Το Αυτόφωρον Πταισματοδικείον συνεχίζει τας συνεδριάσεις του εν μέσο του πνέοντος λίβα. Οι απαρτίζοντες την Δικαιοσύνην φυσώντες και ασθμαίνοντες προχωρούν κανονικώς εις το έργον των. Προ ημερών, το Αυτόφωρον εξεδίκασε μίαν αρκετά βαρυσήμαντον υπόθεσιν. Προσάγονται ενώπιον αυτού εις νέος – πάντα οι νέοι κατηγορούνται – και μία ντεμουαζέλλα αρκετά θελκτική αλλά και εν ταυτώ αθλητική.
Ο Πταισματοδίκης σπεύδει να… διαπράξη ευφυολογίαν:
-Μήπως, κε χωροφύλαξ, αυτοί οι νέοι εχαριεντίζοντο εν κρυπτώ;
-Περίπου κάτι τέτοιο συμβαίνει, κε Πρόεδρε. Αλλά το τρομερόν είναι ότι εχαριεντίζοντο εν πλήρη μεσημβρία και εν ανοικτή θαλάσση, καταγγέλλει το αστυνομικόν όργανον.
Ο Πταισματοδίκης ανατινάσσεται κατάπληκτος…
-Έλα δω, κατηγορούμενε… Τι είν’ αυτά που ακούω;
-Απλούστατα, τίποτε, κε Πρόεδρε.
-Πώς τίποτε;
-Δηλαδή πρόκειται περί μπαιν – μιξτ.
-Ψεύδεται, κε Πρόεδρε, παρεμβαίνει απροσκλήτως η ντεμουαζέλλα.
-Πήτε μας εσύ δις τα καθέκαστα.
-Ορίστε; Το πρωί εκολυμβούσα με δύο άλλας φίλας μου στην Παραλία. Είχαμε ανοιχτή προς το Φανάρι όπου επαίζαμε με μίαν μπάλλα ποδοσφαίρου. Σε λίγο καταφθάνει απρόσκλητος και ο κύριος απ’ εδώ στην παρέα μας. Ετρομάξαμε… εφωνάξαμε… κι αυτός ενόμισε πως θα μας καθησυχάση, λέγοντάς μας: «Μην ανησυχείτε, κορίτσια… Δεν σας ενοχλώ… Πηγαίνω να πιάσω αχινέους στις πέτρες».
Ο Πταισματοδίκης γίνεται κατέρυθρος.
-Τι είν’ αυτά που καταγγέλλει η δις… έχονται αληθείας;
-Όχι, κε Πρόεδρε. Η αλήθεια είναι αυτή: Εγώ εκολυμβούσα στ’ ανοιχτά και αυτή με δύο άλλες με ακολουθούσαν. Σαν με επλησίασαν μου λέγει η δις απ’ εδώ: «Καλέ πατώνεις;» – «Πιάνω και αχινέους» – της λέγω εγώ. Σεις τι θα εκάνατε, κε Πρόεδρος;
-Σκασμός! Και διατί σας έφερεν εδώ ο χωροφύλαξ;
-Ήθελε να παραστήση κι αυτός κάτι… ενώ αρμόδιος είναι ο ναύτης… άλλως τε δεν διαταράξαμε την ησυχίαν ουδενός… Άλλως τε και αν ευθύνομαι, η πράξις διώκεται κατ’ έγκλησιν.
Ο Πταισματοδίκης κατόπιν των επιχειρημάτων αυτών κλονίζεται… δι’ ο και απαλλάσσει τον κατηγορούμενον.
ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ
