«Αν πριν 2,5 χρόνια έλεγα σε κάποιον ότι θα έφτιαχνα μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου, ανταγωνιστική, καλή και αξιόλογη, που αριθμεί αυτή τη στιγμή 20 κοπέλες στην αγωνιστική ομάδα των γυναικών, άλλες 15 στην ομάδα των κορασίδων, συν μια ακαδημία με περίπου 40 παιδάκια, αγόρια και κορίτσια προσχολικής ηλικίας και πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (μέχρι Ε’ και Στ’ Δημοτικού), μάλλον το πιο πιθανό θα ήταν να με περάσει για τρελό»… Με αυτό τον …πρόλογο ο Κώστας Λαμπρόπουλος αναφέρεται στον Εθνικό Καλαμάτας, που ήρθε να ξαναβάλει τη Μεσσηνία δυναμικά στον χάρτη του γυναικείου ποδοσφαίρου και μάλιστα σε μια περίοδο που για πρώτη φορά η διάδοση του αθλήματος δείχνει να αποτελεί σοβαρή υπόθεση για τις διεθνείς, αλλά και την ελληνική Ομοσπονδία.
Ο έμπειρος Καλαματιανός προπονητής, στον οποίο ανήκει δικαιωματικά ο τίτλος του αναβιωτή του γυναικείου ποδοσφαίρου στην περιοχή μας, συνεχίζει:
«Βέβαια όλα αυτά είναι τώρα πραγματικότητα, όμως πριν από 2,5 χρονιά κανείς δεν το πίστευε. Μόνο εγώ και φυσικά ο Τάκης Βασιλόπουλος, ο οποίος είναι ο “πατέρας” αυτής της ομάδος και χρηματοδοτεί αυτή την προσπάθεια, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορούσε να γίνει αυτή η μεγάλη προσπάθεια, αυτό το μικρό θαύμα, γιατί τα χρήματα είναι η κινητήρια δύναμη σε ό,τι και να φτιάξεις.
Την ομάδα την αναβίωσα το Σεπτέμβρη του 2016 και ο Βασιλόπουλος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου και ασχολήθηκε από τον Μάρτη του 2017, ενώ δική του επιθυμία ήταν να ονομαστεί Εθνικός Καλαμάτας», επισημαίνει ο κ. Λαμπρόπουλος, ενώ για το ξεκίνημα της νεότερης ιστορίας του γυναικείου ποδοσφαίρου στη Μεσσηνία αναφέρει ειδικότερα:
«Η αλήθεια είναι ότι όταν διαλύθηκε για δεύτερη φορά η ομάδα το 2010 είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ ξανά με το γυναικείο, αλλά δούλεψα σε ανδρικές ομάδες, όπως ο Μιλτιάδης, το Διαβολίτσι, το Ασπρόχωμα, οι Γαργαλιάνοι.
Κάποια κορίτσια, όμως, που τους άρεσε το ποδόσφαιρο από το σχολείο που υπηρετούσα ως γυμναστής έμαθαν ότι ασχολιόμουν με το γυναικείο ποδόσφαιρο στο παρελθόν και με παρακάλεσαν να ξαναφτιάξω την ομάδα, η οποία δέσποζε στα σαλόνια της Α’ Εθνικής τη δεκαετία του ‘90 και μετά το 2000.
Δεν αναλάμβανε κανένας επτά χρόνια που είχε διαλυθεί η ομάδα να επανασυστήσει το γυναικείο ποδόσφαιρο στη Μεσσηνία. Εγώ όμως είχα κάνει κι άλλες προσπάθειες να τη φτιάξω μέσω άλλων συλλόγων, αλλά δεν κατέστη δυνατόν, όχι επειδή δεν μπορούσα να συγκεντρώσω κορίτσια και να τα προπονήσω -είμαι πάρα πολύ παλιός σε αυτή τη διαδικασία του γυναικείου ποδοσφαίρου έχω πολύ μεγάλη εμπειρία σε αυτό και ξέρω τι χρειάζονται οι κοπέλες για να ασχοληθούν. Το δύσκολο ήταν να βρω κάποιο χορηγό και αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Τάκη Βασιλόπουλου, ο οποίος είναι ένας άνθρωπος πολύ καλός, μέλος του ΔΣ της Ένωσης και πρόεδρος του Αθλητικού Οργανισμού, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ένας στοργικός πατέρας της ομάδας που χρηματοδοτεί όλες τις δραστηριότητές της. Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχάσω και τον γραμματέα της ομάδας, τον Γιώργο Γαϊτάνη ο οποίος είναι ένας άοκνος εργάτης, ο οποίος φέρνει εις πέρας ό,τι χρειάζεται γραφειοκρατικά και οργανωτικά.
Εμένα, αν με βάζατε σαν μέλος αυτής της οικογένειας, είμαι η “μητέρα” που “γέννησε” αυτή την ομάδα. Μάζεψα κοπέλες από την ομάδα του 1991, οι οποίες τότε ήταν 12 χρονών, όπως η Σία Φιλανδριανού, η Μαρία Βουτσά, η Χριστίνα Ελευθεράκη, αλλά και από τη δεύτερη φουρνιά -παιδιά μου τις αποκαλώ από τους τρεις ποδοσφαιρικούς μου “γάμους”-, μάζεψα κοπέλες του 2003 όπως η Λαμπρινή Γιαννοπούλου, η Κατερίνα Κόντη, η Δέσποινα Δημητρακοπούλου, η Αντωνία Πουλακίδα, η Ελένη Τσαμπούκου, ενώ φέτος από έμπειρες παίκτριες ήρθε και η Βάσω Τσακάκου. Και φυσικά είναι και οι μικρές μας, τα ξεπεταρούδια μας, που δεν υπολείπονται ταλέντου και αποτελούν το λαμπρό μέλλον του μεσσηνιακού γυναικείου ποδοσφαίρου, ενώ όλες μαζί συνθέτου αυτή την ανταγωνιστική ομάδα, η οποία πέρυσι, στην 1η χρονιά συμμετοχής της αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στη Γ’ Εθνική. Φέτος αγωνίζεται στη Β’ Εθνική, όπου και πάλι έχει πολύ αξιόλογη παρουσία, βρίσκεται στη μέση της βαθμολογίας, είναι πολύ ανταγωνιστική και εξασφάλισε εύκολα την παραμονή της.
Για πρώτη φορά έχω φτιάξει και ομάδα κορασίδων. Δεν την έχω δει αγωνιζόμενη ακόμα σε κανονικό πρωτάθλημα, όμως η Ομοσπονδία μας δίνει την ευκαιρία να παίξουμε στο κύπελλο κορασίδων. Θεωρώ ότι θα έχουμε αρκετά ανταγωνιστική ομάδα, δεδομένου ότι 6-7 κοπέλες παίζουν και στην γυναικεία, κι ας είναι 12-15 ετών. Πιστεύω ότι κι εδώ όλα θα πάνε καλά».
«Άθλος το να φτιάξεις μια γυναικεία ομάδα με τα σημερινά στερεότυπα»
Ο Κώστας Λαμπρόπουλος απάντησε σε πέντε ακόμα ερωτήσεις…
-Έχεις δει διαφορά στον τρόπο που ο κόσμος αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει το γυναικείο ποδόσφαιρο στις τρεις περιόδους της ομάδας, έσπασε δηλαδή το στερεότυπο ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι για τα κορίτσια;
-Έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα προόδου ως προς την αντιμετώπιση από την κοινωνία. Μικρά βήματα όμως. Ωστόσο, τα κορίτσια που αγαπάνε και θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο υπερασπίζονται πιο δυναμικά την επιλογή τους, γι’ αυτό είναι και περισσότερα από παλιότερα.
-Τι επιπλέον δυσκολίες υπάρχουν στην οργάνωση και λειτουργία μιας γυναικείας ομάδας σε σχέση με μια ανδρική;
-Οι δυσκολίες είναι πολύ μεγαλύτερες, λόγω αρχικά της δυσπιστίας που έχουν οι γονείς να φέρουν τα κορίτσια από μικρά να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο –πράγμα το οποίο δεν ισχύει για τα αγόρια.
Το να φτιάξεις μια γυναικεία ομάδα από την αρχή είναι άθλος με τα σημερινά στερεότυπα. Σχεδόν κανένας γυμναστής στο σχολείο (όπου είναι και η “πηγή” των παικτριών) δεν παροτρύνει τα κορίτσια να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, αλλά τα ωθούν σε άλλα αθλήματα.
Αλλά και να φτιάξει κάποιος μια γυναικεία ομάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο, για να μην πω αδύνατον, να διαχειριστεί την γυναικεία ψυχολογία. Από τη φύση της η γυναίκα δεν είναι εύκολα «διαχειρίσιμη”, πόσο μάλλον όταν είναι και αθλήτρια και μητέρα και σύζυγος και εργάζεται κιόλας. Ευτυχώς εγώ μέσω της εμπειρίας μου τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την προπονητική και τον χαρακτήρα των γυναικών, έχω καταφέρει να διαχειρίζομαι επιτυχώς αυτές τις ιδιαιτερότητες . Οι γυναίκες από την φύση τους έχουν αναπτυγμένες ,σε σχέση με τους άνδρες, κάποιες συμπεριφορές που μπορούν να σου δημιουργήσουν στα αποδυτήρια πρόβλημα όσον αφορά στις σχέσεις τους με τις συμπαίκτριες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από 7 χρόνια “ανομβρίας”, ήμουν αυτός που «επανεκκίνησε» τον κοιμώμενο γυναικείο ποδοσφαιρικό γίγαντα της κραταιάς Καλαμάτας ‘91.
-Τι πρέπει να γίνει, πρακτικά και εφαρμόσιμα πράγματα, για να αναπτυχθεί το άθλημα στην Ελλάδα; Έχεις διαπιστώσει εξέλιξη όλα αυτά τα χρόνια;
-Θα πρέπει η ΕΠΟ να ιδρύσει αυτόνομη Ένωση για τις γυναίκες και να διοργανώνει τα πρωταθλήματα υποδομής (κορασίδων και όχι μόνο) εντελώς δωρεάν όπως κάνει και για τα αντίστοιχα των αγοριών. Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει αυτόνομος Ενωσιακός προπονητής σε κάθε ΕΠΣ που διαθέτει ομάδα γυναικών και κορασίδων.
Όσο για την πρόοδο, το μόνο που έχει γίνει είναι η διοργάνωση του κυπέλλου κορασίδων…
-Ξεχώρισε μερικές στιγμές που σου έχουν “μείνει” από την όλη πορεία σου στο γυναικείο ποδόσφαιρο.
-Η νίκη μας το 1992 στο γήπεδο του Μεσσηνιακού επί της κραταιάς ομάδας, της Δόξας Πειραιά που απαρτιζόταν απ’ όλη την τότε Εθνική Ελλάδος.
Η φιλία που έχω τόσα χρόνια με τις κοπέλες της ομάδας, αλλά και με ανθρώπους που στήριζαν την προσπάθεια, όπως οι αείμνηστοι Γιάννης Κάρτσωνας και Καπετάν-Βασίλης Κωνσταντακόπουλος.
-Τελικά άξιζε αυτό το “ταξίδι” και εσύ γιατί το κάνεις;
-Αν δεν άξιζε δεν θα το έκανα… Αξίζει πρωτίστως για τα κορίτσια που τόσα πολλά έχουν προσφέρει στο γυναικείο ποδόσφαιρο της Μεσσηνίας και μας έχουν, και με έχουν, κάνει υπερήφανο που είμαι προπονητής τους. Το κάνω όμως και για τον μεγάλο αθλητικό παράγοντα και εξαιρετικό άνθρωπο, τον Τάκη Βασιλόπουλο, ο οποίος εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια στηρίζει τον αθλητισμό και τον πολιτισμό της Καλαμάτας και της Μεσσηνίας ανιδιοτελώς».
Χ.Ε.
