Την αγαπώ αυτή την πόλη! Εδώ επέλεξα να ζήσω από τα 18 μου έως σήμερα (66), με μία 4χρονη διακοπή για αθηναϊκή φοιτητική ζωή.
Εδώ έζησα τη δικτατορία (στην αρχή και στο τέλος της), εδώ έκανα πράξη όλα τα προσωπικά, επαγγελματικά και οικογενειακά μου όνειρα, εδώ έζησα τους σεισμούς του 1986, εδώ αντίκρισα το εξίσου σκληρό πρόσωπο της φύσης στις πλημμύρες του 2009, του 2013 και τη φοβερότερη της 7ης/9/2016.
Είναι όμορφη πόλη η Καλαμάτα! Έχει περισσότερα πλεονεκτήματα και λιγότερα μειονεκτήματα σε σχέση με συγκρίσιμες μ’ αυτή πόλεις. Το πρόβλημα είναι να θέλουν και να μπορούν οι τοπικοί και οι κεντρικοί αρμόδιοι να μεγιστοποιήσουν τα «συν» και να ελαχιστοποιήσουν τα «μείον».
Στη λύση αυτού του προβλήματος μεγάλο ποσοστό συνυπευθυνότητας και δράσης έχουμε κι εμείς οι πολίτες αυτής της πόλης.
Κρίνοντας σήμερα (ένα μήνα ύστερα από τη μεγάλη πλημμύρα) πιο ψύχραιμα τα αίτια και τα αποτελέσματα αυτού του καιρικού φαινομένου, θεωρώ ότι ο ανθρώπινος παράγοντας και όχι η ποσότητα νερού έφεραν τους θανάτους και τις καταστροφές στην Καλαμάτα.
Τον επιμερισμό των ευθυνών, με τις αντίστοιχες αστικές και ποινικές συνέπειες, ελπίζω ότι θα τον αναλάβουν τα αρμόδια όργανα και θα τον ολοκληρώσουν σύντομα και ακριβοδίκαια.
Όσον αφορά σε εμάς τους πολίτες – κατοίκους της Καλαμάτας (ως μέρος του ανθρώπινου παράγοντα) που ζημιωθήκαμε πολύ, λίγο ή καθόλου από τις πλημμύρες, το μεγάλο ποσοστό ευθύνης για ό,τι συνέβη τα ξημερώματα της 7ης/9 εντοπίζεται και επικεντρώνεται στη νοοτροπία αδιαφορίας για ό,τι συμβαίνει έξω από την κλειστή μας πόρτα. Να, όμως, που εν προκειμένω ό,τι συνέβη έξω από το σπίτι μας μπήκε σ’ αυτό φέρνοντας τόνους νερού και λάσπης, φέρνοντας απόγνωση και καταστροφή.
Και βέβαια, ο απλός πολίτης που πληρώνει τέλη καθαριότητας και αποχέτευσης, δεν ξέρει και δεν μπορεί να φτιάξει αγωγούς παροχέτευσης ομβρίων μεγαλύτερης διατομής, ούτε να επιβλέπει – επιβάλλει την έγκαιρη (πριν από τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια) ασφαλτόστρωση της περιφερειακής οδού, όμως ξέρει και μπορεί να διατηρεί τη γειτονιά του και τις σχάρες των υπονόμων και τα κρασπεδόρειθρα της πρόσοψης του σπιτιού του καθαρά, μπορεί και ξέρει ότι τα ρέματα δεν μπαζώνονται, δεν περιφράσσονται, δεν οικοδομούνται και δεν είναι σκουπιδότοπος.
Και επειδή σ’ αυτόν τον τομέα έχουμε (το DNA του Έλληνα γαρ) έλλειμμα αγωγής, γνώσης, αλληλεγγύης, υπευθυνότητας, πρόληψης και πειθαρχίας, ήρθε η μητέρα – φύση (έστω με την υπερβολή εκείνου του πρωινού) να (ξανα) πληγώσει την όμορφη πόλη μας και να μας τραυματίσει, άλλους ελαφρά, άλλους βαριά και τρεις θανάσιμα.
Οι παλαιότεροι (γεροντότεροι) έλεγαν το σοφό: «Τι ρίχνει ο Θεός και δεν το κρατά η γης», όπερ μεθερμηνεύομενον: Εκείνοι οι άνθρωποι είχαν την πρόνοια – σοφία να δέχονται αζημίως όση ποσότητα νερού και αν τους έστελναν οι ουρανοί.
Οι ουρανοί και στο μέλλον θα στέλνουν νερό στη γη, ίσως στείλουν και πιο πολύ από εκείνο της 7ης/9/2016. Εμείς θα είμαστε τότε προετοιμασμένοι να το δεχθούμε αζημίως; Ή, ή, ή …
Του Γιώργου Ηλιόπουλου
