Το σενάριο ενός μετεκλογικού σκηνικού ακυβερνησίας σε συνδυασμό με την οικονομική πίεση του χειμώνα και την απλή αναλογική, αποτελεί κορυφαίο θέμα συζήτησης και στρατηγικής. Βλέπετε ότι η σκληρή σύγκρουση των πολιτικών δυνάμεων, με το θέμα Ανδρουλάκη, έχει το δικό της αντίκτυπο και στους θεσμικούς διαύλους ανάμεσα στα κόμματα, φέρνοντας το σενάριο έλλειψης σταθερότητας εγγύτερα.
Οι παραπάνω εξελίξεις χτυπάνε καμπανάκι για τη χώρα, η οποία βαρύνεται με υπέρογκο δανεισμό. Ήδη, η απόδοση του ελληνικού 10ετούς έφτασε στο 4% για πρώτη φορά από τον Ιούνιο.
Χωρίς να υποτιμώ το θέμα των παρακολουθήσεων, το ευρύ κοινό έχει ως προτεραιότητα την καθημερινότητά του, τις οικονομικές δυσκολίες του χειμώνα, την παιδεία, την ασφάλεια, τα εθνικά θέματα.
Κι ενώ τα παραπάνω ουδείς τα αμφισβητεί, δυστυχώς, το πολιτικό παραγόμενο πάντα είναι πιο σημαντικό από την ουσία.
Το ευρύ κοινό κουρασμένο από τις αψιμαχίες αδιαφορεί εντελώς, γιατί βλέπει να σκοτώνονται και να πολώνουν την καθ’ όλα θεμιτή αντιπαράθεση, με μοναδικό σκοπό να πάρουμε ό,τι πάρουμε και όταν η υπόθεση της παρακολούθησης δεν έχει να δώσει κάτι άλλο, σιγά σιγά εγκαταλείπουμε το θέμα, ως συνήθως, και πάμε παρακάτω.
Ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης δε βάλαμε μυαλό. Περάσαμε μέσα από μνημόνια, πανδημίες, τουρκικές απειλές και φυσικές καταστροφές και εμείς το βιολί βιολάκι.
Δυστυχώς, το ενδεχόμενο επιστροφής του Τσίπρα στην εξουσία αντιμετωπίζεται με ειρωνική ελαφρότητα. Σαν να μην αρκούσαν τα όσα έχουν συμβεί, ο Τσίπρας με τη διακήρυξη της 12ης Αυγούστου απροκάλυπτα μας ξεκαθάρισε ότι «εδώ που φτάσαμε δεν αρκεί η εναλλαγή της εξουσίας, απαιτείται ένα σχέδιο που θα αφορά όχι μόνο στην ΕΥΠ αλλά και τη δικαιοσύνη, λειτουργία των ΜΜΕ, ανεξάρτητες αρχές και ελεγκτικούς μηχανισμούς». Αν είναι δυνατόν!
Ο Πολάκης το είχε πει: «Την άλλη φορά θα είναι αλλιώς».
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
