Κάθε φορά που ταξιδεύω στον αυτοκινητόδρομο Καλαμάτας – Τρίπολης το μάτι μου πέφτει ασυναίσθητα απέναντι στην πλαγιά, εκεί που περνά η σιδηροδρομική γραμμή. Αγναντεύω τις γραμμές και τις γέφυρες και οι σκέψεις μου τρέχουν….
Βλέπετε, για μένα, που το πατρικό μου στο χωριό Άρις ήταν δίπλα στις γραμμές, ό,τι έχει σχέση με το τρένο είναι οικείοι ήχοι, αγαπημένες εικόνες, νοσταλγικές αναμνήσεις.
Όταν κοιτάζω, λοιπόν, προς τα εκεί, σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να μπορούσα να προσεγγίσω, να δω, να περπατήσω, γιατί όχι και να ταξιδέψω…
Και αυτή η ευκαιρία ήρθε μέσω της εξόρμησης την περασμένη Κυριακή (3/12) του Συλλόγου Πεζοπόρων και Ορειβατών Καλαμάτας «Ο Ευκλής».
Ξεκινήσαμε από τους Χράνους Μεγαλόπολης, όπου συναντηθήκαμε με συνοδοιπόρους του Σ.Α.Ο.Ο. Τρίπολης και του ΕΟΣ Σπάρτης, για μια κυκλική πορεία 14 περίπου χιλιομέτρων.
Μέσω ενός χωματόδρομου κατεβήκαμε μέχρι το ρέμα της Αγίας Θεοδώρας κι αφού το διασχίσαμε, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την 5η τρενογέφυρα Σαφλά, την οποία βλέπαμε στη μέχρι τώρα διαδρομή απέναντι στο βουνό, στα δεξιά μας, να στέκει εντυπωσιακή κι αγέρωχη!
Από εκεί ξεκίνησε η πορεία μας πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή, η οποία διατηρείται σε άριστη κατάσταση.
Και τι δεν είδαμε σε αυτή τη συναρπαστική πεζοπορία! Γέφυρες, σήραγγες και γέφυρες διαφόρων μεγεθών και κάτω στο βάθος να βουίζει κελαρυστό τρέχοντας το ποτάμι.
Χρώματα… Όλοι οι τόνοι του κίτρινου και του καφέ μέχρι το βαθύ κόκκινο!
Με αυτά είχαν ντυθεί το δρυοδάσος και τα πλατάνια, που αγκαλιάζουν σφιχτά τη σιδηροδρομική γραμμή και εκτείνονται πέρα μακριά μέχρι τη Μεγαλόπολη και την ευρύτερη περιοχή.
Κατακλύστηκε η ψυχή μας (η δική μου τουλάχιστον) από νοσταλγία. Έφερνα στο μυαλό μου συνέχεια τους ήχους των συρμών, την εικόνα και το σφύριγμα του μουτζούρη, τα παιχνιδιάρικα χρώματα της τροιζήνας κι όλο μου έβγαινε προς τα έξω μια απορία: γιατί να καταργηθεί ο σιδηρόδρομος; Πόσο κρίμα, αλήθεια…
Νιώθοντας όλα αυτά και αφού περάσαμε το ερειπωμένο πλέον κτήριο του σταθμού στο Ίσαρη, φτάσαμε πάλι στους Χράνους.
Επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία, με προορισμό το Λεοντάρι, ένα παραδοσιακό όμορφο χωριό, που υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια στρατηγείο των Παλαιολόγων.
Επισκεφθήκαμε τη θαυμάσια βυζαντινή εκκλησία του στην πλατεία, καθώς και τα λείψανα του κάστρου πάνω στον λόφο.
Έτσι τελείωσε η πεζοπορία και περιήγησή μας, με το βλέμμα και τη σκέψη πάντα στραμμένα στην επόμενη δράση, στο μαγευτικό Μαίναλο, σε μια διαδρομή 9 χλμ. για όλη την οικογένεια, από την ιστορική Αλωνίσταινα έως τη γραφική Βυτίνα.
Γράφει το μέλος Χριστίνα Καλέκα
