ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ
Το ΠΑΜΕ συνέχισε και μέσα στο 2020 την πολιτική της παρεμπόδισης διεξαγωγής Συνεδρίων της ΓΣΕΕ, που εγκαινίασε από τον Μάρτιο του 2019 στην Καλαμάτα. Κύριο σύνθημα ήταν και πάλι το «Όχι στα Συνδικάτα των εργοδοτών».
Μόνο που στις διασπαστικές ενέργειες του ΠΑΜΕ απάντησαν δεκάδες πρόεδροι Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών σε όλη την Ελλάδα, με κοινή ανακοίνωσή τους.
Θα πρέπει να αποδείξει τώρα το ΠΑΜΕ πόσοι και ποιοι από αυτούς είναι εργοδότες συνδικαλιστές, καθώς και να απαντήσει στις κατηγορίες που αυτοί διατυπώνουν εναντίων του ΠΑΜΕ.
«Εμείς οι πρόεδροι των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών, δηλώνουμε αποφασισμένοι να συμβάλουμε στην προάσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών και να μην επιτρέψουμε τον ακρωτηριασμό και την αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα, από εκείνους που στοχεύουν, παραβιάζοντάς νόμους και καταστατικό, να επιβάλουν δια της σωματικής ρώμης τους συσχετισμούς που επιθυμούν στο συνδικαλιστικό κίνημα»
«Η παρεμπόδιση διεξαγωγής του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ από κομματικούς στρατούς, πλήττει όχι μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους αλλά και τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας».
«Η πραγματοποίηση του 37ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ αποτελεί μείζον ζήτημα..»
«Η ΓΣΕΕ είμαστε εμείς…»
Να που έφερε τα πράγματα η τακτική του ΠΑΜΕ. Σε σύγκρουση μεταξύ συνδικάτων όχι για το πώς οδηγείται η εργατική τάξη έξω από τα σημερινά αδιέξοδα, αλλά με αλληλοκατηγορίες που απαξιώνουν τα ίδια τα συνδικάτα. Την ίδια στιγμή μάλιστα που κτίζει κουλτούρα για αποδοχή διάλυσης συνέδριων των Συνδικάτων από τα έξω, κάτι που θα είναι κύρια επιδίωξη του φασισμού αν και όταν αποκτήσει την απαραίτητη δύναμη.
Αυτή η κατάσταση μπορεί να ικανοποιεί μόνο τους εργοδότες σε όλη την Ελλάδα και τη σημερινή κυβέρνηση της Δεξιάς. Μπορεί να ικανοποιεί μόνο τον ταξικό εχθρό.
«ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, από τα επεισόδια στο συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Ελλάδας (ΓΣΕΕ) στην Καλαμάτα», είχαμε γράψει από τότε (Μάρτιος 2019).
«Τίποτα δεν κέρδισε η εργατική τάξη…από το μπλοκάρισμα των διαδικασιών από παρέμβαση διαδήλωσης που είχε καλέσει το ΠΑΜΕ, που με τόσο ζήλο κάλυψαν ένα σωρό ιδιωτικά ΜΜΕ».
Κύριος χαμένος η ενότητα της τάξης, η πιο απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουν πιθανότητες επιτυχίας οι μάχες στην εποχή της καπιταλιστικής κατάρρευσης, στην οποία εργοδότες και κράτος θα δώσουν τη μάχη «όλα για όλα» ενάντια σε κάθε αντίδραση. Κύριος χαμένος και η συζήτηση, η σκληρή και επίπονη συζήτηση για το τι μπορεί να γίνει.
Η σημερινή πολιτική της ΓΣΕΕ είναι κατώτερη των περιστάσεων. Αποδεδειγμένα δεν μπόρεσε να προστατέψει τους εργαζόμενους στην καπιταλιστική κρίση. Ποιος όμως έχει έτοιμες συνταγές; Και ποιος θα τις βάλει σε εφαρμογή, αν δεν πείσει την ίδια την εργατική τάξη; Κάτι που απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή υπομονή, τις πιο εκτεταμένες συζητήσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, την πιο τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία.
Με την τακτική του το ΠΑΜΕ κατάφερε να περιορίσει δραματικά μια τέτοια δυνατότητα. Και περιορίζοντας αυτή τη δυνατότητα, περιορίζει και τη δυνατότητα εξυγίανσης των συνδικάτων, απαλλαγής τους από διεφθαρμένες ηγεσίες εκεί και όπου υπάρχουν. Όσο η τάξη δεν βλέπει διεξόδους με την χρησιμοποίηση των δικών της οργάνων, των συνδικάτων, τόσο θα υπάρχει έδαφος για να ευδοκιμούν παράσιτα σε αυτά.
«Τα συνδικάτα θα «νοικοκυρέψει» η ίδια η εργατική τάξη. Κανένας δεν μπορεί να δώσει αυτή τη μάχη εκ μέρους της. Μπορεί μόνο να δώσει μάχη για να την κερδίσει στις απόψεις του. Σε αυτό το καθήκον καθόλου δεν βοηθούν οι ξεχωριστές δράσεις και πορείες, ο μοναχικός δρόμος που το ΠΑΜΕ επέλεξε».
Η τακτική ΠΑΜΕ μάλιστα, από τον περασμένο χρόνο, για διάλυση των Συνεδρίων της ΓΣΣΕ, όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά αντίθετα αποτελεί δώρο σε όσους δεν αξίζει να εκπροσωπούν την εργατική τάξη.
Του Σωτήρη Βλάχου
