Ο υπουργός Μετανάστευσης, σαν τζουκ μποξ, έχει επιστρέψει στις παλιές ακροδεξιές επιτυχίες του. Πού μπαίνει όμως το όριο;
Σε μια βουνοπλαγιά, 6 χιλιόμετρα από τη γραφική Αγία Μαρίνα της Λέρου, λειτουργεί η Κλειστή Ελεγχόμενη Δομή του νησιού.
Η περιοχή είναι απομονωμένη, αν και αυτή είναι μια σχετική έννοια. Πόσο απομονωμένη να είναι μια δομή δύο χιλιάδων ανθρώπων σε ένα νησί που κατά την απογραφή τού 2021 αριθμούσε 8 χιλιάδες μόνιμους κατοίκους; Δεν είναι Κρήτη η Λέρος.
Κι αυτό ερμηνεύεται με πολλούς, διαφορετικούς τρόπους: Δεν είναι Κρήτη, για να διαθέτει χαώδεις εκτάσεις. Ούτε βέβαια είναι Κρήτη ως προς την πολιτική της βαρύτητα: δεν έχει 600.000 κατοίκους, δεν γεννά πρωθυπουργούς και δεν ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και όταν στην Κρήτη φτάσουν 1.500 άνθρωποι, αντί να γίνει δομή, αναστέλλεται το διεθνές δίκαιο, ενώ όταν φτάσουν στη Λέρο, είναι Κυριακή απόγευμα.
Μέσα στη νύχτα, τα φώτα της δομής διαπερνούν το σκοτάδι σαν τεχνητή πληγή στο τοπίο. Είναι αδύνατον να μη στραφεί εκεί η ματιά σου. Φώτα λευκά, εκτυφλωτικά και ψυχρά, σαν φωτισμός διαδρόμου νοσοκομείου.
«Τι είναι εκεί;» ρωτήσαμε τον νεαρό που σέρβιρε σε ένα από τα ωραιότερα εστιατόρια του νησιού που βλέπει στην πλαγιά. «Εκεί έχουν τους μετανάστες. Χάλασαν το βουνό κι αντί να φτιάξουν αεροδρόμιο, έφτιαξαν τη δομή». Οταν απομακρύνθηκε αναλογιστήκαμε (με την άνεση του επισκέπτη, του προνομιούχου Αθηναίου, για να σας προλάβω) τι να γίνεται εκεί μέσα. Και τι να σκέφτονται οι άνθρωποι που κοιτούν από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος. Εκείνοι που κρατούνται με θέα έναν παράδεισο διακοπών στα Δωδεκάνησα, που αυτούς τους μήνες σφύζει από ζωή, χαρά και καλοπέραση.
Δεν είναι δα και καμιά μεγάλη σοφία πως τα πάντα στη ζωή είναι θέμα οπτικής γωνίας.
Για το Μεταναστευτικό/Προσφυγικό έχουν ειπωθεί τα πάντα. Με τις μετακινήσεις των πληθυσμών έχει γραφτεί η ιστορία της ανθρωπότητας κι έτσι θα συνεχίσει. Τα κράτη που ευτυχούν να ανήκουν στον ανεπτυγμένο κόσμο καλούνται να διαχειριστούν το θέμα με ρεαλισμό και σοβαρότητα. Με προσήλωση στο διεθνές δίκαιο και αποτελεσματικότητα ως προς την εσωτερική τους ασφάλεια. Μόνο που αυτά τα γραφειοκρατικά δεν κάνουν γκελ στο MAGA ακροατήριο. Γι’ αυτό άλλωστε και ο υπουργός Μετανάστευσης, σαν τζουκ μποξ, έχει επιστρέψει στις παλιές ακροδεξιές επιτυχίες του. Πού μπαίνει όμως το όριο; Συγχωρείται, για παράδειγμα, να εκμεταλλεύεται μια τραγωδία όπως το φρικτό έγκλημα με θύμα τη Μυρτώ για λίγη προσοχή, όπως έκανε προ ημερών; Αν έχεις εξουσία στα χέρια σου και θες στ’ αλήθεια να στηρίξεις τα θύματα, σίγουρα έχεις πολύ πιο αποτελεσματικούς τρόπους από αυτόν. Κι αν είσαι υπουργός στην Ελλάδα, έχεις, δυστυχώς, και πολύ μεγάλο περιθώριο, μιας και το κράτος μας κάνει ελάχιστα. Αλλά είπαμε: όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αλλιώς φαίνεται ο κόσμος μέσα από κυβερνητικό γραφείο. Αλλιώς από μια βουνοπλαγιά στη Λέρο, φωτισμένη σαν πληγή μέσα στη νύχτα.
Της Νίκης Λυμπεράκη / tovima.gr