Είναι, δυστυχώς, αλήθεια ότι μέχρι στιγμής το ύφος της προεκλογικής αντιπαράθεσης το ορίζει όχι ο κυρίαρχος, αλλά ο ηττημένος.
Το ύφος της όξυνσης εξυπηρετεί τον ηττημένο, αυτό επιδιώκει και αυτό θα το πάει κάτω κάτω.
Η πλειοψηφία ενεργοποιείται στο κλίμα ΣΥΡΙΖΑ, στο κλίμα της εχθροπάθειας. Αποτέλεσμα, η σύγκριση γίνεται προς τα κάτω παρασύροντας όλους μας, λες και δεν έχει γίνει καμία πρόοδος.
Συζητάμε σαν να μας στοιχειώνουν ακόμη θανάσιμοι κίνδυνοι που αφήσαμε πίσω, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει τίποτε άλλο από το να συνωμοτεί.
Αναρωτιέμαι είναι, στ’ αλήθεια, αυτή η προεκλογική καμπάνια αντάξια της πλειοψηφίας; Είναι συμβατή με το παραχθέν έργο που θέλει να διαφημίσει;
Θα πείτε, γίνεται αλλιώς; Όταν σε χτυπούν «θεοί και δαίμονες», χτυπάς, δεν κάθεσαι να τις φας.
Σ’ ένα στημένο σκηνικό, όπου δε συζητούνται ή συζητούνται υποτονικά καυτά προβλήματα, πλην των υποκλοπών ως μοναδικό πρόβλημα, η κυβέρνηση αντί να υποβαθμίζεται παρασυρμένη στο κλίμα εχθροπάθειας, πρέπει να προτάξει τα δικά της πλεονεκτήματα, τη δική της προεκλογική ατζέντα. Το ζήσαμε το 2015, ο Τσίπρας πηγαίνει στις εκλογές με θέμα την όξυνση. Βγες από το μικρό και «λασπωμένο γήπεδο» του Τσίπρα.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα είναι τεράστιο. Δε διαθέτουν πειστικές προτάσεις για την επόμενη μέρα. Για την οικονομική κατάσταση, για την άμυνα, για την εξωτερική πολιτική. Το μόνο που ξέρουν είναι να υπόσχονται.
Το λάθος του Μητσοτάκη είναι ότι άφησε στην τύχη τις «εκκρεμότητες» του «λεγάμενου». Δε διερεύνησε καν κοινοβουλευτικά το πρώτο εξάμηνο του 2015. Είναι υποχρεωμένος να υπερασπίζεται τη Δημοκρατία. Τα αποτελέσματα τώρα τα λουζόμαστε.
Επιδίωξη, να βρεθούμε προεκλογικά σε μία ατμόσφαιρα γεμάτη κατηγορίες και υπονοούμενα, μια εκστρατεία λάσπης, γιουρούσι για την εξουσία αλα Trump.
Ομολογώ ότι μέχρι στιγμής έχει πετύχει να πάμε στις εκλογές με συνθήκες του 2015. Γι’ αυτό, όσες φορές κι αν χάσει, θα είναι ο «τραγικά αναντικατάστατος» για το κόμμα του.
Του Μιχάλη Βασ. Σούμπλη
