Θα ήθελα να ευχαριστήσω το θυμωμένο βουλευτή της «Νίκης», που με την «ευαισθησία» του μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω έναν άνθρωπο και τη δουλειά του. Γεγονός είναι πως δεν τον ήξερα καθόλου, φαντάζομαι κι εσείς. Επίσης φαντάζομαι, τον ευχαριστεί και η Εθνική Πινακοθήκη για τη νέα τοποθέτηση των έργων «κατάχαμα», καθώς αποφάσισε να μην τα τοποθετήσει πάλι στον τοίχο, αλλά να τα αφήσει εκεί που τα τοποθέτησε ο θυμωμένος βουλευτής. Μόνο που θέλει λίγη προσοχή στα σπασμένα γυαλιά. Η έκθεση με τίτλο «Η Σαγήνη του Αλλόκοτου» επαναλειτουργεί για όποιον θέλει.
Φαντάζομαι, τον ευχαριστούν και οι ιεροί άρχοντές μας, που με την κίνηση του αυτή έμαθαν ξαφνικά για το περιεχόμενο των εικόνων του καλλιτέχνη και αντέδρασαν, μέχρι και η Ιερά Σύνοδος πήρε θέση.
Αποτέλεσμα, της επόμενης μέρας, είναι έξω από την Εθνική Πινακοθήκη ομάδα φανατικών χριστιανών να προπηλακίζει μέλη σωματείων από το χώρο του πολιτισμού που διαδήλωναν ειρηνικά υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης.
Με το που άνοιξαν ένα πανό οι πολίτες υπέρ της ελευθερίας της Τέχνης, άρχισαν να ακούγονται γιουχαΐσματα, ενώ κάποιοι φανατικοί χριστιανοί κινήθηκαν απειλητικά εναντίον τους, φωνάζοντας: «Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία», «ντροπή σας αντίχριστοι», «σατανάδες» και άλλα.
Τα τηλεοπτικά κανάλια βρήκαν θέμα για αρκετές μέρες, κι εμείς κάθε πρωί θα ξυπνάμε στην καθημερινότητά μας.
Με όλα αυτά, φαντάζομαι, δε γίνατε λιγότερο Χριστιανοί. Εγώ, πάντως, όπως ήμουν είμαι. Εδώ που τα λέμε, λίγο αλατοπίπερο κατά καιρούς χρειάζεται η ζωή μας για να νοστιμεύει.
Α, και λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη: Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης (Αθήνα, 24 Νοεμβρίου 1971) είναι Έλληνας χαράκτης. Για 15 χρόνια εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, την τηλεόραση και τον περιοδικό Τύπο. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (2009-2014). Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Γαλλία, Πολωνία κ.α. Χαρακτικά του έργα έχουν χρησιμοποιηθεί από διάφορους εκδοτικούς οίκους, ενώ έχει βραβευθεί για το έργο του, Βραβείο Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Από το 2013 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και παράλληλα αρθρογραφεί στον ελληνικό Τύπο για τα εικαστικά δρώμενα εκεί. Tο 2015, τα θέατρα Eurydice, Zerο και Theatre du Cristal του Παρισιού χρησιμοποίησαν χαρακτικά του έργα για την προβολή των παραστάσεών τους. Εξειδικεύεται κυρίως στην οξυγραφία, η οποία είναι η γραφή με οξέα πάνω σε μεταλλική πλάκα (μήτρα), και στη συνέχεια τυπώνεται στο χαρτί με τη χρήση πρέσας. Το 2017 υπήρξε υποψήφιος για τη θέση καθηγητή, στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή ή του επίκουρου καθηγητή στον Τομέα Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Α.Σ.Κ.Τ.
Για να γνωρίζουμε, τα τέσσερα έργα του που βανδαλίστηκαν αποτελούσαν οξυγραφίες στις οποίες απεικονίζονταν θρησκευτικά πρόσωπα αποτυπωμένα με παράδοξο τρόπο, μιας και η θεματολογία της έκθεσης ήταν, όπως επισημαίνεται και στον τίτλο της, το «αλλόκοτο», το παράταιρο, το ξένο και το αποτρόπαιο. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της εικαστικής δημιουργίας του κορυφαίου Ισπανού ζωγράφου και χαράκτη Φρανθίσκο Γκόγια, από τα έργα του οποίου, που εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη, είναι εμπνευσμένη και η παράλληλη, επίμαχη έκθεση, στην οποία συμμετέχουν δέκα Έλληνες εικαστικοί. Μεταξύ αυτών οι Άγγελος Αντωνόπουλος, Γιάννης Γαΐτης, Σίλεια Δασκοπούλου, Μαριάννα Ιγνατάκη, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Τάσος Μαντζαβίνος, Μαλβίνα Παναγιωτίδη, Άγγελος Παπαδημητρίου, Φίλιππος Τσιτσόπουλος και μέχρι προσφάτως ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης.
Και κλείνω, αφού ευχαριστήσω πάλι το θυμωμένο κύριο βουλευτή μας για το «αλατοπίπερο» που μας πρόσφερε. Εάν βρεθείτε στην έκθεση, προσοχή μην πατήσετε τα σπασμένα τζάμια.
Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
