ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ 50 ΧΡΟΝΙΑ
Το ελβετικής παραγωγής ντοκιμαντέρ “Egoiste/Εγωιστές” με θέμα τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, προσαρμοσμένο στα ελληνικά και με τον γνωστό ηθοποιό Αντώνη Καφετζόπουλο στην αφήγηση, προβλήθηκε το περασμένο Σάββατο 9 Απριλίου στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας στο πλαίσιο του 8ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου και θα είναι διαθέσιμο για διαδικτυακή παρακολούθηση έως τις 17/4, μέσω της ιστοσελίδας https://www.peloponnisosdocfestival.com . Η «μάχιμη» Αρετή Γρηγοράκου, με πολύ μεγάλη εμπειρία σε αποστολές, ήταν εκεί για να απαντήσει στις ερωτήσεις του κοινού, ενώ την Οργάνωση εκπροσώπησε ακόμα στην Καλαμάτα η Μήτση Περσάνη, η οποία ασχολήθηκε με την προσαρμογής του περιεχομένου της ταινίας και μίλησε στο «Θ» εξηγώντας και τον παράξενο χαρακτηρισμό που (προφανώς με ερωτηματικό) δίνει το φιλμ στους εθελοντών που εδώ και 50 χρόνια βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρρός:
«Αυτός ο τίτλος που έχει το στοιχείο της πρόκλησης είναι γιατί συνήθως μέχρι τώρα όταν μιλάμε για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τους εργαζόμενους στην ανθρωπιστική δράση, αυτόματα το συνδέουμε με ένα αίσθημα προσφοράς που διακατέχει αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό το ντοκιμαντέρ όμως βάζει και μια άλλη διάσταση, τη διάσταση του κατά πόσο αυτή η επιλογή μπορεί να είναι εγωιστική και κυρίως βέβαια αναφέρεται στο στενό περίγυρο αυτών των ανθρώπων, δηλαδή κατά πόσο μπορεί να είναι εγωιστικό όταν μια μητέρα αποφασίζει για ένα διάστημα να φύγει σε αποστολή και να μείνουν τα παιδιά της πίσω ή ένας σύντροφος-μια σύντροφος που ξέρει ότι ο καλός του ή καλή του είναι σε μια εμπόλεμη ζώνη. Οπότε μπαίνει αυτό το στοιχείο που μέχρι τώρα δεν είχε απασχολήσει τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Συνήθως τα ντοκιμαντέρ που έχουμε κάνει εστιάζουν στη δράση μας. Εδώ διεισδύει πιο πολύ στον εσωτερικό κόσμο αυτών των ανθρώπων, στο κίνητρό τους και πώς αυτό επηρεάζει τους αγαπημένους του.
-Θα πρέπει να δούμε το ντοκιμαντέρ για να μάθουμε την απάντηση ή θα μας την αποκαλύψετε;
Θα πρέπει να το δείτε έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι πραγματικά είναι πολύ υποκειμενική η απάντηση, είναι πώς το βλέπει ο καθένας.
-Είναι παρ’ όλα αυτά ένα αντιπροσωπευτικό ντοκιμαντέρ;
Μιλάνε περισσότεροι από 40 άνθρωποι, εργαζόμενοι στην ανθρωπιστική δράση και συγγενείς τους-στενοί τους άνθρωποι και μοιράζονται εμπειρίες πολύ προσωπικές. Μιλάνε για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν, για την αγωνία πριν από την πρώτη αποστολή, μιλάνε για το πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή τους όταν επιστρέφουν, για τα ρίσκα που παίρνουν. Νομίζω ότι αγγίζει πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια που είναι περισσότερο πράγματα για τα οποία δε μιλάμε πολύ ως Οργάνωση, δεν τα βγάζουμε προς τα έξω, είναι πιο εσωτερικά.
-Και ποια είναι η «γεύση» που θεωρείτε ότι αφήνει;
Για μένα είναι ότι ανοίγει λίγο την κουρτίνα. Ακόμα κι αν κάποιος παρακολουθεί και γνωρίζει πράγματα για τη διοργάνωση, μαθαίνει περισσότερα, μπαίνει λίγο στην ψυχολογία αυτών των ανθρώπων, απαντάει σε ερωτήματα που περνάνε από το μυαλό όλων, όπως “γιατί αποφασίζει να πάει σε μια εμπόλεμη ζώνη; Δεν φοβάται; Τι είναι αυτό που τον οδηγεί; Τι λένε οι δικοί του»; Και νομίζω ότι δίνει κάποιες τέτοιες απαντήσεις.
-Ο κόσμος αλλάζει ή δεν θα αλλάξει ποτέ;
Να πω ότι θα θέλαμε να αλλάξει…Εκφράζω μια προσωπική γνώμη, δεν είμαι σίγουρη ότι αλλάζει, αλλά θα θέλαμε να αλλάξει. Κι εμείς από την πλευρά μας κάνουμε προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση και προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και προσπαθώντας να ανακουφίσουμε αυτούς που πραγματικά υποφέρουν.
-Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου βοηθάει σε αυτή την προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κόσμου…
Βεβαίως! Και ευχαριστούμε πάρα πολύ το Φεστιβάλ. Είχαμε συνεργαστεί και πέρυσι με ένα άλλο ντοκιμαντέρ, που ήταν 100% μια ελληνική παραγωγή, ήταν «Τα Ημερολόγια Αποστολής». Είχε γίνει μια εξαιρετικά καλή συνεργασία και είναι πολύ σημαντικό αυτό το άνοιγμα και στις επαρχιακές πόλεις, γιατί η αλήθεια είναι ότι συνήθως οι δράσεις μας επικεντρώνονται στην Αθήνα. Όπως επίσης το ντοκιμαντέρ αυτό είχε προβληθεί και στις Νύχτες Πρεμιέρας το Σεπτέμβριο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη το Νοέμβριο, οπότε θέλουμε πολύ να ταξιδέψει σε άλλες πόλεις, να μας γνωρίσουν και να γνωρίσουμε κι εμείς ανθρώπους που δεν έχουμε τη δυνατότητα αλλιώς.
Χ.Ε.
