Τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη και ο Ορειβατικός οργανώνει εξόρμηση στην ορεινή Αρκαδία: 8 με 9 ώρες περπάτημα από τη Στεμνίτσα στη Βυτίνα.
Είναι κάπου που θέλεις να πας. Τι κάνεις; Ξέρεις ότι είχες υποχρεώσεις το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και δεν έφυγες απ’ την πόλη. Έμεινες δυο βδομάδες στο τσιμέντο, βοήθησες ανθρώπους, έβγαλες υποχρεώσεις, έκανες όλα τα ΠΡΕΠΕΙ… εκτός από ένα. Να κάνεις αυτό που ήθελες πραγματικά, να πας στα βουνά. Κανονίζεις, λοιπόν, με φίλους και πας.
Κάπως έτσι ξημέρωνε η Κυριακή και ήμουν μαζί με την Ντιάνα στη λίστα αναχώρησης. Κυριακή 6.25 π.μ. Αναχώρηση για τον Ορειβατικό από το σπίτι. Κυριακή 6.37 π.μ. Κοίτα κόσμος που μαζεύτηκε! Ωραία θα είναι! Κυριακή 6.53 π.μ. Η Άντα ανακοινώνει την επίσημη αναχώρηση από το σύλλογο.
Με κάμποσες ιστορίες μέσα στο βανάκι του Ορειβατικού και λίγη μουσική φτάνουμε Στεμνίτσα. Κατεβαίνουμε, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα, πίνουμε έναν καφέ στο χέρι, θαυμάζουμε το καταπράσινο βουνό και μαζευόμαστε να συντονιστούμε για τη διαδρομή. Αποφασίστηκε ότι για αρχή θα φτάσουμε στην Ελάτη, κάπου τα 3/5 της συνολικής πορείας. Το βανάκι μάς αφήνει στην αρχή του μονοπατιού και το αποχαιρετάμε μέχρι να το δούμε πάλι στο ραντεβού μας στην Ελάτη.
Η ανάβαση αρχίζει και το να ζεσταθούμε είναι επιτακτική ανάγκη, καθώς η δροσιά του δάσους έχει αρχίσει να σε μουδιάζει. Όπως κάθε αρχή και δύσκολη που λέει και ο λαός… Αρχίζουμε να περπατάμε, η ώρα πλέον 9.30, ο ήλιος βγαίνει πίσω απ’ τα δέντρα και ανυπομονείς να σε ζεστάνει, καθώς προσπαθείς να βρεις ρυθμό για την ανάβαση. Οι δυσκολίες του ξεκινήματος σύντομα ξεχνιούνται. Ο ήλιος έχει ανέβει πάνω απ’ τα δέντρα. Είναι η στιγμή που το πράσινο φωτίζεται και η θέα του δάσους σού κλέβει την ανάσα. Μια ανάσα που σε βαραίνει στην πόλη και δε σε αφήνει να βρεις ρυθμό. Εδώ νιώθεις πια ότι αναπνέεις καθαρό αέρα και βρίσκεσαι ακριβώς εκεί που πρέπει, δηλαδή εκεί που θέλεις. Ή, τουλάχιστον, έτσι ένιωσα εγώ.
Η πρώτη στάση δεν άργησε να γίνει, και όχι λόγω κούρασης, αλλά λόγω ομορφιάς! Σταματήσαμε σε ένα καταπράσινο κομμάτι στην καρδιά του δάσους. Η διαδρομή ήταν πραγματικά μαγευτική! Τοπία βγαλμένα από παραμύθια, όπως περιέγραψε η Ντιάνα κάποια στιγμή που φτάσαμε σε ένα ξέφωτο. Και το καλύτερο, απλά είναι ότι δεν το βλέπεις στο σπίτι σου πίσω από έναν υπολογιστή, ευχόμενος να ήσουν εκεί, αλλά είσαι εκεί και το ζεις.
Δυστυχώς, χρονικά δεν ξέρω πού είδα όλα αυτά τα τοπία που μου έκλεψαν την ανάσα, αυτά τα μαγευτικά ξέφωτα στη μέση του πουθενά, τα ελεύθερα άλογα να βόσκουν, τις γέφυρες από ξύλο σε πλήρη αρμονία μέσα στο δάσος, τα ρυάκια με το νερό και τα απίστευτα πολλά μανιτάρια! Λέξη κλειδί τα μανιτάρια… Ενώ κανείς μας δεν είναι ειδικός στα μανιτάρια, μόλις βρίσκουμε το πρώτο, όλοι ασυναίσθητα ψάχνουμε να βρούμε κι άλλα, και όσο ψάχνεις, βρίσκεις… πολλά: άσπρα, κόκκινα, μωβ, κίτρινα, πορτοκαλί, χρώματα γύρω μας παντού. Απλά όμορφα.
Απολαύσαμε τη διαδρομή και με το παραπάνω, βγαίνοντας από το χρονικό όριο που είχαμε θέσει αρχικά, αλλά κανείς δεν γκρίνιαξε. Ο λόγος ήταν απλός, κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στην τόση ομορφιά! Πέντε ώρες παρά κάτι περπάτημα και ο πρώτος στόχος έχει ήδη επιτευχτεί, είμαστε πλέον στην Ελάτη και το βανάκι είναι εκεί παρκαρισμένο δίπλα σε νερό και σκιά, έτοιμο να δεχτεί τους κουρασμένους ορειβάτες του, όπως πάντα. Μόνο που αυτή τη φορά οι περισσότεροι ορειβάτες δεν έχουν κουραστεί, θέλουν κι άλλο. Κοιτώντας την ώρα είδαμε ότι προλαβαίνουμε για Βυτίνα. Κάποιοι έμειναν, οι υπόλοιποι κινήσαμε. Ίδιο μονοπάτι, άλλη διαδρομή, άλλο περπάτημα, άλλη ομορφιά. Καθώς περπατάμε, λοιπόν, το τοπίο αλλάζει μαγικά, εναλλάσσονται τα χρώματα και οι ήχοι, η ώρα παίρνει και κουράζεσαι, και τσουπ! Ένα μανιτάρι που σου δίνει χαρά, ενέργεια και θέληση να φτάσεις στο τέλος να τα δεις όλα!
Και επειδή κάθε αρχή και ένα τέλος, το τέλος της διαδρομής δεν είναι μακριά. Η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση φαίνονται στο χαμόγελο του κάθε ορειβάτη. Η διαδρομή άξιζε με το παραπάνω και κανείς δεν παραπονιέται, παρά την κούραση που μπορεί να νιώθει. Κι αυτό, γιατί είναι μια «γλυκιά κούραση», όπως την αποκαλεί η Άντα.
Το τέλος ήταν στην πλατεία της Βυτίνας, όπου μας περίμεναν τα χαμόγελα και τα πειράγματα των ξεκουρασμένων πλέον συνορειβατών μας. Ήταν η ώρα της ξεκούρασης, του καφέ, της παρέας και της εξόρμησης στα μαγαζιά με τα τοπικά, φρέσκα προϊόντα της περιοχής. Λίγο πριν μας προλάβει η νύχτα μπήκαμε στο βανάκι και πήγαμε στο σημείο, όπου ξεκίνησαν όλα το ίδιο πρωί.
Χωριστήκαμε στα αυτοκίνητα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Καλαμάτα. Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, σε κάποια άλλη εξόρμηση, να είστε όλοι καλά, γεροί και δυνατοί, για να μοιραστούμε κι άλλες διαδρομές μαζί!
Της Φωτεινής Παπαδοπούλου
Στην κορυφή Αγυιά με τον Ορειβατικό Σύλλογο
Στη Δυτική Μεσσηνία και συγκεκριμένα στην κορυφή Αγυιά θα εξορμήσουν την ερχόμενη Κυριακή, 5 Οκτωβρίου, τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας.
Η πεζοπορία θα έχει αφετηρία το χωριό Μεταξάδα, από όπου θα ακολουθήσουν ανηφορική πορεία έως την κορυφή. Εκεί θα απολαύσουν την όμορφη θέα που θα περιλαμβάνει όλη τη Δυτική Μεσσηνία, τη θάλασσα του Ιονίου Πελάγους και τη δυτική ακτογραμμή. Προορισμός θα είναι το χωριό Μουζάκι.
Ώρες πορείας: περίπου 5.
Πληροφορίες – δηλώσεις συμμετοχής στα γραφεία του Ορειβατικού (κάθε βράδυ μετά τις 9.00, τηλ. 2721097733) και στο τηλ. 6977716580. Αναχώρηση από τα γραφεία στις 7.30 το πρωί της Κυριακής.
