Ο πρώτος χορός της φιλαρμονικής που εδόθη χθες το εσπέρας εις την αίθουσαν του Αμερικανικού Κινηματοθεάτρου εσημείωσε μοναδικήν επιτυχίαν και ασφαλώς θα μείνη αλησμόνητος εις τα χορευτικά της πόλεώς μας. Κοσμιότης, τάξις και ευθυμία εξαιρετική απετέλεσαν τα κυριώτερα χαρακτηριστικά του χορού αυτού.
ΜΕΣΑ εις το πολύχρωμον μωσαϊκόν των διαφόρων ωραίων τουαλεττών, πολύ δυσκόλως μπορεί να ξεχωρίση κανείς τας καλυτέρας. Φαίνεται πως ο ωραιόκοσμος κατέβαλεν ευσυνειδήτους προσπαθείας δια να εμφανισθή από απόψεως περιβολής εντελώς άψογος.
ΟΙ νεαροί δανδήδες και αι δεσποινίδες έβγαλαν κυριολεκτικώς το άχτι τους χθες. Εχόρευσαν από της αρχής μέχρι του τέλους του χορού χωρίς διακοπήν και ανάπαυσιν. Και οι τέως νέοι όμως δεν επήγαν καθόλου πίσω. Βάλθηκαν να συναγωνισθούν τους άλλους και εις ένα μέρος τα κατάφεραν καλά. Διεκρίθη ιδιαιτέρως ένα εξηκονταπενταετές… γεροντοπαλλήκαρο, χορεύσας όλα ανεξαιρέτως τα Ουάν – στεπ.
Ο χορός εξηκολούθησε με αδιάπτωτον κέφι μέχρι των πρωινών ωρών. Τα πόδια των χορευτών αρχίζουν να ακαμπτούν, τα βλέφαρα των πλέον ηλικιωμένων αρχίζουν να γίνωνται βαρειά και εγώ αφήνω την κοσμικήν μου ασχολίαν δια να καταφύγω εις την δημοσιογραφικήν μου κτύπτην. Μπρούμελ.
