Επειδή τον τελευταίο καιρό πολλά λέγονται και γράφονται για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, χρειάζεται να σημειωθεί ότι στην εισαγωγή του τρίτου μνημονίου αναφέρεται ρητά πως «η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για όλες τις ενέργειες που αφορούν στην επίτευξη των στόχων του μνημονίου πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».
Τόσο απλά, τόσο καθαρά. Και βέβαια, η κυβέρνηση δεν μπορεί να μην εφαρμόσει όσα ορίζονται στο μνημόνιο, διότι χρειάζεται τα λεφτά, όχι μόνο για να πληρώσουμε τους πιστωτές, αλλά και για να πληρώσει το κράτος τα δισεκατομμύρια που χρωστάει σε επιχειρήσεις και ιδιώτες.
Έπειτα από επτά χρόνια μνημονίων και τον καυγά των κομμάτων για την εξουσία, τα κόμματα, δεξιά και αριστερά, κατάλαβαν ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Η εφαρμογή των μνημονίων είναι μονόδρομος. Όλα τα κόμματα έγιναν μνημονιακά. Όλα, εκτός από τα άκρα της Δεξιάς και της Αριστεράς. Γιατί άραγε;
Το έγκλημα όλων των κομμάτων, δεξιών και αριστερών, είναι ότι παραμύθιαζαν τον λαό. Τον παραμύθιαζαν ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Όμως, επαναλαμβάνεται, εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν. Η εφαρμογή των μνημονίων είναι μονόδρομος. Επίσης, όλα σχεδόν που αναφέρονται στα μνημόνια θα έπρεπε να τα έχουμε κάνει εδώ και είκοσι χρόνια. Αν τα είχαμε κάνει, ασφαλώς δε θα χρεοκοπούσαμε. Κι όμως, ακόμα και σήμερα υπάρχουν κάποιοι «κομματικοί ηλίθιοι» που κατηγορούν για «μνημονιακό» όποιον τολμήσει και πει το αυτονόητο, δηλαδή ότι αυτά που αναφέρονται στα μνημόνια θα έπρεπε να τα έχουμε κάνει εδώ και είκοσι χρόνια.
Μερικές διαρθρωτικές αλλαγές που προβλέπονται στα μνημόνια, είναι:
α) Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Επτά χρόνια χρεοκοπίας και είμαστε ανίκανοι να ανοίξουμε πολλά κλειστά επαγγέλματα. Ούτε στο Μεσαίωνα δεν υπήρχαν τόσα κλειστά επαγγέλματα όσα στη σύγχρονη Ελλάδα. Και οι ανίκανοι κυβερνήτες μας αρνούνται να πράξουν τα αυτονόητα.
β) Οι αποκρατικοποιήσεις. Υπάρχουν δημόσιες επιχειρήσεις που κοστίζουν πολλά και, αν ιδιωτικοποιηθούν, μπορούν να προσφέρουν πολλά. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη ακίνητη περιουσία του Δημοσίου που παραμένει αναξιοποίητη. Η τραγική κατάντια των έργων των Ολυμπιακών Αγώνων είναι πρόσφατη και γνωστή.
γ) Η διασφάλιση της ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Εσόδων και η αλλαγή του φοροελεγκτικού μηχανισμού. Αλήθεια, γιατί θέλουν κομματικούς σε καίριες θέσεις και γιατί δε φτιάχνουν ένα σταθερό φορολογικό σύστημα; Κυρίως για τους εξής λόγους: 1) Δε θέλουν να στερήσουν από τους δικηγόρους δικηγορική ύλη, δηλαδή πελατεία. 2) Δε θέλουν να στενοχωρήσουν τους εφοριακούς, που έχουν συνηθίσει να κάνουν συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. 3) Δε θέλουν να πιάσουν τους σαλτιμπάγκους, επιχειρηματίες και ιδιώτες, που δεν πληρώνουν φόρους. 4) Δε θέλουν να στενοχωρήσουν τους πελάτες-ψηφοφόρους.
δ) Η κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και η τωρινή, αποδεικνύονται ανίκανες, γιατί, παρά τις πιέσεις από την τρόικα, δεν καταργούσαν πλήρως τους φόρους υπέρ τρίτων (μηχανικών, δικηγόρων, γιατρών, δημοσιογράφων).
ε) Το ασφαλιστικό. Η διοικητική ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, η εξομοίωση των όρων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης και η κατάργηση όλων των εξαιρέσεων για σύνταξη πριν από τα γενικά όρια ηλικίας- όλα-. έπρεπε να έχουν γίνει.
στ) Οι αλλαγές στη Δικαιοσύνη. Αλλαγές στα δικαστήρια, που σχετίζονται, κυρίως, με την ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης. Αλήθεια, υπάρχει Έλληνας πολίτης που να μην έχει ταλαιπωρηθεί από τα πολλά και ατελείωτα δικαστήρια, για μια απλή υπόθεσή του;
ζ) Η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Ποιος θα έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα, όταν το ίδιο το κράτος είναι εχθρικό προς την επιχειρηματικότητα; Όταν δεν υπάρχει σταθερό φορολογικό σύστημα; Όταν δέκα ή εκατόν δέκα στρατευμένοι κομματικοί κλείνουν δρόμους και γεφύρια και εμποδίζουν κάθε κίνηση; Όταν το πολιτικό σύστημα παραπαίει και είναι ανίκανο να εξασφαλίσει σταθερότητα;
Αν μια κυβέρνηση, δεξιά ή αριστερή, θέλει να ξεπεράσουμε την κρίση, έχει μια χρυσή ευκαιρία: από αύριο ας αρχίσει το ξαναχτίσιμο του διαλυμένου κράτους. Αυτό έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις αρχές του 20ού αιώνα, ο οποίος εκσυγχρόνισε το κράτος και σε συνεργασία με το βασιλιά Κωνσταντίνο απογείωσαν την Ελλάδα. Τότε η Ελλάδα μεγαλούργησε. Έστω για λίγο, έγινε η χώρα των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Εν κατακλείδι, η χώρα διαθέτει πολλές δυνατότητες για οικονομική ανάπτυξη, αλλά τα κόμματα δεν έχουν ρεαλιστική πρόταση για οικονομική ανάπτυξη. Επιπλέον, φαίνεται πως είναι ανίκανα να θέσουν και να διασφαλίσουν τους όρους της ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά, ελπίζουμε.
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης.
marantosp@gmail.com
