Στη θεωρία όλοι συμφωνούν: η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα είναι εθνική υπόθεση, αλλά αφορά άμεσα και στη Μεσσηνία.
Στην πράξη; Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν μάχη επιβίωσης, οι αγρότες δηλαδή, εκείνοι που προσπαθούν να τους συνδράμουν ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες παραγωγής και επιβίωσης, υπάρχει όμως και ένα κράτος που για χρόνια δεν μπόρεσε να τους καθοδηγήσει σωστά, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει συνθήκες υγιούς ανάπτυξης. Αντίθετα, έθετε με διατάξεις, νόμους και αποφάσεις προσκόμματα στην άσκηση του επαγγέλματος του αγρότη, δεν μπόρεσε να λύσει διαρθρωτικά προβλήματα, αρκέστηκε στην πρόσκαιρη αύξηση του αγροτικού εισοδήματος μέσω των κοινοτικών επιδοτήσεων, που το μεγαλύτερο τμήμα τους κατευθύνθηκε στην κατανάλωση και όχι στον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη καλλιεργειών και ζωοτροφικών εκμεταλλεύσεων.
Οι βασικές καλλιέργειες (ελιές, ελαιόλαδο, σύκα, σταφίδα) και τα κτηνοτροφικά προϊόντα, παρά τις επιδοτήσεις, παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες, στην πραγματικότητα εξακολουθούν να βρίσκονται σε «νηπιακό» στάδιο ή έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται και η διάθεσή τους γίνεται με μεγάλη δυσκολία, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που τα προϊόντα πωλούνται ως κοινά ελλείψει μηχανισμών τυποποίησης ή διακίνησής τους.
Σε όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν τα τελευταία χρόνια το υψηλό κόστος παραγωγής, οι φορολογικές και ασφαλιστικές υπέρμετρες επιβαρύνσεις, αλλά και «παράπλευρα» προσκόμματα, όπως είναι οι δασικοί χάρτες, η διαχείριση των βοσκοτόπων, η γραφειοκρατία για τις αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ κ.ά.
Σήμερα η άσκηση του αγροτικού επαγγέλματος αποτελεί ένα σύγχρονο «άθλο». Η επιβίωση του μεγαλύτερου μέρους των αγροτών μας στηρίζεται αποκλειστικά σχεδόν στις κοινοτικές επιδοτήσεις και τους αυτοσχεδιασμούς.
Παροχή πληροφοριών και στήριξη από την επίσημη Πολιτεία ουσιαστικά δεν υπάρχουν, ενώ η εκπαίδευση, που είναι απαραίτητη για τους νέους- αλλά και τους παλιότερους- που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά και με σύγχρονο τρόπο στον πρωτογενή τομέα, ανύπαρκτη.
Απόρροια της κατάστασης που έχει παγιωθεί είναι και οι πρωτοβουλίες των ίδιων των αγροτών για ενημέρωση επί όλων των θεμάτων που τους απασχολούν, με τη συμπαράσταση είτε της Περιφέρειας είτε των Δήμων. Με τη διαφορά, όμως, ότι η Αυτοδιοίκηση ούτε νομοθετεί ούτε είναι εκείνη που χαράζει κεντρικές πολιτικές. Βέβαια, κατά καιρούς ακούμε ή διαβάζουμε διάφορα (υποσχέσεις), αλλά επί της ουσίας η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι «η αγωνία μας για το αύριο του τόπου είναι τεράστια. Γι’ αυτό δε χωράνε ούτε κομματικές ούτε παραταξιακές θέσεις. Πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για να περάσουμε “απέναντι”. Για να αλλάξουμε σελίδα, πρέπει να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα της περιοχής, που είναι η ποιότητα και η ταυτότητα στα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα που παράγουμε». Έχετε διαπιστώσει κάτι που δεν έχουμε δει εμείς;
Θεωρούμε ότι θα πρέπει να υπάρξουν καθαρές πολιτικές με το βλέμμα προς τους νέους, για να εκδηλώσουν ενδιαφέρον για ένταξη σε προγράμματα. Θα περιμένουμε το αναπτυξιακό συνέδριο που θα γίνει στην περιοχή από την κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, μήπως και διαπιστώσουμε έμπρακτα ότι τα πράγματα στη Μεσσηνία θα αλλάξουν το συντομότερο δυνατό…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
