Κυριακή (13/3) και το πρόγραμμα είχε πεζοπορία με το Σύλλογο Πεζοπόρων – Ορειβατών Καλαμάτας «Ο Ευκλής», το σύλλογο της καρδιάς μας.
Ο προορισμός ήταν κοντινός, στη Μεσσηνιακή Μάνη και συγκεκριμένα να περπατήσουμε ένα πετρόχτιστο καλντερίμι που ένωνε τα παλιά χρόνια το Σταυροπήγιο με την Καρδαμύλη.
Τις τελευταίες μέρες ο χειμώνας έδινε πεισματικά την εντύπωση πως έχει στυλώσει τα πόδια του και αρνείται να μας εγκαταλείψει. Σε όλο το ταξίδι μάς συντρόφευε η εικόνα του χιονοσκέπαστου Ταΰγετου, που αντικρίζαμε καθώς πηγαίναμε προς το Σταυροπήγιο.
Μόλις φτάσαμε στο Σταυροπήγιο και αρχίσαμε να ακολουθούμε το μονοπάτι ο ήλιος έλαμπε, οι εικόνες μάς ξάφνιασαν, η διάθεσή μας άρχισε να αλλάζει κι αναθεωρήσαμε ό,τι νιώθαμε μέχρι τώρα.
Το λιθόκτιστο καλντερίμι με τις αριστοτεχνικά τοποθετημένες και στοιχισμένες στο πλάι πέτρες ήταν ολοκέντητο, ανεμώνες, μαργαρίτες, ορχιδέες και λογής λογής αγριολούλουδα με εντυπωσιακά σχήματα και χρώματα γέμιζαν αυτόν τον καμβά.
Μα τι νομίζαμε… Να τη η άνοιξη! Μπροστά μας ήταν ολοζώντανη, πολύχρωμη, ολόφρεσκη!
Όσο ανηφορίζαμε η φύση μάς αποζημίωνε με το παραπάνω. Φτάνοντας στην κορυφή στα δεξιά μας ο Μεσσηνιακός κόλπος ξεπρόβαλε σε όλο του το μεγαλείο.
Δαντελωτές ακτές, βράχια απόκρημνα και μια κρυμμένη παραλία από τα μάτια των πολλών ήταν ακριβώς από κάτω μας!
Μέχρι τώρα τα ρουθούνια μας πλάνευε η μυρωδιά της ασφάκας και του φασκόμηλου, τώρα κι όσο κατηφορίζαμε η μυρωδιά αυτή ανακατευόταν με τον αέρα της θάλασσας.
Σε κάποιο σημείο βλέπουμε μια σπηλιά. Πλησιάζοντας διαπιστώνουμε ότι το έδαφος έχει “κάτσει” και έχει δημιουργηθεί ένας μυστικός κήπος…
Ε ναι! Τώρα κατάλαβα πού κρύβονται τα ξωτικά!
Έτσι φτάσαμε στην πανέμορφη Καρδαμύλη με τη βαριά ιστορία, κι εκεί ξαποστάσαμε.
Κι αυτή τη φορά γυρίσαμε γεμάτοι υπέροχες εντυπώσεις, ανυπομονώντας για την επόμενη εξόρμηση του συλλόγου μας, που είναι το διήμερο στην Εύβοια στις 26 και 27 Μαρτίου, στο «Μονοπάτι της Ηρώς».
Από τη φυσιολάτρη και πεζοπόρο Χριστίνα Καλέκα
