«Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές και όχι στις ομοιότητες!»
«Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές και όχι στις ομοιότητες!» είναι το μήνυμα που στέλνουν σε όλους οι πρωταγωνίστριες του μουσικού παραμυθιού για τη διαφορετικότητα, «Μέλανι και Ευτυχία», της Δώρας Λουίζου!
Το παραμύθι παρουσιάζεται από τον Οργανισμό Πολιτισμού, Άθλησης & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, στηρίζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου, καθώς και την Τετάρτη 4/12, με τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου, υπό τη διεύθυνση του Ελευθέριου Καλκάνη, στον πολυχώρο «Άννα & Μαρία Καλουτά» στο Νέο Κόσμο!
Με καταγωγή από την Κυπαρισσία, η Δώρα Λουίζου, νέα, όμορφη, ταλαντούχα, γλυκύτατος άνθρωπος και ευγενικός χαρακτήρας, με αγάπη, ευαισθησίες και αξιόλογη προσφορά σε έχοντες ανάγκη συνανθρώπους μας, στέκεται με σεβασμό δίπλα τους, στηρίζοντάς τους ενεργά σε εκπαιδευτικά προγράμματα, με δημιουργικές δράσεις απασχόλησης και δραστηριότητες κοινωνικοποίησης, παιχνιδιού και χαράς!
Η ίδια έγραψε το παραμύθι «Μέλανι και Ευτυχία» για να δημιουργήσει μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των παιδιών με αναπηρίες και μη, καθώς και μεταξύ των γονέων, καθώς προβληματίστηκε με την αρνητική στάση των πολιτών απέναντι στα άτομα με αναπηρία.
Το παραμύθι εξελίσσεται την περίοδο των Χριστουγέννων. Μια ιστορίας αγάπης! «Μιλά» για τη διαφορετικότητα. Έχει ως στόχο την εξοικείωση των παιδιών με την εικόνα και την ιδέα της αναπηρίας, καθώς και την ευαισθητοποίησή τους.
Σεμνή και χαλαρή, η Δώρα δέχθηκε να μιλήσει μαζί μας για το μουσικό παιδικό της παραμύθι και παρουσιάζουμε τι είπε στο «Θ»:
-«Μέλανι και Ευτυχία»! Ένα μουσικό παραμύθι που έγραψες για τη διαφορετικότητα. Ποιο είναι το στόρυ του παραμυθιού;
Η Μέλανι, μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου, ενώ είναι πολύ επιμελής ως μαθήτρια, δημιουργεί προβλήματα στο κοινωνικό και οικογενειακό της περιβάλλον. Η συμπεριφορά αυτή ανησυχεί τους γονείς της. Η ελπίδα τους ότι, αν η Μέλανι αποκτήσει αδελφάκι, θα αλλάξει χαρακτήρα, αποδείχθηκε φρούδη. Διατηρεί αρνητική στάση απέναντι και σ’ αυτή την είδηση, που – ευτυχώς – αλλάζει, αλλά ύστερα από ένα ατύχημα της μητέρας της, που έφερε πρόωρα στον κόσμο την αδελφή της, την Ευτυχία, η οποία αντιμετωπίζει όμως σοβαρά κινητικά προβλήματα. Η Μέλανι μετατρέπεται σε φύλακα-άγγελο της αδελφής της, γνωρίζει την έννοια της αναπηρίας και με τη βοήθεια των συμμαθητών της και του Αγίου Βασίλη χαρίζει ένα πολύτιμο δώρο στην Ευτυχία. Συνακόλουθα, μαθαίνει στους φίλους της την έννοια της προσφοράς, της ισότητας και της αγάπης!
-Πώς πήρες την πρωτοβουλία για αυτό το παραμύθι, πότε και τι σε έκανε να το γράψεις;
Η ιδέα είναι μια ιστορία αγάπης που κρατάει χρόνια. Με το συνεργάτη μου, Σωπύλη Νάσσο, είχαμε γράψει αρχικά το «Τραγούδι της Διαφορετικότητας», με το οποίο κλείνει η παράστασή μας.
Ξεκινώντας η σχολική χρόνια και ρωτώντας τους μαθητές μου με ειδικές ανάγκες και τους γονείς τους, πώς πέρασαν το καλοκαίρι, εισέπραξα μόνο παράπονα, στενάχωρα σχόλια, απογοήτευση και αρνητική στάση απέναντί τους. Αυτό με θύμωσε πολύ! Δεν μπορώ να δεχτώ πως ένα παιδί με Σύνδρομο Down, ένα αυτιστικό παιδί, δεν έχει το δικαίωμα να χαρεί κι εκείνο την παρέα, τον ήλιο και τη θάλασσα… Θεώρησα πως το τραγούδι δεν ήταν αρκετό και έπρεπε να δημιουργήσω μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των παιδιών με αναπηρίες και μη, καθώς και μεταξύ των γονέων. Έτσι, σχεδόν μέσα σε ένα βράδυ, έγραψα την ιστορία και γεννήθηκαν οι δύο πρωταγωνίστριες, η Μέλανι, ένα τυπικό παιδί με τις δικές του ιδιαιτερότητες και η αδελφή της, η Ευτυχία, ένα παιδί με κινητικά προβλήματα…
-Πώς αποφασίστηκε να παρουσιάσετε αυτό το παραμύθι και ποιοι συνέδραμαν;
Έχοντας συνεργαστεί με το Δήμο Αθηναίων σε αρκετά εκπαιδευτικά προγράμματα, ενώ παράλληλα διδάσκω μουσικοκινητική αγωγή σε πολιτιστικά κέντρα του Δήμου, θεώρησα πως θα αγκάλιαζαν την προσπάθειά μας, τη Μέλανι και την Ευτυχία, όπως και έγινε! Είχα, όμως, και τη στήριξη πραγματικών φίλων και συνεργατών. Οφείλω πολλές ευχαριστίες στην πρόεδρο του ΟΠΑΝΔΑ κυρία Παπαχελά, στη Συμφωνική Ορχήστρα του Δ.Α. και στο μαέστρο κύριο Καλκάνη, στον Σωπύλη Νάσσο και τη Ταμβακοπούλου Σοφία για τη μουσική επένδυση του έργου, στην Αϊβατζίδου Τέτη και στα παιδιά της χορωδία «Τέττιξ», που στολίζουν με τις όμορφες φωνές τους το Τραγούδι της Διαφορετικότητας, και στην ομάδα «Κοκου-Μουκλό» για το ζωντάνεμα και την κατασκευή κούκλας της Ευτυχίας!
-Αφιερώνεις πολύ χρόνο και κόπο σε πρωτοβουλίες δικές σου ή και άλλων, στηρίζοντας και ενισχύοντας άτομα με αναπηρίες! Τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις και να επιδιώκεις να στηρίζεις τα άτομα αυτά;
Η ενασχόληση και η αλληλεπίδραση με ανθρώπους με αναπηρία αποτελεί μάθημα ζωής και δύναμης! Χαίρομαι να προσφέρω τις γνώσεις μου, το χρόνο μου στα παιδιά που με χρειάζονται. Είναι τεράστια η ανταμοιβή να βλέπεις το χαμόγελό τους, όταν καταφέρνουμε μαζί το στόχο μας, όσο μικρός και αν φαντάζει στα μάτια των άλλων. Προσωπικά, μέσα από την καθημερινή επαφή με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα, βελτιώνομαι και μαθαίνω να διαχειρίζομαι τις δικές μου ιδιαιτερότητες.
Ας μην ξεχνάμε πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε απολύτως μοναδικοί, άρα και διαφορετικοί!
-Πολλοί νέοι άνθρωποι, όπως και μεγαλύτεροι βέβαια, αλλά και το επίσημο κράτος, δυστυχώς, αδιαφορούν για τα άτομα με αναπηρίες. Τι θεωρείς ότι φταίει; Η κοινωνία και η Πολιτεία δεν έχουν, πια, ευαισθησίες;
Ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την αδιαφορία στις ευπαθείς ομάδες φέρει το κράτος. Η Πολιτεία, αρχικά, θα πρέπει να γίνει πιο ενεργή, με έργα απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρίες (περίθαλψη, χώροι με προσβασιμότητα σε ΑμεΑ κ.α.) αλλά και με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα προετοιμάζει τα παιδιά από την προσχολική τους ηλικία να δεχτούν στον κοινωνικό τους κύκλο άτομα με αναπηρίες, μέσα από κοινές δράσεις, παραστάσεις, επισκέψεις, ενώ θα εκπαιδεύει και τους γονείς τους να έχουν μια θετικότερη στάση.
Το μεγαλύτερο, όμως, μερίδιο ευθύνης το φέρει ο καθένας ξεχωριστά. Εμείς αποτελούμε την κοινωνία, από εμάς πρέπει να ξεκινήσουμε! Το σεβασμό για το συνάνθρωπο, τις αξίες, την αλληλεγγύη, δεν μπορεί να μας την διδάξει το κράτος, παρά μόνο η οικογένειά μας! Θα πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε την αυτοκριτική μας και, όπως γράφω στο Τραγούδι της Διαφορετικότητας, «σκέψου πώς θα ήταν να ήμουν το παιδί σου…». Αν ο καθένας δώσει την απάντησή του με ειλικρίνεια, τότε δε θα έχουμε ρατσιστικές συμπεριφορές και διαχωρισμό στους συνανθρώπους μας.
-Να επιστρέψουμε στο παραμύθι. Η «Μέλανι και η Ευτυχία» ποιο στόχο έχουν με την παρουσίασή τους; Ποιο μήνυμα στέλνουν;
Είναι μια ιστορία αγάπης, προσφοράς και ισότητας με στόχο την ευαισθητοποίηση και την εξοικείωση με την έννοια και την εικόνα της αναπηρίας. Το μήνυμα της παράστασης είναι πως ο δρόμος των ανθρώπων είναι κοινός, ανεξαρτήτως των δυσκολιών και πως η διαφορετικότητα δεν αφαιρεί την αξιοπρέπεια, αλλά την αναδεικνύει!
-Θα παρουσιάσετε το παραμύθι και εκτός Αθηνών; Θα σας δούμε στη Μεσσηνία, στην πόλη σου, την Κυπαρισσία; Σχεδιάζετε πρόγραμμα επισκέψεων στην υπόλοιπη Ελλάδα;
Μετά τις δυο προγραμματισμένες παραστάσεις στον Πολυχώρο «Άννα & Μαρία Καλουτά» στις 3/12, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, και στις 4/12, για επισκέψεις σχολείων και φορέων ΑμεΑ, πιστεύω να δώσουμε μερικές παραστάσεις ακόμα, υπό την ομπρέλα του Δήμου Αθηναίων και με τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας, και μετά τις γιορτές.
Έπειτα, με ένα μικρότερο μουσικό σύνολο και προσαρμοσμένο το έργο ανάλογα με τη σχολική περίοδο, η Μέλανι και η Ευτυχία θα μπορούν να ταξιδέψουν και να παρουσιάσουν το παραμύθι μέσα από ένα διαδραστικό πρόγραμμα (ζωγραφική, τραγούδι, παιχνίδι) σε όποιο φορέα, σχολείο, σύλλογο θελήσει να επικοινωνήσει μαζί μας στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο: melanikaieytyxia@gmail.com.
Σίγουρα, θα ήταν ιδιαίτερη τιμή και ευτυχία να βρεθούμε στη Μεσσηνία. Δεν μπορώ να κρύψω την αδυναμία και τη συγκίνησή μου, γιατί είναι ο τόπος καταγωγής μου, με στηρίζει πάντα και έχω τις ομορφότερες παιδικές αναμνήσεις!
-Ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις και σε ποιους αποδέκτες;
Επειδή είχα το λόγο αρκετά στη συζήτησή μας, αφού σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία, θα ήθελα να στείλουν ένα μήνυμα, σε όλους, οι πρωταγωνίστριες του παραμυθιού: «Η δύναμη βρίσκεται στις διαφορές και όχι στις ομοιότητες!».
Του Ηλία Γιαννόπουλου
