Κατάμεστο από κόσμο ήταν χθες το βράδυ το αμφιθέατρο του Κάστρου, αφού πολλοί ήταν αυτοί που βρέθηκαν εκεί για να παρακολουθήσουν την Αντιγόνη σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη.
Μια παράσταση που μάλιστα θα ανέβει και απόψε στη σκηνή του Κάστρου της Καλαμάτας.
Οι πρωταγωνιστές κατάφεραν να κερδίσουν το θερμό χειροκρότημα των θεατών που στο τέλος με το χειροκρότημά τους έδωσαν τα εύσημα στους ηθοποιούς.
Λίγα λόγια για την παράσταση:
«Στον αστερισμό των επτά σωζομένων τραγωδιών του Σοφοκλή, η «Αντιγόνη» είναι το λαμπρότερο αστέρι», γράφει ο μεγάλος διανοητής Τζορτζ Στάινερ στο βιβλίο του «Αντιγόνες», και συνεχίζει: «H Αντιγόνη του Σοφοκλή δεν είναι μόνον η ωραιότερη από τις ελληνικές τραγωδίες, αλλά από όλα τα έργα που δημιούργησε το ανθρώπινο πνεύμα, είναι αυτό που αγγίζει περισσότερο την τελειότητα».
Η Αθήνα του 5ου αιώνα σηματοδοτεί το αποκορύφωμα του ανθρώπινου πνεύματος στις φιλοσοφικές, ποιητικές και πολιτικές πραγματώσεις, ενώ καταδεικνύεται ότι η κλασική Ελλάδα έχει καθορίσει ουσιαστικά το πεπρωμένο του δυτικού ανθρώπου.
Το ερώτημα είναι: Γιατί αυτή η αδιάκοπη επιβολή των ελληνικών μύθων, και ιδιαίτερα της Αντιγόνης, στη φαντασία της Δύσης; Υπάρχουν πάνω από τριάντα όπερες με θέμα την Αντιγόνη, μεταξύ των οποίων του Χάιλντερλιν, που τη μελοποίησε ο Καρλ Ορφ, του Κοκτό, που τη μελοποίησε ο Αρθουρ Χόνεγκερ, παρτιτούρες του Μέντελσον και του Σαιν-Σανς, άπειρα θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων του Ανούιγ, του Μπρεχτ, του Αντρέ Ζιντ, του Βίλμπραντ, καθώς και νουβέλες, όπως αυτή του Ρολφ Χόχουτ.
Και γιατί δεν υπάρχουν επαναλήψεις στο έργο του Σαίξπηρ; Αναζητώντας μια απάντηση, θα πρέπει να διατρέξουμε όλες τις φιλοσοφικές απόψεις, από τον Αριστοτέλη και τους προσωκρατικούς έως τον Εγελο και τον Χέγκελ, τον Νίτσε, τον Μαρξ, τον Σέλεϊ, τον Σίλερ, τον Κίρκεργκορ, τον Γκαίτε, τον Χάιντεγκερ. Διατρέχει τις θεωρίες του Γιουνγκ και του Φρόιντ, τις ερμηνείες που έδωσαν στους αρχαίους μύθους σε σχέση με τα πρωταρχικά στοιχεία των υποσυνειδησιακών πεδίων, με τα αρχέτυπα, με τα σύμβολα.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι η φροϋδική ψυχανάλυση αντλεί την επιχειρηματολογία της από τα αρχέτυπα των ελληνικών μύθων, οι οποίοι έδωσαν στους δυτικούς πολιτισμούς τους κώδικες των συμβόλων και τη δυναμική μιας υπερβατικής ερμηνείας. Τα πρόσωπα της αρχαίας τραγωδίας είναι τα αρχέτυπα του μύθου, ενώ τα πρόσωπα της σαιξπηρικής τραγωδίας είναι πρόσωπα του ιστορικού χρόνου. Και η επιστροφή μας στον ελληνικό μύθο, είναι επιστροφή μας ρίζες.
H σύγκρουση Αντιγόνης – Κρέοντα είναι το σημείο όλων των συγκρούσεων που υπάρχουν ανάμεσα στον άνθρωπο και στην εξουσία, ανάμεσα στον άνθρωπο και στον θεό, στον άνθρωπο και στη συνείδηση.
Μια σύγκρουση που θεμελίωσε τη δυτική σκέψη της δικαιοσύνης, της πολιτικής, της οντολογικής φιλοσοφίας, της μη συμβατότητας του ανθρώπινου και του θείου δικαίου.
H σύγκρουση Αντιγόνης – Κρέοντα είναι σύγκρουση δύο «υπαρξιακών ελευθεριών». Κανείς δεν μπορεί να υπαναχωρήσει, χωρίς να διαψεύσει την ουσία της υπάρξεώς του. Επίσης είναι και μια σύγκρουση – διάλογος μεταξύ κωφών, αφού ο ένας δεν ακούει τον άλλον.
H γλώσσα του Κρέοντα είναι η γλώσσα της χρονικότητας. Ενώ η Αντιγόνη μιλά μέσα από την αιωνιότητα. Γι’ αυτό και η φωνή της αντηχεί αέναα, αποκαλύπτοντας κάθε φορά νέες όψεις του τραγικού.
Ώρα έναρξης: 21:00. Εισιτήρια προπωλούνται στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας (τηλ. 27210 87902) και στο viva.gr (16 ευρώ κανονικό, 13 ευρώ μειωμένο).
