«Ξεκινά σήμερα το κυνήγι» ανακοινώθηκε προχθές στα ΜΜΕ, καθώς η νέα ρυθμιστική απόφαση για τη θήρα, για την περίοδο 2025 – 2026, καθορίζει ότι η κυνηγετική περίοδος θα διαρκέσει από τις 20 Αυγούστου 2025 έως τις 28 Φεβρουαρίου 2026, για τη συντριπτική πλειοψηφία των θηραμάτων.
Χαράς ευαγγέλια για τους χιλιάδες κυνηγούς στη χώρα μας. Με αφορμή την ανακοίνωση αυτή σκέφτηκα να σας μεταφέρω μερικά χρήσιμα λόγια, είτε είστε κυνηγοί είτε όχι.
ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: Το κυνήγι είναι μαζί με τη συλλογή των πεσμένων καρπών μία από τις αρχαιότερες ασχολίες του ανθρώπου. Με το κυνήγι ο πρωτόγονος άνθρωπος προσπαθούσε να εξασφαλίσει την τροφή του. Για το λόγο αυτό αντικείμενο κυνηγιού αποτελούσαν τα πολύ μικρά ζώα, που μπορούσε να πιάσει με τα χέρια. Αργότερα άρχισε να χρησιμοποιεί τα πρώτα όπλα, που ήταν πέτρες ή δίκτυα, για να σκοτώνει τα ζώα από κάποια απόσταση. Το κυνήγι γινόταν συνήθως ομαδικά. Γνωστές από την εποχή εκείνη ήταν οι ομάδες των κυνηγών των μαμούθ. Χάρη στη φωτιά ανακάλυψε καινούργια όπλα. Είδε πως τα όπλα που είχε, αν τρυπούσαν, θα ήταν πιο αποτελεσματικά. Έτσι, άρχισε να δένει στην άκρη ενός μακριού ξύλου μια μυτερή πέτρα ή ένα μυτερό κόκαλο. Τα όπλα αυτά ήταν πολύ πιο φονικά από τα προηγούμενα, αλλά και πάλι έπρεπε να πλησιάσει το ζώο από κοντά, πράγμα που ήταν πολύ επικίνδυνο.
Άρχισε, λοιπόν, να ψάχνει για καινούρια όπλα. Πρώτα ανακάλυψε τη σφεντόνα, ενώ ύστερα από πολλά χρόνια ανακάλυψε και το τόξο, που για πολλές χιλιάδες χρόνια αποτέλεσαν τα πιο τέλεια όπλα που μπορούσε να διαθέσει. Όταν αργότερα εφηύρε τη μπαρούτη, το κυνήγι πήρε άλλη πια τροπή κι άλλο χαρακτήρα.
Όταν ο άνθρωπος εγκαταστάθηκε σε οικισμούς, το κυνήγι ως πηγή διατροφής περιορίστηκε από την αγροτική καλλιέργεια και την εκτροφή ζώων. Τα όπλα πλέον ήταν αποκλειστικά για πολεμικούς σκοπούς.
ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ: Μια περσινή είδηση έλεγε (θυμίζω): «Νεκρός στο κυνήγι αγριόχοιρου», «τον πέρασε για αγριογούρουνο και τον πυροβόλησε μέλος της παρέας του». Αυτή η είδηση «τάραξε τα νερά» της ήρεμης κατά τα άλλα περιοχής μας, και μας προβλημάτισε.
Αλήθεια, τι να είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να σηκώνονται κυριακάτικα, μες στα άγρια χαράματα, και να παίρνουν τα όρη και τα βουνά με ένα όπλο στο χέρι και με κίνδυνο της ζωής τους, όπως αποδείχθηκε, να αποζητούν και να καρτερούν ένα θήραμα, μια επιβεβαίωση, ένα θαυμασμό, κι όσο πιο μεγάλο το θήραμα, τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση, «σκότωσα το αγριογούρουνο!».
Κάπου εδώ σταματώ τους χαζούς προβληματισμούς μου και σας παρουσιάζω τον κύριο αγριόχοιρο, τα υπόλοιπα ας τα γράψετε εσείς, στο μυαλό σας:
Ο αγριόχοιρος είναι είδος κοινωνικό. Ζει σε οικογενειακές ομάδες, που αποτελούνται από το θηλυκό και τα μικρά των δύο τελευταίων ετών. Τα αρσενικά σχηματίζουν μικρές ομόφυλες ομάδες, ενώ τα γηραιά ζουν μόνα τους. Ο χρόνος της κινητικότητάς του εξαρτάται από το βαθμό ενόχλησης. Όταν δεν ενοχλείται, κινείται κατά τις πρωινές, απογευματινές και βραδινές ώρες. Αντίθετα, όταν η διαταραχή είναι μόνιμη (περίοδος κυνηγίου), τότε γίνεται νυκτόβιο. Κολυμπά καλά και κινείται πολύ γρήγορα.
Μία από τις χαρακτηριστικές συνήθειες του αγριόχοιρου είναι το κύλισμα στη λάσπη. Με τα λασπόλουτρα απαλλάσσεται από τα παράσιτα και εμπλουτίζει το δέρμα του με διάφορα ορυκτά άλατα που περιέχονται στη λάσπη. Μετά το λασπόλουτρο πηγαίνει σε κοντινά δέντρα και τρίβεται. Παράλληλα, αποφλοιώνει με τους κυνόδοντες τα δέντρα αυτά με σκοπό τη σήμανση και την πιστοποίηση της επικράτειάς του. Αυτή αποδεικνύει ότι είναι ένα πολύ έξυπνο ζώο. Μοιάζει με το σκυλί και εξημερώνεται εύκολα από τον άνθρωπο. Τα αγριογούρουνα δεν αλλάζουν περιοχές αν δεν ενοχληθούν πολύ.
Η επίδρασή του στη δασοπονία είναι ευεργετική. Με το σκάψιμο του εδάφους δημιουργεί συνθήκες ευνοϊκές για τη βλάστηση των σπόρων και την ανάπτυξη των φυτών. Επιπλέον, επενεργεί θετικά στον αερισμό του εδάφους και τη δημιουργία καλών οικολογικών συνθηκών.
Η επίδρασή του στα δάση Πεύκης είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη, λόγω του ότι τρέφεται με κάμπιες και διάφορα άλλα παράσιτα.
Αυτά τα λίγα για σήμερα και συμπαθάτε με, διαβάστε, αφουγκρασθείτε και στο τέλος κρατήστε στο μυαλό σας ό,τι καλύτερο μένει, η συνέχεια της ζωής.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
