Κάποιες φορές στην εκπομπή που κάνω στο ραδιόφωνο όταν έχω πολλά να πω και δε φτάνει ο χρόνος, σωπαίνω κι αφήνω το τραγούδι να μιλήσει. Τα τραγούδια μιλούν, τα συναισθήματα βγαίνουν κι αυτό που κυριαρχεί στον ακροατή είναι η συγκίνηση.
Έτσι, λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, και στα γραπτά αφήνεις, πολλές φορές και κάποιες στιγμές, να μιλούν οι ποιητές, γι’ αυτό διαβάστε:
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα ‘χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μαχητές, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
-Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσο…-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!
Οι πόνοι της Παναγιάς, το συγκινητικό αυτό ποίημα του μεγάλου Κώστα Βάρναλη, ανήκει στο πρώτο μέρος της ποιητικής σύνθεσης «Σκλάβοι Πολιορκημένοι», η οποία εκδόθηκε το 1927.
Το υπέροχο αυτό ποίημα μελοποίησε ο Λουκάς Θάνος και τραγούδησε με τη σπαρακτική του φωνή ο Νίκος Ξυλούρης, αλλά και μετέπειτα ο Γιάννης Χαρούλης.
Έπειτα απ’ αυτό, τι να πω εγώ, κρατώ τη σιωπή μου και σας χαιρετώ. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα, όλοι μαζί!
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
