Αγαπητέ Φώτη,
είμαι πανευτυχής που, τόσο εγώ όσο και ο συχωρεμένος ο σύζυγός μου, μπορέσαμε να σου προσθέσουμε έστω κι αυτό το μικρό λιθαράκι αίγλης και περηφάνιας, μόνο περνώντας μπροστά από το δρόμο, όταν έχτιζες το σχολείο σου…
Αλήθεια, προσωπικά δε θυμάμαι να πέρασα ποτέ. Αν γνώριζα, όμως, πόση δόξα θα σου προσέδιδα, ώστε να το θυμάσαι και να το αναφέρεις μετά τριάντα τρία χρόνια, μα την Παναγία, θα περνούσα κάθε μέρα.
Κι ακόμη, Φώτη, στην αναδρομή της δοξαστικής σου πορείας ξέχασες να αναφέρεις κι άλλα γεγονότα που πραγματικά θα σε ανέβαζαν στο βάθρο του νικητή. Ξέχασες να αναφέρεις πως μας επισκέφτηκες στο σχολείο μας, τότε στο ξεκίνημά σου, προτείνοντάς μας συνεργασία. Κι όταν σου πρότεινα να μου αναφέρεις τους τομείς της συνεργασίας μας, μου απάντησες ότι θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε και να καταγγέλλουμε μικρούς παιδικούς σταθμούς για τυχόν παρανομίες τους (τρόπος αύξησης πελατείας!). Και βέβαια, ποτέ δε θα δεχόμουν αύξηση του αριθμού των παιδιών, προσπαθώντας και κατορθώνοντας να κλείσω έναν άλλον…
Και πώς ξέχασες να αναφέρεις αλήθεια, πως δεν είχες αφήσει δασκάλα, νηπιαγωγό, οδηγό κ.λπ. του σχολείου μας που να μην προτείνεις να φύγει από μας και να δουλέψει σε σένα;
Κι αφού το ότι περάσαμε (εγώ πάντως επιμένω. Δεν πέρασα…) στο δρόμο έξω από το σχολείο σου, σου προσέδωσε τόση ικανοποίηση και δόξα, φαντάζομαι πόση θα σου προσέδιδαν τα παραπάνω γεγονότα.
Κατ’ εμέ, πάντως, τσάμπα περηφανεύεσαι…. Από το δρόμο περάσαμε για να πάμε πρώτα στην 120 ΠΕΑ κι από εκεί σ’ ένα μποστάνι για ντομάτες…
Κοίτα, Φώτη. Δε θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά τα ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ δεν τα έκλεισες εσύ.
Τα κλείσαμε μόνοι μας…
Άντε και καλές δουλειές!
Με εκτίμηση,
η γυναίκα του Παναγιωτόπουλου (κατ’ εσέ)
Νίκη Κασσιανού Παναγιωτοπούλου (κατ’ εμέ και κατά τα πλήθη των αντιρατσιστών…)
Υ.Γ. Α, αν ξαναπεράσω έξω από το σχολείο σου, θα σε ειδοποιήσω. Όταν το αναφέρεις το 2058 στο «Θάρρος», δεν πρόκειται να σου πω κουβέντα. Ισα ίσα θα το χαρώ! Θα αισθάνομαι ευτυχής να νιώθω πόσο μεγάλη ικανοποίηση σου πρόσφερα…
