Η Αριστομένους, όπως έγραφε ο Γιάννης Αποστολάκης, αποτελούσε εθνικό δρόμο, καθώς ήταν η συνέχεια της οδού Αθηνών –Κορίνθου-Καλαμάτας, που κατέληγε στο λιμάνι της πόλης.
Επίρρωση αυτού του επιχειρήματος αποτελούσε και το σιδηροδρομικό δίκτυο που κατέληγε στο λιμάνι, που ήταν ένα πολύ μεγάλο διαμετακομιστικό κέντρο προϊόντων, αγαθών, εμπορευμάτων και μηχανημάτων παντός φύσεως. Από το λιμάνι της Καλαμάτας εκτελωνίστηκε πολύ μεγάλο μέρος των μηχανημάτων με τα οποία κατασκευάστηκε το εργοστάσιο της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη.
Αυτά ήρθαν στο μυαλό μου όταν μου έδειξε τη φωτογραφία της οδού Αριστομένους, που χρονολογείται γύρω στο 1965, ο φίλος Θανάσης Βασιλάκης, του οποίου το σπίτι φαίνεται αριστερά στο μέσο του δρόμου. Στο σημείο αυτό σήμερα υπάρχει το Πάρκο Σιδηροδρόμων, το οποίο, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, θα μπορούσε να έχει μεταφερθεί-κατασκευαστεί ανατολικά, καθώς υπήρχε – υπάρχει μέχρι και σήμερα χώρος. Έτσι, η πόλη που αναπτύσσεται ταχέως θα είχε μιαν ακόμη κεντρική αρτηρία που θα την ξεμπλόκαρε κυκλοφοριακά.
Σήμερα η οδός Αριστομένους δεν αποτελεί αρτηρία, αλλά έναν κολοβό δρόμο που έγινε πείραμα στην προκρούστειο κλίνη των ιδεοληψιών πολλών Δημοτικών Αρχών.
Δεξιά της φωτογραφίας διακρίνονται οι Μύλοι. Στον πάνω σήμερα στεγάζεται το κατάστημα τροφοδοσίας τροφίμων «ΕΝΑ», ενώ ο κάτω, στο λιμάνι, είναι κυριολεκτικά ερείπιο και καταφύγιο αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας.
Δ.Γ.
