Τι είναι αυτό που σε κάνει ν’ αγαπάς έναν τόπο; Νομίζω η απάντηση δε διαφέρει σε σχέση με ό,τι ισχύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Συχνά είναι οι αναμνήσεις που σε δένουν, άλλοτε η αισθητική, ή και μια απροσδιόριστη «συγγένεια» με την πρώτη ματιά.
Αυτή τη συγγένεια ένιωσα, όταν είδα την Καρδαμύλη πρώτη φορά. Όλες οι αισθήσεις μου ενεργοποιήθηκαν αμέσως μόλις πάτησα τα χώματά της. Έγινα παιδί που ήθελε να περπατήσει στα κρυφά μονοπάτια της και να εξερευνήσει τους βυθούς της. Αυτός ο τόπος, το ήξερα, έκρυβε θησαυρούς. Έτρεξα ν’ αγοράσω τη «Μάνη» του Πάτρικ Λι Φέρμορ έπειτα από την παρότρυνση ενός καλού φίλου και όσα ένιωθα έγιναν λέξεις, σαν να άκουγα και εγώ τις ιστορίες που έλεγαν οι πέτρες και τα κτίσματα. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις μόλις μπαίνεις στην Καρδαμύλη είναι η επιβλητική παρουσία του Ταϋγέτου, που εμποδίζει τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο από την ανατολή και σου προσφέρει την ευκαιρία για μια μοναδική πεζοπορία. Οι κολπίσκοι της ξεπηδούν από τα άγρια βράχια και οι αποχρώσεις του πράσινου και του γαλάζιου αναμειγνύονται σαν σε παλέτα ζωγραφικού πίνακα. Οι ελαιώνες στέκονται ταπεινά δίπλα στα πέτρινα αρχοντικά χωρίς να θέλουν να κλέψουν από την αίγλη τους, δίνοντας όμως την αίσθηση της κίνησης του αέρα από τις φυλλωσιές τους. Μπορείς εύκολα να καταλάβεις γιατί ο σημαντικότερος συγγραφέας ταξιδιωτικής λογοτεχνίας επέλεξε να μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος των βιβλίων του στο σπίτι που έφτιαξε με σεβασμό και αγάπη στις παρυφές της πόλης. Ο Λι Φέρμορ είχε πει «πατρίδα είναι εκεί όπου έχει κανείς τα βιβλία του». Κι εκεί, θα ’λεγα εγώ, που θέλεις να ξαναπάς.
ΔΩΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοσιογράφος
