Η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου στην περιοχή του Κορδία προβάλλεται – και σωστά – ως ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια για την πόλη της Καλαμάτας. Μελέτες, τεχνικές παρουσιάσεις, αρχιτεκτονικά οράματα, όλα συγκλίνουν σε ένα έργο που φιλοδοξεί να αλλάξει το τοπίο. Όμως, όπως κάθε μεγαλόπνοο σχέδιο, θα κριθεί τελικά εκεί που όλα κρίνονται: στην εφαρμογή του.
Διότι το πρόβλημα στην Ελλάδα – και ιδίως στην περιφερειακή Ελλάδα – δεν είναι η έλλειψη ιδεών. Είναι η απόσταση που χωρίζει τις μακέτες από το έδαφος. Η μετατροπή ενός ωραίου φακέλου μελετών σε ζωντανό, ανθεκτικό, λειτουργικό και ποιοτικό έργο στο χρόνο. Η μετατροπή της πρόθεσης σε αποτέλεσμα, χωρίς να αλλοιωθεί το περιεχόμενό της από πρόχειρες εργολαβίες, βιαστικές εκτελέσεις και εξυπηρετήσεις.
Η Καλαμάτα δεν έχει ανάγκη έναν ακόμη περίπατο – έχει ανάγκη από ένα έργο που θα συνομιλεί με τη φυσιογνωμία της πόλης, την καθημερινότητα των κατοίκων της και την ανάγκη της εποχής για βιώσιμη κινητικότητα, ελεύθερους χώρους και περιβαλλοντική ευθύνη. Η αισθητική, ο πολιτισμός και η ποιότητα δεν είναι πολυτέλειες. Είναι όροι κοινωνικής συνοχής και δημόσιας υγείας.
Ο Δήμος Καλαμάτας έχει μπροστά του όχι απλώς μια ευκαιρία, αλλά ένα τεστ πολιτικής αξιοπιστίας. Να δείξει αν μπορεί να σταθεί στο ύψος των εξαγγελιών του και να μετατρέψει την ανάπλαση του Κορδία σε πρότυπο σύγχρονης αστικής παρέμβασης – ή αν θα προσθέσει ακόμα ένα έργο στη μακρά λίστα των “χαμένων ευκαιριών”.
Η πόλη δε χρειάζεται άλλη μια “βιτρίνα”. Χρειάζεται ουσία. Χρειάζεται ένα δημόσιο χώρο που δε θα είναι απλώς λειτουργικός, αλλά θα εμπνέει. Αν το έργο αυτό υλοποιηθεί όπως του αξίζει, η Καλαμάτα δε θα αποκτήσει απλώς έναν νέο παραλιακό περίπατο. Θα κάνει ένα βήμα πιο κοντά στο να δει τον εαυτό της διαφορετικά: όχι ως τουριστικό προϊόν, αλλά ως ζωντανό, πολιτισμικό οργανισμό. Κι αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο έργο απ’ όλα.
Α.Π.
