Κάθε χρόνο τέτοια εποχή πολλά «πουλάκια» βγαίνουν από τις φωλιές τους για να πετάξουν σε μια νέα ζωή. Μια ανοικτή πόρτα τα περιμένει να τη διαβούν. Στην άλλη της πλευρά είναι η ζωή τους, μακριά από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά. Είναι η στιγμή που πετούν τα πούπουλά τους και βγάζουν φτερά, μια στιγμή (Πανελλαδικές Εξετάσεις τις λένε) που συνοδεύεται συχνά από έντονη ψυχική πίεση, τόσο για τους/τις μαθητές/τριες όσο και για το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Ενώ το άγχος ως ένα βαθμό είναι φυσιολογικό και ίσως και χρήσιμο, το υπερβολικό άγχος μπορεί να δυσκολέψει τους μαθητές και να επιβαρύνει αυτούς και τις οικογένειές τους, κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα που αναδεικνύει το πιο κάτω κείμενο.
Η Εμπειρία του Μαθητή: Το άγχος που συνδέεται με τις εξετάσεις συχνά οφείλεται στην πίεση που νιώθουν οι μαθητές να πετύχουν, καθώς και στην ανησυχία τους μήπως αποτύχουν. Πολλοί μαθητές μπορεί να αισθάνονται ότι δεν αξίζουν ως άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή δεν πήγαν καλά σε μία εξέταση. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει μία σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία να πετύχουν και στο φόβο ότι θα απορριφθούν από γονείς και εκπαιδευτικούς.
Η αυξημένη προσπάθεια, όταν δε συνοδεύεται από ρεαλιστικούς στόχους και διαχείριση των δυνάμεων, ενδέχεται να οδηγήσει σε σωματική και ψυχική εξάντληση. Από την άλλη πλευρά, η αποφυγή ή η αναβλητικότητα μπορεί να προσφέρει μία πρόσκαιρη ανακούφιση από το άγχος, αλλά στην πραγματικότητα το εντείνει, γιατί όσο αποφεύγουμε κάτι, τόσο πιο δύσκολο θα είναι στην πορεία να το αντιμετωπίσουμε. Το άγχος επηρεάζει συνολικά τη διάθεση, αλλά και την εικόνα για τον εαυτό μας.
Σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή την κατάσταση παίζουν οι ενήλικοι, εμείς δηλαδή.
Ο Ρόλος των Ενηλίκων: Η στάση των γονέων και των εκπαιδευτικών, καθώς και οι προσδοκίες τους, μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τα επίπεδα άγχους των εφήβων. Συχνά, η γονεϊκή ανησυχία για την επίδοση των παιδιών συνδέεται με προσδοκίες σχετικά με τη μελλοντική επαγγελματική τους πορεία και κοινωνική επιτυχία. Αυτές, όταν δεν εκφράζονται με μέτρο, ενδέχεται να οδηγήσουν στη δημιουργία ενός κλίματος υπερβολικής πίεσης και άγχους για το μαθητή.
Για αυτό, λοιπόν, αγαπητοί μου «ενήλικοι», μπαμπάδες και μαμάδες, αφήστε τα «πουλάκια» σας να πετάξουν ελεύθερα. Ξέρουν αυτά πολύ καλά να μας εκπλήσσουν και το λέω αυτό, γιατί το ζω με το δικό μου «πουλάκι», που από σπουργίτι έγινε αετός μόνος του.
Ας είμαστε κοντά τους, δίπλα τους, και όχι πάνω τους, διακριτικά και με πολλή αγάπη.
Κλείνοντας, θα ήθελα να στείλω μέσω της κεντρικής φωτογραφίας τις ευχές και την αγάπη όλων μας εδώ στο «Θάρρος» για καλή επιτυχία και ανθισμένη ζωή στο πέταγμά σας. Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
