Όπως είναι γνωστό, την 6η Αυγούστου 1944 έγινε το ολοκαύτωμα της Χιροσίμα από τους Αμερικανούς και γι’ αυτό τούτη η επέτειος κάθε χρόνο θεωρείται ως μαύρη ημέρα για όλη την ανθρωπότητα.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, δηλαδή, μια ολόκληρη πόλη των εκατό χιλιάδων κατοίκων έγινε παρανάλωμα του πυρός και εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί.
Όσοι επέζησαν από τη φρίκη εκείνης της ημέρας, η ζωή τους εκ των υστέρων ήταν σκέτο μαρτύριο, γιατί υπέφεραν από σοβαρές αρρώστιες και οι πόνοι ήταν αβάσταχτοι.
Μια συγγνώμη δεν ακούστηκε γι’ αυτήν τη βαρβαρότητα από τους ιθύνοντες, αλλά απεναντίας οι ίδιοι επανέλαβαν το πείραμα λίγες ημέρες αργότερα και στο Ναγκασάκι.
Το κακό είναι πως δε διδάχθηκε τίποτα η ανθρωπότητα από αυτήν την ανείπωτη τραγωδία και βαδίζει σήμερα με γοργούς ρυθμούς σε νέο ολοκαύτωμα.
Αυτό γίνεται ολοφάνερο πλέον από τα αμύθητα ποσά που ξοδεύονται κατ’ έτος για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, ενώ αφήνουν τους λαούς να λιμοκτονούν.
Απ’ ό,τι φαίνεται, οι ιθύνοντες δε συγκινούνται πλέον από τίποτα. Μήτε από τις τραγικές σκηνές που βλέπουμε στα πεδία των μαχών, αλλά ούτε κι από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων που διαπράττεται σήμερα στη Γάζα, με τα παιδιά να είναι σκελετωμένα, γιατί δεν έχουν ούτε νερό να πιουν.
Θα συγκινηθούν, άραγε, αν έχουμε μια νέα Χιροσίμα, όχι βέβαια.
Το ερώτημα είναι πότε θα συμβεί αυτό και σε ποιών τα κεφάλια θα πέσει η βόμβα!
Του Δημήτρη Ν. Μπουσούνη
bussunis@gmail.com
