Οι κανιβαλικές ιαχές κάποιων μητροπολιτών και γενικά η στάση ιεραρχών και Εκκλησίας στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και στο σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών σχεδόν μονοπώλησαν τη δημοσιότητα, ρίχνοντας τη σκιά τους σ’ αυτό που θα ’πρεπε, κατά τη γνώμη μου, να απλώνεται σε πρωτοσέλιδα και να γεμίζει σελίδες: την καταψήφιση του συμφώνου από το ΚΚΕ.
Όπως μας υπενθυμίζει ο Γιάννης Χάρης, «έτος 1977, στον αναβρασμό της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, κυκλοφορεί από τον “Οδηγητή” ένα βιβλιαράκι Για την αγωνιστική, ταξική, πατριωτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, όπως ήταν ο τίτλος του, “Το εγχειρίδιο του καλού Κνίτη”, όπως χαρακτηρίστηκε αμέσως.
Κεντρικός άξονας, το γνωστό σύνθημα: “Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα”, με οδηγίες ωστόσο, αν όχι εντολές, για το γενικότερο τρόπο ζωής, τις σεξουαλικές σχέσεις, ακόμα και την ώρα που θα έπρεπε να γυρίζει σπίτι της το βράδυ η καλή Κνίτισσα!
Γενικά, “η ελληνική νεολαία, γαλουχημένη με τις πιο λεβέντικες κι αθάνατες αγωνιστικές παραδόσεις του εργαζόμενου λαού μας”, μακριά από το “λεγόμενο αμερικάνικο τρόπο ζωής”, μακριά από “τα κάθε λογής ανήθικα περιοδικά”, “το δρόμο της αλητείας, των πορνό” και την “αγοραία τέχνη”, οι νέοι λοιπόν πρέπει να μην κάνουν “αδικαιολόγητες απουσίες” στο σχολείο, να “τηρούν τη σωστή στάση απέναντι στους δασκάλους τους”, “να τρέφουν πραγματική αγάπη στην οικογένεια”, “να έχουν αισθηματικές σχέσεις με το άλλο φύλο που ν’ ανταποκρίνονται στα ιδανικά της προόδου”, “να έχουν στέρεους συναισθηματικούς δεσμούς […], να καταπολεμούν κάθε τάση εκφυλισμού και ηθικής διαφθοράς”.
Ούτε μέρα δεν πέρασε από τότε. Ούτε χρόνος από το Μεσαίωνα.
****
Όλοι κάνουμε λάθος υπολογισμούς, όλοι στουκάρουμε εκάστοτε σε τοίχους, όλοι βρίσκουμε καμιά φορά το δάσκαλό μας – τον αντιπαθητικό μας δάσκαλο. Αλλά τότε μαζευόμαστε. Αλλάζουμε τροπάριο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, την ίδια ώρα που έγινε κιμάς, έγινε κι εξουσία. Γλυκιά εξουσία. Η οποία πρέπει να διατηρηθεί. Με ψέματα. Αν δικαιολογείται ο παλιός, ελπιδοφόρος ενθουσιασμός, τα τωρινά ψέματα δε δικαιολογούνται. Διότι είναι συνειδητά, θρασύτατα και δεν προσβλέπουν στην ελπίδα των πολλών αλλά στην εξουσία των λίγων.
Γι’ αυτό και περιφρονώ βαθύτατα όσους εργολαβικά και ξεδιάντροπα έχουν αναλάβει να δικαιολογούν καθημερινά τα αδικαιολόγητα. Να παρουσιάζουν την ολική αντιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι φυσιολογικότατο, το περαιτέρω στρίμωγμα των στριμωγμένων ως κάτι τρυφερά υπέρκομψο, τη θλιβερή ομηρία του κράτους ως φιλική βεγγέρα, τη διαφθορά των υπουργών ως κατινιά των media, τη συγκυβέρνηση με φασιστοειδή ως τίμημα ανεξαρτησίας, την τρομακτική ανικανότητα διακυβέρνησης ως έλα-μωρέ-τώρα-πώς-κάνεις-έτσι. Ένας μικρός στρατός δουλεύει για να σφουγγαρίζει τις πομπές του ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά – και είναι το μόνο που δουλεύει ρολόι.
Η δική μου Αριστερά άλλα πρεσβεύει…
Α.Π.
Αριστερή γωνία…
