Το πρόβλημα της βίας στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι σύνθετο. Είναι μια ενδημική αποκρουστική κατάσταση.
Τον Ιούνιο του 2017, 471 φοιτητές καταγγέλλουν με επιστολή στον πρύτανη του ΑΠΘ την κατάσταση που επικρατεί: «Παραβατικότητα, κλοπές, ναρκωτικά, πορνεία και βία είναι πλέον καθημερινότητα, όλα δημιουργούν αίσθηση μόνιμης ανασφάλειας και φόβου για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας».
Την ίδια ημέρα ζητείται από τον τότε υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να σχολιάσει το θέμα: «Έχουν διαπιστωθεί τέτοια φαινόμενα, αλλά όχι στην έκταση που αναφέρεται. Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα». Δηλαδή, βγάλτε τα μάτια μεταξύ σας! Πώς το είχε πει η κα Αχτσιόγλου; Η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά.
Το τι συνέβη τα επόμενα χρόνια είναι γνωστό. Καταλήψεις, προπηλακισμοί, γιαουρτώματα, στοχοποιήσεις, εξευτελιστικές πινακίδες κρεμασμένες στο λαιμό, αγγελτήρια κηδείας του πρύτανη.
Απέναντι σε όλα αυτά η ψήφιση της πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν ήταν παρά το ελάχιστο που όφειλε να κάνει η κυβέρνηση, προκειμένου τα πανεπιστήμια να αποκτήσουν το αυτοδιοίκητο, που έχει μετατραπεί σε συνδιοίκητο με παράνομους.
Αξιοσημείωτη είναι και η εκκωφαντική αφωνία των πανεπιστημιακών. Συνάδελφοί τους στοχοποιούνται, ξυλοφορτώνονται και δεν τρέχει τίποτα.
Η κυβέρνηση οφείλει να καταλάβει ότι οι υποκριτικές υστερίες της αριστεράς του Τσίπρα δε δημιουργούν κοινωνικό ρεύμα. Το κόστος θα το έχει η κυβέρνηση εάν περιδεής παρακολουθεί να κατεδαφίζεται μια από τις εμβληματικές εξαγγελίες της.
Η επιτυχία των πολιτικών αποφάσεων δεν κρίνεται από το πόσοι διαμαρτύρονται, αλλά από την έμπρακτη επιβράβευσή τους σε βάθος χρόνου.
Τίποτα δεν μπορεί να προοδεύσει όσο τα πανεπιστήμια «συνδιοικούνται» από ομάδες βίας και καμιά εγγύηση για το μέλλον δεν μπορεί να δοθεί όσο το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται.
Του Μιχάλη Β. Σούμπλη
