Αγαπητοί μου αναγνώστες, κυρία διευθύντρια, μετά την «παύση γραφής» ημερών που είχα, θα ήθελα να ξεκινήσω με μια παρένθεση, με ένα κείμενο που έγραψα λίγες ήμερες πριν, προς τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, για ένα γεγονός της ζωής μου. Τα τόσα χρόνια επικοινωνίας μας, όμως, μέσω αυτής της σελίδας, με κάνουν να νιώθω και σας ως «δικούς» μου ανθρώπους, και είναι μια όμορφη ευκαιρία να το μοιραστούμε, έτσι σαν μια νέα αρχή στην ανθρώπινη επαφή μας, λίγο σκόρπια και λίγο ανάκατα.
«Mια όμορφη ημέρα του Ιουνίου με επισκέφτηκε τελείως ξαφνικά ένας μικρούλης, έτσι σαν μια σκιά. Για κάποιον καιρό μοιραζόμαστε τις ανάσες μου, ανάσα εγώ, ανάσα αυτός, ο φίλος μου ο Κωστής, ο δικός μου ο Κωστής, κομμάτι μου. Αυτοί που μ’ αγαπούν τρόμαξαν, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα, του βάλαμε χρώμα, ένα λαμπερό κόκκινο- κίτρινο που μου αρέσει, αυτός φώτισε, αλλά ήταν μικρούλης ακόμα. Φίλοι επιστήμονες έβγαλαν πόρισμα. Πρέπει να φύγει, είπαν. Επιστήμονες ήταν, φίλοι ήταν, το έκανα.
Ως δια μαγείας βρέθηκα ξαπλωμένος σε ένα παγωμένο κρεβάτι και κάποιοι με μάσκες από πάνω μου να προσπαθούν να τον διώξουν. Με ένα “ξου” τον εδίωξαν. Πάει ο μικρός Κωστής μου, πόνεσα πολύ, αλλά έπρεπε να φύγει, όπως είπαν. Είναι από τις στιγμές που άλλα θέλεις, άλλα κάνεις κι άλλα σχεδιάζει η ζωή για σένα να κάνεις.
Κάπως έτσι οι δύο ανάσες έγιναν μία, μέχρι να συναντηθούμε εν καιρό πάλι, πού ξέρεις, και να ξαναγίνουν δύο.
Μέχρι τότε αυτό που μένει είναι το μεγαλείο της ψυχής που πρέπει να ανακαλύψεις, μιας ψυχής που είχες παρατήσει, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα.
Τον Κωστή μου τον αγάπησα, όπως πλέον αγαπώ και μένα».
Και μέσα σε όλα αυτά μου ήρθαν κι άλλα πολλά, που συμβαίνουν στην όμορφη χώρα μας και θέλω πολύ να σχολιάσω, αλλά αυτό θα γίνει αύριο. Καλοκαίρι είναι, διακοπές μυρίζουν, η Κρήτη πάντα που άρεσε σαν νησί, αλλά προβληματίζομαι αν υπάρχει χώρος για μένα. Τον τελευταίο καιρό, ως δια μαγείας και με πολλούς να πέφτουν από τα σύννεφα, υπάρχει πληρότης 100% λόγω αμνοεριφίων και μεταναστών από την Αφρική, όπως λέει η ειδησεογραφία. Πιο αναλυτικά θα τα πούμε αύριο.
Καλώς βρεθήκαμε και καλό καλοκαίρι να έχουμε (έχει αρκετό ακόμα)!
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
