«Εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι» λέει ο σοφός λαός και όπου βόδι, ας βάλουμε «ελιά καλαμών». Πόλεμος γίνεται τον τελευταίο καιρό ανάμεσα σε Περιφέρειες, Δήμους, μεταποιητές, εξαγωγείς, βουλευτές, συνεταιρισμούς και πολλούς άλλους για το «ΠΟΠ ελιά Καλαμάτας». Κάθε πόλεμος, όμως, έχει και τα θύματά του. Στην προκειμένη περίπτωση θύματα είναι φυσικά οι παραγωγοί, οι οποίοι βλέπουν την παραγωγή τους στα αζήτητα με ρεκόρ χαμηλών τιμών και σε πολλές περιπτώσεις πεταμένη στα σκουπίδια.
Από τη μια βάζουν ψευτοδιλήμματα ανάμεσα στους ίδιους τους παραγώγους και ποιος έχει την περισσότερη παραγωγή, θέλοντας να τους βάλουν να τσακωθούν μεταξύ τους. Λες και στη Μεσσηνία ή στη Λακωνία ή στην Αιτωλοακαρνανία η τιμή στην τσέπη του παραγωγού αλλάζει από νομό σε νομό. Λες και δεν τους εκμεταλλεύονται το ίδιο οι μεσάζοντες – εξαγωγείς – μεγαλέμποροι που αλωνίζουν.
Η πραγματικότητα δεν κρύβεται. Ο παραγωγός παράγει ποιοτικό προϊόν που μένει απροστάτευτο στα δόντια των μεγαλεμπόρων και έχει εξευτελιστική τιμή. Την ίδια στιγμή ο καταναλωτής αυτό το ποιοτικό προϊόν το αγοράζει έως και 10 φορές επάνω.
Από την άλλη φορείς και κυβερνητικοί εκπρόσωποι κοροϊδεύουν τους παραγωγούς μέσα στα μούτρα τους, «κόβονται» δήθεν για τις αθρόες εισαγωγές και τις ελληνοποιήσεις. Με τις πλάτες της κάθε κυβέρνησης, της Ε.Ε. και της ΚΑΠ, οι μεγαλέμποροι είτε αισχροκερδούν είτε εισάγουν ανεξέλεγκτα. Είναι προκλητικό να κάνουν τους ανήξερους. Από τη μία βουλευτές της κυβέρνησης να δηλώνουν σε μέσα μαζικής ενημέρωσης: «Η εισαγωγή πατάτας από την Αίγυπτο είναι υποχρεωτική αφού η Αίγυπτος είναι στρατηγικός εταίρος της Ελλάδας και με τις οδηγίες τις Ε.Ε. δε γίνεται αλλιώς». Και από την άλλη οι ίδιοι να κάνουν ερωτήσεις στη Βουλή για τις εισαγωγές και τους ελέγχους. Ο ένοχος για εισαγωγές προϊόντων από τρίτες χώρες, ενώ τα ίδια τα παράγουμε και στη χώρα μας, έχει ονοματεπώνυμο: Ε.Ε., κυβερνήσεις διαχρονικά.
Όλο αυτό το σκηνικό λέγεται κοροϊδία. Δεν είδαμε όλους αυτούς τους κύριους, που σήμερα ξιφουλκούν, να παίρνουν θέση υπέρ των δίκαιων αιτημάτων του αγροτικού κινήματος.
Απεναντίας πολλοί από αυτούς στηρίζουν τις πολιτικές ξεκληρίσματος των βιοπαλαιστών αγροτών που προωθούν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις.
Όποιος κόπτεται για την αγροτική παραγωγή, τους αγρότες και τη λαϊκή οικογένεια που καταναλώνει να στηρίξει τα δίκαια αιτήματα του αγροτικού κινήματος:
-«Με ευθύνη του κράτους να παρθούν μέτρα για τη διοχέτευση των προϊόντων με προσιτές τιμές στη λαϊκή κατανάλωση. Να μπει φρένο στην κερδοσκοπία μεγαλεμπόρων και βιομηχάνων. Να απαγορευτούν οι εισαγωγές στην Ελιά Καλαμών και στα άλλα προϊόντα, ώστε να διοχετευτεί πρώτα η εγχώρια αγροτική παραγωγή»
-«Κατώτερες εγγυημένες τιμές για τα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής και να αφήνουν εισόδημα για αξιοπρεπή επιβίωση και συνέχιση της αγροτικής δραστηριότητας».
«Ουτοπία», «αυτά δε γίνονται» είναι οι πρώτες λέξεις που ξεστομίζουν με ευκολία όλοι αυτοί, γιατί εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλεμπόρων, σύμφωνα με τις οδηγίες της ΚΑΠ.
ΟΧΙ γίνονται και μάλιστα εύκολα, αλλά είναι στρατηγική τους επιλογή με το ποιον είναι και ποιου τα συμφέροντα εκπροσωπούν. Και αυτά σίγουρα δεν είναι του μικρομεσαίου αγρότη.
Οι παραγωγοί συνεχίζουν μετά κόπων και βασάνων να παράγουν προϊόν που τηρεί όλες τις προϋποθέσεις που θέτει το ΠΟΠ, παρόλα αυτά βλέπουν τον κόπο τους να τον καρπώνονται άλλοι.
Οι αγρότες ξέρουν ότι η μόνη λύση σήμερα είναι η οργάνωση, η διεκδίκηση, ο συλλογικός αγώνας. Μόνο με αυτόν έχουν κερδίσει, όσα έχουν κερδίσει μέχρι σήμερα.
Σπύρος Νικολόπουλος
Γραμματέας του Α.Σ. Μεσσήνης
