Δε συνηθίζω να παρουσιάζω πρόσωπα από αυτή τη στήλη, αλλά ο Νικόλας το αξίζει. Παρακολουθώντας τον χρόνια τώρα, έχω μαγευτεί από τη σταθερότητα στα θέλω του. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτά τα θέλω τα περνά και στους μαθητές του.
«Ξεκίνησα στα έξι μου με μπουζούκι, και τώρα παίζω είκοσι όργανα, η μουσική είναι για μένα το παν, ένα κομμάτι της ζωής μου, ο κυριότερος τρόπος έκφρασής μου! Αυτή περιγράφει τον εσωτερικό μου κόσμο, παίζοντας ίσως βγάζω κάτι που κρύβεται μέσα μου, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς μπορεί να είναι αυτό. Σίγουρα, πάντως, οι πενιές και το δοξάρι είναι το μεράκι μου, δε σκοπεύω να τα παρατήσω ποτέ».
«Το βιολί του παππού ήταν το πρώτο όργανο που μου έκανε κλικ, όταν ήμουν πιτσιρικάς. Είχα ακούσει πως με αυτό έπαιζε όμορφη, σμυρναίικη μουσική. Ήθελα, λοιπόν, κι εγώ να ξεκινήσω να το μάθω, αλλά ατύχησα, στο ωδείο της γειτονιάς τότε δε δίδασκαν παρά μόνο μπουζούκι, κιθάρα και αρμόνιο. Έτσι, αναγκαστικά επέλεξα αρχικά το μπουζούκι».
Στα έξι του είχε κιόλας μάθει να παίζει το πρώτο του τραγούδι, το παλιό ρεμπέτικο «Εγώ μάγκας φαινόμουνα θα γίνω από μικράκι». Ταυτόχρονα και στο σπίτι του μεγάλωνε μετά μουσικής. «Μου άρεσε που άκουγα την αδερφή μου να παίζει πιάνο, τον ροκάκια πατέρα μου να παίζει την κιθάρα του, τη μητέρα μου να τραγουδά διάφορα, συνήθως παραδοσιακά, τραγούδια. Ίσως τελικά και τα γονίδιά μου να είναι μουσικά!», λέει με χαμόγελο. Δεν αποχωρίστηκε το μπουζούκι του μέχρι το Γυμνάσιο, όταν πια σπούδασε στο Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας. Εκεί, με δάσκαλό του τον Δημήτρη Πανταζόπουλο, 13-14 ετών πλέον, γνωρίζει πρώτη φορά το σάζι και το ούτι. «Διαπίστωσα πως βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτό το είδος μουσικής, ότι αυτά τα δύο όργανα μου άρεσαν περισσότερο».
Σε μαθητικό καλλιτεχνικό διαγωνισμό, το 2001, γνώρισε τον Ρος Ντέιλι. «Είχε έρθει να παρακολουθήσει διαγωνιζόμενους μαθητές του, όταν άκουσε κι εμένα να παίζω. Προσφέρθηκε τότε από μόνος του να μου δείξει, δωρεάν, κάποια επιπλέον πράγματα σε αυτά! Πράγματι, λίγο καιρό αργότερα μου έμαθε κι άλλα από τα μυστικά τους! Με τέτοιο σπουδαίο καλλιτέχνη, τέσσερα μαθήματα ήταν αρκετά…», περιγράφει.
Στην πράξη σύντομα, από τον καιρό που σπούδαζε έναν ακόμα κλάδο που τον ενδιέφερε, τη Φυσική, στα Γιάννενα, φρόντισε να επενδύσει τις νέες γνώσεις του σε καινούργιους ήχους, φρέσκα ακούσματα, επιρροές ολοφάνερα πια από τη μουσική του Ντέιλι. «Παράλληλα με τις σπουδές μου, στον ελεύθερο χρόνο μου άρχισα να μελετώ και άλλα, εντελώς άγνωστα σε εμένα μέχρι τότε έγχορδα, πολίτικη λύρα, ντζέπε, κεμανλί κεμανέ, τζουμπούς…» απαριθμεί, την ώρα που προσπαθεί να θυμηθεί και τα υπόλοιπα, τον ακριβή διψήφιο αριθμό τους. «Σημασία δεν έχει πόσα μαθαίνεις, αλλά πώς. Όταν ξεκινήσεις από μικρός και μάθεις σωστά το πρώτο, τότε είναι εύκολο στη συνέχεια να μελετήσεις και τα υπόλοιπα, σε κάποια όργανα υπάρχουν και κοινά χαρακτηριστικά. Πάνω απ’ όλα μετρά να ευχαριστιέσαι αυτό που κάθε φορά θα μάθεις…» σημειώνει.
Η μελέτη πάνω στη μουσική δε σταματά ποτέ, χρειάζεσαι 5-6 ώρες την ημέρα για να πεις ότι μελετάς σωστά. Είναι όμως το χόμπι μου, ο χρόνος περνά διαφορετικά, πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλο διάβασμα…».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ. Η ζωή είναι εδώ και είναι δίπλα μας. κάτω από τη μύτη μας, έτσι σαν αντιβίωση να μας «γιατρέψει». Υπάρχει ο Νικόλας και μαζί του τόσα άλλα παιδιά που ανακαλύπτουν τη ζωή μέσα από πράγματα απλά, γήινα, δικά τους, ας τα κάνουμε και δικά μας. Να είσαι καλά, Νικόλα…
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
