Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου, η οποία αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της πάλης των τάξεων στη νεότερη εποχή.
Τον Μάιο του 1886, τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και ως μέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως εργατική απεργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.
Επειδή το 1886 ανήκει στο μακρινό παρελθόν κι από τότε έχουν προχωρήσει πολύ τα πράγματα, παρακολουθώντας κάθε χρόνο τέτοια μέρα τις συγκεντρώσεις για την εργατική πρωτομαγιά, που είναι αργία αλλά και απεργία, αναρωτιέμαι πως ενώ όλα αλλάζουν στη ζωή μας, αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι ο τρόπος «διαμαρτυρίας» και «διεκδίκησης». Τα ίδια αιτήματα, τα ίδια πανό, οι ίδιες ντουντούκες, ακόμα και τα ίδια τραγούδια ακούγονται και στο τέλος δεν ξέρω αν κερδίζουμε κάτι απ τα διεκδικούμενα.
Γι’ αυτό, με την καλή διάθεση που με διακρίνει και απευθυνόμενος κυρίως στους αγαπητούς οργανωτές συνδικαλιστές (κάποιοι από αυτούς το έχουν κάνει και επάγγελμα), θέλω να μοιραστώ μαζί τους αλλά και μαζί σας ένα τρελό όνειρο που είδα στον ύπνο μου χθες το βράδυ.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ: Ήταν λέει μια μεγάλη άδεια πλατεία με κάτι γκρι κινέζικα πλακάκια, ξημερώματα Πρωτομαγιάς, ο ήλιος ξεπρόβαλε δειλά- δειλά απ’ την κορυφή του βουνού, ανατολικά της πόλης. Στην άδεια πλατεία με τα γκρι πλακάκια άρχισαν να έρχονται πολλοί άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, κρατώντας διάφορα λουλούδια στα χέρια τους, τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα, μαργαρίτες, παπαρούνες, κ.λπ.
Έσκυβαν, τα ακουμπούσαν στην πλατεία και μετά πήγαιναν στις άκρες της, δημιουργώντας μια μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα προστασίας γύρω της.
Σε λίγη ώρα η άδεια πλατεία με τα γκρι πλακάκια ήταν πανέμορφη, γεμάτη χρώματα κι αρώματα, λουλουδιασμένη πλατεία. Και γύρω- γύρω οι άνθρωποι να τα προστατεύουν, χωρίς φωνές, χωρίς πανό, χωρίς ντουντούκες, με ένα μήνυμα στα μάτια τους, στην κάρδια τους και στη γροθιά τους: «Οι ζωές μας πάντα θα ανθίζουν και δεν θα επιτρέψουμε ποτέ σε κανένα να τις εμποδίζει, να ανθίσουν»…
Και κάπου εκεί, στην κορύφωση του ονείρου, ξαφνικά χτύπησε το ξυπνητήρι. Πετάχτηκα. Είχα αργήσει, έπρεπε να πάω στη συγκέντρωση, πρώτη του Μάη, ημέρα αφιερωμένη στον αγώνα, στα λουλούδια και στη ζωή.
Με ένα λουλούδι στο χέρι και ένα χαμόγελο, πήγα.
Το χαμόγελο έφυγε, το λουλούδι μαράθηκε…
Όνειρο ήταν σκέφθηκα και έφυγα…
Με αυτό το όνειρο σας αφήνω για σήμερα….
Καλή και «αγωνιστική» Πρωτομαγιά αγαπημένοι μου αναγνώστες.
Μιλάμε πάλι…
Κώστας Δεληγιάννης
