Λίγες μέρες που σταμάτησες είναι, και αμέσως μας κακοφάνηκε.
Καλό ήσουνα κι ας σε κατηγορούσαμε κι ας σου ’λεγαν τόσα και τόσα.
Είχες τη χάρι σου, μας έσπαζες τ’ αυτιά όταν περνούσες και τώρα πόσο μας κακοφαίνεται που δε σ’ ακούμε!
Ας θύμωνες μερικές φορές, γιατί κουραζόσουνα πάνω στις γραμμές και τραβούσες και κατά το δρόμο.
Ας σου θυμώναμε όταν έβρεχε που άφηνες το νερό να πέφτη απάνω μας κι ας μας έκανες να σε περιμένουμε τόση ώρα για να μας πάρης… Είχες τη χάρι σου.
Στα είκοσι λεπτά που έκανες τη βόλτα σου Καλάμαι – Παραλία έδινες την ευκαιρία να ξεκουραστούμε στο τάβλινο κάθισμά σου, καλλωπιζότανε με την ησυχία του το θηλυκό και φρεσκαρισμένο έφτανε στην πόλη για τα ψώνια του.
Ύστερα το άλλο, όταν γιόμιζες από κόσμο και κρεμασμένοι από τις πέτσινες λαβές σου στις στροφές σε κάθε σου τρανταγματάκι άφηνες κατά… λάθος να πιάνουμε κανένα γυναικείο χεράκι ή τίποτ’ άλλο για να… μην πέσουμε.
Χωρίς βιασύνη όπως πήγαινες άφηνες τον κουρασμένο εργάτη να κοιμηθή και λίγο. Πόσο θα σε ζητά τώρα! Και σε κείνες τις διασταυρώσεις σου που γενόσουνα σαλονάκι αναμονής, έδινες την ευκαιρία στο δεσποινάριο να φλερτάρη ησύχως με τον κύριο της γωνίας.
Γράφω χωρίς να αναφέρω ξέχωρα τους τρεις μήνες του καλοκαιριού που τα πρωινά σαν ξεκίναγες για τα μπάνια ή γύριζες, γινόσουνα κρεοπωλείο κι έδινες κάποιες ευκαιρίες στ’ αδιάντροπα μάτια του επιβάτου σου.
Καϋμένο τραμ, θα ψιθύρισε μόλις αισθάνθηκε την έλλειψή σου ο γεροντάκος… Πόσο ήσυχα μετέφερες τα γερατειά μας. Θα σε ζητήσουν οι κυρίες, θα ζητήσουν το χαμηλό σου σιαλί και τον καναπέ σου. Είχες τόσα καλά…
Τώρα σταμάτησες. Το «γιατί» θάναι απόλυτα δικαιολογημένο. Τόσα χρόνια νέοι ήταν οι πιότεροι επιβάτες σου όταν εδώ και χρόνια πρωτοβγήκες και γέρους τους μετέφερες στην προχθεσινή τελευταία σου βόλτα.
ΣΠΥΡΟΣ ΧΡ. ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
