Μια ιστορία για τον Αϊ- Βασίλη αφιερωμένη στον Δημήτρη & την Αλεξάνδρα

Μια ιστορία για τον Αϊ- Βασίλη αφιερωμένη στον Δημήτρη & την Αλεξάνδρα

Μέρες γιορτινές που διανύουμε, ιστορίες από παλιά, αναμνήσεις γλυκές, παίρνουν θέση στο προσκήνιο του μυαλού μου λες και συνέβησαν χθες…

Διαχρονική αυτή η τσόχινη μπότα του Αϊ- Βασίλη κρεμασμένη δίπλα στο τζάκι να περιμένει τον ασπρομάλλη γέροντα να αφήσει τα δώρα του.

Η δική μου μπότα ήταν πράσινη και της Βίλμας, της αδελφής μου, κόκκινη.

Εγώ μεγαλύτερη, αυτή μικρότερη.

Μοιραία, λοιπόν, σε μένα πρώτα δημιουργήθηκε το μεγάλο ερωτηματικό: τα δώρα στις τσόχινες μπότες τα έφερνε όντως ο Αϊ- Βασίλης ή τα άφηναν ο Γιάννης και η Πόπη, οι γονείς μας;

Εκείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς θα πρέπει να ήμουν περίπου 7 χρόνων.

Οι γονείς μας καλεσμένοι σε κάποιο ρεβεγιόν. Επί μέρες προσπαθούσα να πείσω τη Βίλμα να παραφυλάξουμε εκείνη τη νύχτα, κρυμμένες πίσω από τις βαριές κουρτίνες, για να ανακαλύψουμε το… μυστήριο των δώρων.

Οι ώρες περνούσαν και το κρύο είχε γίνει ανυπόφορο μέσα στη μεγάλη σάλα, γιατί η φωτιά είχε πια σβήσει. Τα βλέφαρά μας έκλεισαν.

Έτσι σφιχταγκαλιασμένες για να ζεσταθούμε, μας βρήκαν οι γονείς μας τις μικρές πρωινές ώρες.

Αναγκάστηκα να τους εξηγήσω το γιατί. Θέλαμε να μάθουμε αν, όντως, υπήρχε Αϊ- Βασίλης.

Εμπρός, σηκωθείτε και ελάτε στο κρεβάτι μας, ακούστηκε η φωνή του πατέρα.

Τρέχοντας, χωθήκαμε μέσα στις κουβέρτες τους.

Ακούστε με, λοιπόν, ειδικά εσύ μεγάλη (πάντα με αποκαλούσε έτσι ο πατέρας μας, όταν ήθελε να πει κάτι σοβαρό). Σήμερα ανακαλύψατε ότι τα δώρα σάς τα αφήνουμε εμείς. Έχει αυτό σημασία; Όχι βέβαια, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι το νόημα κάθε χειρονομίας μας.

Μεγαλώνοντας, λοιπόν, είτε πιστεύετε είτε όχι στην ύπαρξη του Αϊ- Βασίλη, ποτέ να μην ξεχάσετε στη ζωή σας τι εκπροσωπεί, που δεν είναι άλλο από το νοιάξιμο, όχι μόνο για τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά και γι’ αυτούς που μπορεί να μας έχουν ανάγκη.

Μην ξεχάσετε ποτέ δύο λέξεις: Αλληλεγγύη και Αγάπη. Έτσι μόνο θα είστε πραγματικοί άνθρωποι.

Τούτην την ιστορία αφιερώνω στα εγγόνια μου, Δημήτρη και Αλεξάνδρα, και μέσα απ’ αυτά σε όλα τα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες που η πορεία της ζωής δεν έκανε κυνικούς.

Ευχές από καρδιάς για το 2023!

Άντα Αποστολάκη