική που ακολουθείται από τα καθεστωτικά-συστημικά ΜΜΕ.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, ο καθένας έχει δικαίωμα να γράφει δημόσια ό,τι θέλει. Στην περίπτωση του κ. Πετρόγιαννη, απλά μας χωρίζει άβυσσος στο πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Εμείς είμαστε κομμάτι μιας γενιάς που οι κυρίαρχοί της συμπεριφέρονται σαν πλεονάζον προσωπικό σε εταιρεία υπό εκκαθάριση.
Ο καθημερινός αγώνας που δίνουμε μέσα από τις τάξεις της ριζοσπαστικής αριστεράς ίσως στο συγκεκριμένο αρθρογράφο να μοιάζει ξένος. Όπως, άλλωστε, ξένες του είναι και οι λέξεις ανιδιοτέλεια, συλλογικότητα και αλληλεγγύη.
Στην πολιτική συγκυρία που διανύουμε, οι μνημονιακές πολιτικές θέλουν μια νεολαία πειραματόζωο των νέων εργασιακών μορφών απασχόλησης, να εργάζεται σε προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας με μισθούς πείνας, να μην έχει κανένα εργασιακό δικαίωμα, να μην αντιστέκεται. Κάθε τέτοιου είδους λογική που μας καλεί «να πίνουμε το φραπεδοκαπουτσίνο μας» και ουσιαστικά να μας προτρέπει να μην ασχολούμαστε με την πολιτική, θα μας βρίσκει απέναντι. Θεωρούμε ότι χρέος της γενιάς μας είναι να παρεμβαίνει και να δρα συλλογικά στους χώρους εργασίας, αλλά και στην κοινωνία, γιατί μόνο έτσι θα αλλάξουμε τις ζωές μας και τον ίδιο μας τον τόπο.
σ.σ. Ωραίο το «παπαγάλισμα», αλλά για την ταμπακέρα τίποτα; Απάντηση πληρέστερη αύριο…
