Η συμμετοχή του Σέρβου ζωγράφου στην εικαστική Έκθεση “Paths of art”, που φιλοξενείται αυτές τις μέρες στην Καλαμάτα, μας επέτρεψε να μπούμε στα δικά του «καλλιτεχνικά παπούτσια» και να γνωρίσουμε πώς η τέχνη μπορεί να κάνει τον κόσμο… λίγο καλύτερο.
Πολύ κοντά στο κέντρο της Καλαμάτας, και συγκεκριμένα στην γκαλερί Α49 επί της οδού Αναγνωσταρά, φιλοξενείται αυτή την περίοδο η πολυπρισματική εικαστική έκθεση “Paths of Art”. Πρόκειται για έκθεση που αποτελεί πρωτοβουλία του περιοδικού “Culture of Balkans” και των ιδρυτών του Δημήτρη Πετρόπουλου και Γιάννη Κόσσυβα, έχοντας ως στόχο να παρουσιάσουν στο φιλότεχνο κοινό έργα τέχνης από 53 καλλιτέχνες 9 βαλκανικών χωρών, στους οποίους περιλαμβάνονται και Έλληνες μεσσηνιακής καταγωγής.
Τα έργα που εκτίθενται και προέρχονται από φωτογράφους, ζωγράφους και γλύπτες μεταφέρουν το μήνυμα ότι η τέχνη αποτελεί συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους διαφορετικούς λαούς των Βαλκανίων, που, τελικά, ενώνει και δε διαχωρίζει. Αυτή, άλλωστε, ήταν και η αφορμή για τη συνομιλία μας με τον Ντέγιαν Μιλιβόγεβιτς, ο οποίος μας μιλά για το πώς προέκυψε η συμμετοχή του στην εν λόγω έκθεση, το ρόλο που παίζει η τέχνη στη ζωή του και πολλά ακόμα…
-Ποιες είναι οι πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας σας μέχρι σήμερα;
Αν εξαιρέσω την εκπαίδευση, καθώς και την εισαγωγή και στις δύο εθνικές ενώσεις καλλιτεχνών (ULUS και ULUPUDS), θα αναφέρω σίγουρα 15 ατομικές εκθέσεις και πάνω από 50 ομαδικές στη χώρα και την περιοχή ως τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας μου.
Παράλληλα, θα πρόσθετα πολλές συμμετοχές σε διάφορα καλλιτεχνικά συμπόσια, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αυτά τα 30 χρόνια ζωγραφικής.
-Ποια ήταν η αφορμή που αρχίσατε να ασχολείστε με τη ζωγραφική;
Δε νομίζω ότι το να ασχοληθείς με την τέχνη είναι κάτι που επιλέγεις συνειδητά. Νομίζω μάλλον ότι η τέχνη μάς επιλέγει. Είναι ένας τρόπος για έναν καλλιτέχνη να εκφραστεί και να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους. Η δημιουργικότητα είναι κάτι που κουβαλάμε βαθιά μέσα μας, και που μας δίνεται για να εκφραστούμε και να δείξουμε αυτό που σκεφτόμαστε και θέλουμε.
-Από τι θα λέγατε, λοιπόν, ότι εμπνέεστε για να εκφράζεστε καλλιτεχνικά;
Από την αρχή της καλλιτεχνικής μου έκφρασης η φιγούρα και ο άνθρωπος ήταν το κυρίαρχο θέμα. Πέρασε από διαφορετικές καλλιτεχνικές φάσεις και μορφές, αλλά ανήκω σε εκείνη την ομάδα δημιουργών που χρησιμοποιούν τη ζωγραφική για να περιγράψουν τι τους περιβάλλει ή τι βιώνουν στο περιβάλλον τους.
Σε κάποιες φάσεις είναι ορατό, ενώ σε άλλες το επίκεντρο της ζωγραφικής μου είναι το πνευματικό, αυτό που δε φαίνεται δηλαδή, αλλά με επηρεάζει ως άνθρωπο και ως δημιουργό, και που προσπαθώ να δείξω στο θεατή μέσα από τον πίνακα.
-Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στην έκθεση “Paths of Art” στην Καλαμάτα;
Έμαθα για την έκθεση «Μονοπάτια Τέχνης» από τον κ. Δημήτριο Πετρόπουλο. Και αμέσως μου άρεσε η ιδέα μιας κοινής έκθεσης καλλιτεχνών από τις χώρες των Βαλκανίων. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν σύνορα στην τέχνη και ότι παρ’ όλη την ποικιλομορφία των λαών που ζουν σε αυτές τις χώρες, αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα και η πολυπολιτισμικότητα είναι μια δύναμη που πρέπει να παρουσιαστεί σε όλη την Ευρώπη.
Τα Βαλκάνια ως περιοχή είναι πολύ πλούσια σε ανθρώπους με δημιουργικές ιδέες και ταλέντα σε όλες τις μορφές της τέχνης, και μια τέτοιου είδους συνέργεια είναι μια πολύ ωραία ιδέα, ώστε να υιοθετηθεί και από άλλες χώρες.
-Σε τι επικεντρώνονται τα έργα που εκτίθενται αυτή την περίοδο στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, και γιατί επιλέξατε τα συγκεκριμένα;
Στη συγκεκριμένη έκθεση παρουσιάζω ένα μικρότερο έργο από τη νέα σειρά «Αντανακλάσεις και ήχοι», το οποίο πραγματεύεται τα ανθρώπινα συναισθήματα που αναπαριστώνται μέσα από εκφράσεις του προσώπου, τα οποία διαπλέκονται σε μια σουρεαλιστική και φανταστική μορφή, που φτάνει μέχρι την αφηρημένη έκφραση.
Το θέμα ολόκληρου του κύκλου είναι ακριβώς εκείνα τα συναισθήματα που, λόγω του κοινωνιολογικού περιβάλλοντος, συναντάμε όλο και λιγότερο στην κανονική ζωή και η φύση μάς τα έδωσε ακριβώς ως φυσική έκφραση.
Θέλω να πω ότι αναπαριστώνται συναισθήματα, όπως κραυγές, γέλια, κλάματα, όπου στο σημερινό πολιτισμό που μας κάνει ρομπότ και που θέλει να είμαστε όλοι κοινωνικά «κατάλληλοι», εκλείπουν.
-Πώς λειτουργεί για εσάς η ζωγραφική; Είναι ένα χόμπι, τρόπος έκφρασης συναισθημάτων ή κάτι παραπάνω;
Από τη στιγμή που ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με τη ζωγραφική, αυτό έγινε για μένα αποκλειστικά τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας. Θεωρώ ότι η εικόνα αντιπροσωπεύει μια παγκόσμια γλώσσα, προσβάσιμη και κατανοητή σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το από πού προέρχεται ο καθένας.
Ακόμα, είναι ένας τρόπος να πω τι σκέφτομαι ή τι νιώθω με δημιουργικό τρόπο μέσα από τη μορφή των χρωμάτων και άλλων καλλιτεχνικών στοιχείων. Η τέχνη αντιπροσωπεύει αυτό που ακόμη και ο προϊστορικός άνθρωπος πήρε ως την πρώτη του ροπή πίσω στις σπηλιές. Η βάση κάθε επικοινωνίας.
-Η έκθεση που συμμετέχετε τιτλοφορείται «Μονοπάτια Τέχνης». Το δικό σας μονοπάτι στη ζωγραφική πώς καταγράφεται;
Μετά 30 χρόνια καλλιτεχνικής δουλειάς ο μοναδικός μου στόχος είναι να παρουσιάζω νέες εικόνες, αλλά και νέες ιδέες, αρκεί να έχω κάτι να πω μέσα από τα έργα μου. Είμαι της άποψης ότι ένας καλλιτέχνης έχει πάντα περιθώρια βελτίωσης και για νέες ιδέες και νέους τρόπους αποτύπωσής τους.
Η μεγαλύτερη «προσκόλληση» για ένα συγγραφέα είναι ο μανιερισμός και η στασιμότητα σε κάποια ήδη γνωστά πλαίσια.
Η τέχνη πρέπει να επεκταθεί, να προοδεύσει, να ανοίξει νέους ορίζοντες, για να φτάσει και να υπερπηδήσει όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
-Θεωρείτε ότι οι τέχνες θα πρέπει να επηρεάζονται από το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον της εποχής του καλλιτέχνη ή κάτι τέτοιο θα ήταν προτιμότερο να αποφεύγεται;
Η τέχνη ήταν πάντα μπροστά από τα καθημερινά κοινωνικοπολιτικά γεγονότα. Όμως, ακόμα κι έτσι, σήμερα είναι αρκετά δύσκολο για οποιονδήποτε δημιουργό να μείνει εντελώς «εκτός» από όσα συμβαίνουν γύρω του και τον περιβάλλουν.
Εκεί, όμως, είναι ο μεγαλύτερος ρόλος της τέχνης: να διαδίδει θετική ενέργεια και να βοηθά στην καλύτερη αμοιβαία κατανόηση των ανθρώπων στο σημερινό κόσμο.
Ο καλλιτέχνης πρέπει να υψωθεί πάνω από τα καθημερινά κοινωνικοπολιτικά γεγονότα και να δει πέρα από αυτά, να αναλάβει ρόλο στη βελτίωση του σημερινού κόσμου με τη δουλειά του. Η τέχνη πρέπει, μέσα από τη θετική ενέργεια και το έργο της, να εκπροσωπεί τους ανθρώπους, τη χώρα και τον τόπο της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και να συμβάλλει σε έναν καλύτερο κόσμο και μια καλύτερη ζωή, ως ο καλύτερος πρεσβευτής για κάτι τέτοιο.
-Πώς θα θέλατε να δείτε τον εαυτό σας καλλιτεχνικά μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια; Υπάρχει κάποια «κορυφή» που κυνηγάτε να φτάσετε;
Ίσως η ομορφιά αυτού του επαγγέλματος να βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχει τέλος και κορυφή που να αντιπροσωπεύει το τέλος. Υπάρχουν πάντα νέες ιδέες, που θα αποτελέσουν νέες προκλήσεις για κάποιους μελλοντικούς πίνακες και έργα. Εν τω μεταξύ, θα υπάρξουν νέες «κορυφές» που πρέπει να κατακτηθούν. Και ο χρόνος, ως ο καλύτερος κριτικός και κριτής της τέχνης, θα δείξει ποιος δρόμος ήταν σωστός και ποιος λανθασμένος!
*Διάρκεια έκθεσης έως τις 31 Μαρτίου, Αναγνωσταρά 49 στην Καλαμάτα
Της Χριστίνας Μανδρώνη
