Εδώ στη Μεσσηνία, όπως και σε όλη τη χώρα, υπάρχουν πάρα πολλοί χώροι αναψυχής, όπου πηγαίνουμε και ξεχνιόμαστε διασκεδάζοντας.
Υπάρχουν, όμως, και πάρα πολλοί «χώροι ψυχής», σχεδόν σε όλα τα χωριά μας, που μας περιμένουν για να θυμηθούμε όσους αγαπήσαμε, αγαπάμε, αλλά, κυρίως, να θυμηθούμε εμάς.
Για έναν τέτοιο χώρο θέλω να σας πω σήμερα. Έχω γράψει γενικά και παλαιότερα, αλλά σήμερα θα το κάνω πιο αναλυτικά και με φωτογραφίες.
Το πρωινό του Σαββάτου που μας πέρασε είχα πολύ έντονα τη διάθεση να μιλήσω μαζί μου. Δεν πήγα για μπάνιο. Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήρα το δρόμο για ένα «χώρο ψυχής» που έχω βρει χρόνια πολλά τώρα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που πάω εκεί παίρνω μαζί μου και πέντε κεράκια. Πέντε ακριβώς. Όχι παραπάνω. Με την εκκλησία γενικώς είναι γνωστό ότι δεν τα πάω και πολύ καλά, παρόλα αυτά μου αρέσει κατά καιρούς να πηγαίνω εκεί, στου Αϊ- Γιώργη την αυλή.
Πολλά χρόνια τώρα θέλω να γράψω για τον συγκεκριμένο Αϊ-Γιώργη κι αυτό θα κάνω. Του το χρωστώ άλλωστε.
Ο Αϊ- Γιώργης είναι ένα εξωκλήσι που βρίσκεται στο χωριό Κρεμμύδια, κοντά στην Πύλο. Θα μπορούσα να σας πω πολλά για την ιστορία του ρωτώντας τους κατοίκους, αλλά αυτοί που μπορούσαν να μου πουν, δεν μπορούν πλέον από εκεί που είναι. Οι δε εναπομείναντες κάτοικοι του χωριού, όχι όλοι, μιλούν διαφορετική γλώσσα.
Από τις λίγες πληροφορίες που «μάζεψα», λοιπόν, να σας πω τη μικρή ιστορία του Αϊ- Γιώργη, εκεί στα Κρεμμύδια. Το 1840 ή 1850 μια γυναίκα του χωριού, η Λυγερή Μαγγανά-Σταυράκη ονειρεύτηκε ότι στο συγκεκριμένο μέρος υπήρχε μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Στο ίδιο σημείο υπήρχε και μια πηγή που έτρεχε νερό. Με πρωτοβουλία της κτίστηκε τότε ένα μικρό λευκό εκκλησάκι ακριβώς πάνω από την πηγή, μια πηγή που στην πορεία των χρόνων, με φύλακα από πάνω της τον Αϊ- Γιώργη, έθρεψε όλη την περιοχή. Τα χρόνια πέρασαν και το λευκό εκκλησάκι κάποια στιγμή καταστράφηκε από φωτιά.
Με τη βοήθεια των κατοίκων ξαναχτίστηκε και έγινε αυτή η ομορφιά που είναι σήμερα. Ένα όμορφο πέτρινο εξωκλήσι, με το νερό να τρέχει γάργαρο από τα σπλάχνα του και μια υπέροχη αυλή να περιμένει για να σε αγκαλιάσει. Η τελική πινελιά έπεσε έπειτα από πρωτοβουλία του τότε αντιδημάρχου της περιοχής Σωτήρη Σπυρόπουλου, ο οποίος έδωσε εύκολη πρόσβαση, φτιάχνοντας ένα ασφάλτινο και ασφαλή δρόμο.
Είναι λίγο παρατημένο και πολλές φορές χωρίς νερό, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα μας περιμένει πάντα εκεί για μια αγκαλιά με τον εαυτό μας. Στη βόλτα σας να πάτε, νομίζω πως θα βγείτε κερδισμένοι.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
