Σιωπηρή παραίτηση: Αφορά πρωτίστως στους κακούς διευθυντές κι όχι τους αδιάφορους εργαζομένους.
Υποτιμητικές κι απαξιωτικές συμπεριφορές προϊσταμένων οδηγούν κατά κανόνα τους υπαλλήλους στη σιωπηρή παραίτηση. Ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη εκτίμησης.
Αντίθετα, η εμπιστοσύνη δημιουργεί την ενέργεια και τον ενθουσιασμό σε όσους το αξίζουν. Διαφορετικά, εργάζονται μόνο και μόνο για να… κρατηθούν στις θέσεις τους.
Οι άδειες και οι αργίες ελάχιστες κι ο ελεύθερος χρόνος σχεδόν έχει ποινικοποιηθεί και το στίγμα του τεμπέλη επικρατεί.
Οι εργαζόμενοι, με την κούρσα για άνοδο της παραγωγής και τις χαμένες ώρες που σπαταλούν στις υπερωρίες, νιώθουν ότι αντί ν’ αμείβονται λαμβάνοντας την αναγνώριση, ηθική και οικονομική, έρχονται αντιμέτωποι με την εργασιακή εξουθένωση.
Επόμενο είναι να μην μπορούν να ισορροπήσουν μήτε στην προσωπική τους ζωή. Έτσι εμφανίζεται κι εκεί η σιωπηρή παραίτηση.
Δε διαφωνούν, δε συζητούν για να κρατηθούν στη θέση τους… σιωπούν. Αυτό γίνεται ύστερα από βαρεμάρα, καβγάδες, παράπονα, κόπωση.
Η μοναξιά, η πλήξη, το χαμένο ενδιαφέρον είναι κι εδώ επακόλουθα της υποτίμησης που υφίστανται τ’ άτομα στην οικογένεια.
Άρα, η ψυχική υγεία είναι λιγότερο σημαντική από την παραγωγικότητα. Δουλεύεις για να ζεις ή ζεις μόνο για να δουλεύεις;
Ποια τα κίνητρα που θα σε παρακινήσουν να γίνεις περισσότερο αποδοτικός και να δείξεις περισσότερο ζήλο;
Κι αν υπάρχει το δόλωμα;
Τα ψάρια γιατί δεν τσιμπάνε;
Γεωργία Νυφούδη – Βούλγαρη
