Έχουν περάσει δύο χρόνια από τον τρομακτικό Μάιο που η Καλαμάτα και η ευρύτερη περιοχή έμειναν χωρίς νερό για μέρες εξαιτίας μεγάλης βλάβης στη δεξαμενή υδροδότησης του Πηδήματος.
Τα συνεργεία δούλευαν μέρα-νύχτα προσπαθώντας να επιδιορθώσουν μια βλάβη σε μια υποδομή που αρκετοί αγνοούσαν την ύπαρξή της και δεν υπήρχε καν συμβατικός δρόμος για να φτάσει όχημα εκεί.
Κι αφού πέρασαν μέρες, η πόλη διψούσε και ο κόσμος είχε φτάσει στα όριά του, βρέθηκε λύση μέσω μιας πατέντας… που η Δημοτική Αρχή ήλπιζε πως θα λειτουργήσει…
Και τελικά το θαύμα έγινε! Η υδροδότηση σιγά σιγά επανήλθε και εκεί έπεσε στο τραπέζι η επιτακτική ανάγκη κατασκευής νέας δεξαμενής στο Πήδημα. Μάλιστα, όπως έλεγαν τότε, η χρηματοδότηση βρέθηκε (βέβαια, ακόμα νέα δεξαμενή στο Πήδημα δεν έχει κατασκευαστεί!).
Και μετά τη βλάβη που η πόλη δύσκολα θα ξεχάσει, φτάνουμε στην πρόσφατη βλάβη της Ναυαρίνου. Μάιο και αυτή. Από μια τυχαία καθίζηση του δρόμου που έμοιαζε αθώα, προκύπτει ότι υπάρχει πρόβλημα στον αγωγό ακαθάρτων που βρίσκεται σε βάθος άνω των πέντε μέτρων.
Και κάπου εκεί ξεκινά μια νέα μάχη των συνεργείων, τα οποία δίνουν αγώνα δρόμου για να εντοπίσουν ακριβώς τη βλάβη και να την επισκευάσουν. Όπως γίνεται γνωστό, πρόκειται για έναν αγωγό ηλικίας άνω των 30 ετών, από αμίαντο, μήκους χιλιομέτρων, που καταλήγει στο Βιολογικό Καθαρισμό.
Τελικά, η βλάβη επισκευάζεται, η τρύπα κλείνει, και ο δρόμος που έχει κλείσει για μερικές μέρες παραδίδεται ξανά στην κυκλοφορία. Ήδη, όμως, έχει ξεκινήσει ο πονοκέφαλος και για τον συγκεκριμένο αγωγό, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί να τρυπήσει σε άλλο σημείο. Δεν αποκλείεται, επίσης, να υπάρχουν και αλλού προβλήματα στον σχεδόν σάπιο αγωγό, που απλά δεν «έχουν σκάσει» ακόμα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μάιος, που ευτυχώς πέρασε, μπορεί να χαρακτηριστεί καταραμένος για τη ΔΕΥΑΚ, καθώς εμφανίστηκαν δύο μεγάλες βλάβες, που βέβαια δεν είναι οι μόνες, αφού και τον Απρίλιο του 2020 είχαμε μια μεγάλη βλάβη και η πόλη είχε μείνει για μέρες χωρίς νερό.
Έργα αναβάθμισης από πλευράς ΔΕΥΑΚ γίνονται και είναι μεγάλα και σημαντικά, όμως το ζήτημα είναι να υπάρξει σχεδιασμός για την αντικατάσταση όλου του δικτύου, όπου αυτό δεν έχει γίνει. Κι αυτό, γιατί, όπως φαίνεται, είναι θέμα χρόνου το γερασμένο δίκτυο να εκραγεί ξανά. Με τη λάβα του… να φανερώνει ότι η συντήρηση και ο εκσυγχρονισμός σημαντικών υποδομών παραμένουν βασικό ζητούμενο, που δυστυχώς περνάει σε δεύτερη μοίρα… αφού δεν είναι από τα “ουάου” έργα.
Ο ανοικονόμητος
Υ.Γ.: Και δεν είναι μόνο οι σωλήνες και τα δίκτυα που θέλουν συντήρηση, είναι και άλλα που «φωνάζουν» εδώ και χρόνια, όπως το πεζοδρόμιο της Ναυαρίνου, το οποίο έχει να συντηρηθεί 35 χρόνια, από τότε που κατασκευάστηκε δηλαδή!
