Την περασμένη Κυριακή, ένα υπέροχο πρωινό του Δεκεμβρίου, ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας ξεκίνησε μια ακόμα εξόρμηση του, αυτή τη φορά για την Ξεροβούνα του Ταϋγέτου.
Η διαδρομή είχε διάρκεια περίπου 8 ώρες περπάτημα στο βουνό. Η ανάβαση ξεκίνησε από το χωριό Λογκάστρα της Λακωνίας. Στην αρχή διασχίσαμε έναν σχετικά απότομο και κακοτράχαλο χωματόδρομο για 15 λεπτά περίπου και εκεί που σκεφτόμουν “πολύ εύκολο για μένα…” άρχισε η πρόκληση! Το τοπίο άλλαξε και έδωσε τη θέση του σε μια πλαγιά γεμάτη πέτρες, βράχους και χαμηλή βλάστηση.
Η θερμοκρασία στο βουνό είναι κάτι που, επίσης, δεν μπορείς να προβλέψεις. Εκεί που ζεσταίνεσαι από την πορεία και τις ακτίνες του ηλίου ξαφνικά μπαίνεις σε μια χαράδρα και πέφτει πάνω από 10 βαθμούς και αυτό γίνεται συνέχεια!!! Όπου υπήρχε νερό ήταν παγωμένο τουλάχιστον 3 με 4 πόντους! Ακολουθώντας τα σημάδια (άλλη μια πρόκληση για μένα), προχωρήσαμε πιο βαθιά στο βουνό όπου φτάσαμε στις λάκκες κάτω από την κορυφή. Στο σημείο αυτό όταν χιονίζει το ύψος του χιονιού ξεπερνάει τα 2 μέτρα! Τα παλιά τα χρόνια φύτευαν σιτηρά και μάλιστα έχουν διασωθεί ακόμα και σήμερα οι πέτρινες καλύβες και το αλώνι.
Μας πήρε περίπου 3:30 ώρες να φτάσουμε στην κορυφή τις Ξεροβούνας στα 1.952μ. Η θέα απίστευτη! Όλη η Λακωνία και η Μεσσηνία απλώνονταν μπροστά σού. Ο Μεσσηνιακός κόλπος και οι χιονισμένες κορυφές του Ταΰγετου έκλεβαν την παράσταση. Το βλέμμα σου χάνεται στο βάθος και όλη αυτή η θέα σε κάνει να ζηλεύεις τα πουλιά που μπορούν να πετούν και να απολαμβάνουν όλο αυτό καθημερινά! Τα συναισθήματα δυνατά! Και εκεί σκέφτηκα “Ναι αυτό θέλω να κάνω!”
Ήθελα να μείνω εκεί να απολαύσω τη θέα και το καθαρό οξυγόνο για άλλες 3 ώρες όμως έπρεπε η ομάδα να πάρει το δρόμο του γυρισμού από την πίσω πλευρά του βουνού αυτή τη φορά! Αποχαιρέτησα την κορυφή με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε… Όλα τα μέλη τις ομάδας, διαφόρων ηλικιών, γεμάτα ψυχικά χαρίσματα και ακούραστη θέληση, ήταν έτοιμα για την συνέχιση της πορείας μας. Η ανταλλαγή απόψεων και γνώσεων είναι κάτι που δεν σταμάτα σε όλη την διαδρομή…
Η κατάβαση αποδείχτηκε το ίδιο δύσκολη και επικίνδυνη μπορώ να πω σε μερικά σημεία! Αυτή τη φορά διασχίσαμε και ένα υπέροχο δάσος οπού η ομάδα μας δεν παρέλειψε να επιδοθεί σε χιονοπόλεμο!!! Τα πεύκα και τα έλατα μας χάρισαν απλόχερα το οξυγόνο τους και υπέροχες μυρωδιές κατέκλυσαν τις αισθήσεις μας…Το δάσος έδωσε τη θέση του στην απότομη πλευρά του πίσω μέρους της Ξεροβούνας. Από πάνω το βουνό, από κάτω το φαράγγι του Κριμπιά. Και εμείς στη μέση μηδαμινές οντότητες μπροστά σε αυτό το μεγαλείο της φύσης. Η κούραση δεν ήταν αρκετή για να μας σταματήσει. Συνεχίσαμε να προχωράμε κατά μήκος του βουνού και χρειάστηκε να ξεπεραστούν αρκετά εμπόδια. Τα καμένα δέντρα από την τελευταία φωτιά, είχαν πέσει με αποτέλεσμα να μας έχουν κλείσει το μονοπάτι. Παρ’ όλες τις δυσκολίες καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας κάνοντας προσωπικό ρεκόρ! Μιάμιση ώρα λιγότερη από αυτή που είχαμε υπολογίσει!
Απολογισμός: Απέραντη ευτυχία και γαληνή στην ψυχή! Συντροφικότητα και ομαδικότητα!
Η ομάδα: όλοι για έναν και ένας για όλους κατάφερε να ξεπεράσει τους προσωπικούς της φόβους και χωρίς να λυγίσει ούτε για μια στιγμή να φτάσει στον προορισμό της! Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά ένα, ένα όλα τα μέλη τις ομάδας για την υπέροχη αυτή εμπειρία που μοιράστηκα μαζί τους και να προσκαλέσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους κάθε ηλικίας να ακολουθήσουν το παράδειγμα μας.
Η επαφή με τη Φύση είναι ο προορισμός μας. Ο ρυθμός του σύγχρονου τρόπου ζωής μας έχει απομακρύνει από τη επαφή με την φύση με αποτέλεσμα να την έχουμε απαρνηθεί… να έχουμε απαρνηθεί όλα τα αγαθά που απλόχερα και χωρίς αντάλλαγμα είναι προορισμένη να δίνει.
Ανυπομονώ εγώ και οι αισθήσεις μου για την επόμενη εξόρμηση και μαζί με τους φίλους μου να ζήσω και να μοιραστώ καινούριες εμπειρίες…
Έλενα Κανελλοπούλου
Στην Ξεροβούνα του Ταϋγέτου με το ορειβατικό σύλλογο Καλαμάτας (φωτογραφίες & βίντεο)
