Το επόμενο διάστημα το φλέγον θέμα του ασφαλιστικού αναμένεται να απασχολήσει σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Όπως είναι ήδη γνωστό, η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε με τυμπανοκρουσίες ένα πακέτο προτάσεων στους δανειστές. Σημαντική μεταρρύθμιση το βάφτισε. Είναι προφανές ότι θα επιχειρήσει να περάσει ό,τι δεν τόλμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αν αυτό γίνει, θα οδηγήσει χωρίς αμφιβολία σε ασφαλιστικό μεσαίωνα. Φανταστείτε, δε, τι θα συμβεί, αν, όπως εκτιμάται, τα μέτρα που τελικά θα συμφωνηθούν, είναι χειρότερα από εκείνα που προτείνονται.
Τις προσεχείς ημέρες το σήριαλ της διαβούλευσης με τους θεσμούς θα έχει πολλά επεισόδια. Το σκηνικό των «σκληρών» συζητήσεων θα επαναληφθεί ξανά. Ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση διαπραγματεύεται ανυποχώρητα, υποτίθεται, και τα αποτελέσματα είναι απτά: ένα μνημόνιο χειρότερο από τα προηγούμενα και εφαρμογή της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της πιο ανελέητης λιτότητας. Για μια ακόμη φορά, υιοθετώντας τις προτάσεις των δανειστών, θα παίξει το γνωστό επικοινωνιακό χαρτί, ότι, δήθεν, πάλεψε, αλλά οι συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης κ.λπ. κ.λπ… Θα επιχειρήσει να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα αποκρύπτοντας , όμως, μια μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή το ασφαλιστικό προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του μνημονίου και του μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτή, λοιπόν, η συμμόρφωση θα ισοπεδώσει ό, τι έχει μείνει όρθιο. Θα πλήξει το σύνολο των ασφαλισμένων και θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη φτώχεια ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, μεταξύ αυτών τους δασκάλους και τους καθηγητές. Ειδικότερα στο χώρο της εκπαίδευσης, λίγοι εντέλει «διασώζονται». Οι «τυχεροί» βρίσκονται στις κατηγορίες εκείνες που είχαν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα ως το τέλος του 2010 και μέχρι τη 18η/8/2015 είχαν συμπληρώσει 30 χρόνια προϋπηρεσίας και το 55ο έτος της ηλικίας τους, αν είχαν διοριστεί μέχρι 31/121982 ή 30 χρόνια συντάξιμα και το 60ό έτος, αν είχαν διοριστεί μετά την 1/1/1983 και μέχρι το 1992. Αν δεν υπάρχει μία από τις δύο προϋποθέσεις κατά την παραπάνω ημερομηνία, το νέο όριο ηλικίας αυξάνεται για τους λιγότερο «τυχερούς», σύμφωνα με δύο πίνακες που έδωσε το υπουργείο στη δημοσιότητα.
Είναι σημαντικό, πάντως, να τονιστεί ότι μετά την 1η/1/2022 δεν ισχύουν οι μεταβατικές διατάξεις και όλοι συνταξιοδοτούνται στην ηλικία των 67 ετών. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσοι από τους μάχιμους εκπαιδευτικούς θα μπορούν ως τα 67 να εργάζονται. Αναρωτιέμαι ποιοι θα έχουν τις σωματικές δυνάμεις, την πνευματική διαύγεια και την ψυχική διάθεση να διδάσκουν και να στέκονται με αξιοπρέπεια στην τάξη, στα μάτια των μαθητών, των γονιών και της κοινωνίας.
Επιπλέον, αποτελεί μέγιστη υποκρισία της κυβέρνησης να δηλώνει ότι δε θα μειωθούν οι συντάξεις και ότι από το 2018 θα υπάρξουν μάλιστα αυξήσεις. Από 1/1/2016 όσοι συνταξιοδοτηθούν, θα πάρουν μειωμένη σύνταξη λόγω αλλαγής στον τρόπο υπολογισμού, αλλά και οι παλαιοί συνταξιούχοι θα τις δουν σταδιακά να μειώνονται (όταν σταματήσει η καταβολή της λεγόμενης προσωπικής διαφοράς το 2018) για να εξισωθούν με τις νέες συντάξεις και ας ισχυρίζεται η κυβέρνηση το αντίθετο. Για μια ακόμη φορά το τίμημα καλούνται να πληρώσουν και οι συνταξιούχοι, λες και αυτοί βούλιαξαν το ασφαλιστικό, λες και αυτοί ευθύνονται, γιατί τα αποθεματικά των ταμείων εξανεμίστηκαν στο χρηματιστηριακό τζόγο και αλλού.
Η κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να περάσει, όσο γίνεται πιο ανώδυνα, τη θύελλα του ασφαλιστικού. Η ψήφιση ή η ακύρωσή του αποτελεί κομβικό σημείο για τις εξελίξεις στη χώρα μας. Αν εφαρμοστεί, τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα. Αν όχι, μπορεί υπό προϋποθέσεις να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για λύσεις προς όφελος του λαού. Σήμερα χρειάζεται να σπάσει το κλίμα της αδιαφορίας, της ηττοπάθειας, της απογοήτευσης. Οι δυνάμεις της εργασίας, οι απόμαχοι και πλατιά στρώματα της κοινωνίας απαιτείται να αντιδράσουν άμεσα, συντονισμένα, δυναμικά για να μην περάσουν τα μέτρα. Η λογική της ανάθεσης πρέπει να ηττηθεί και να θριαμβεύσει το πνεύμα της συμμετοχής, της συνεργασίας, της κοινής δράσης, της ενότητας. Αυτήν τη μάχη δεν είναι δυνατόν να τη δώσουν λίγοι, σ’ αυτόν τον αγώνα κανείς δεν μπορεί να πάει μόνος του. Μια πλατιά λαϊκή πλειοψηφία μπορεί να ακυρώσει τα μέτρα, μπορεί να νικήσει. Αυτό, τουλάχιστον, διδάσκει η ιστορία του συνδικαλιστικού μας κινήματος.
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Εκπαιδευτικού στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας και γραμματέως της Α΄ ΕΛΜΕ Μεσσηνίας
