Ως συνέχεια του προχθεσινού μου κειμένου με τίτλο «Τα παλιά, νέα και τα νέα, παλιά» σας μεταφέρω και κάποιες άλλες σκέψεις που έχουν να κάνουν με εμάς, το λεγόμενο λαό ή, αλλιώς, τους ψηφοφόρους.
Τις τελευταίες μέρες παραλογίζομαι, βλέπω όνειρα, ρίχνω χαρτιά ως χαρτορίχτρα, κοιτώ το κατακάθι του καφέ στο φλιτζάνι ως καφετζού, ψάχνω το μέλλον έχοντας στο μυαλό μου το παρελθόν, δεν μπορεί, λέω, κάτι θα αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω και στο τέλος τα γράφω κιόλας, μήπως τα ακούσει και κανένας άλλος.
Το καλοκαίρι περνά, η χαλαρότητα τελειώνει, και έρχεται η ώρα για επανεκκίνηση της ζωής μας. Αν προσέξατε, η ίδια διάθεση υπάρχει και στην πολιτική μας σκηνή, μόνο που αυτή τη φορά η επομένη μέρα πρέπει να είναι για μας και όχι για αυτούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Οι παλιοί που ονειρεύονται, οι νέοι που ελπίζουν και οι κυβερνώντες που έχουν πονόδοντο από το πολύ μάσημα. Όποιοι κι αν είναι, λοιπόν, αρκεί να είμαστε εμείς, να είναι για μας.
Με όλα αυτά τα «όμορφα» που έχουν συμβεί, το σύστημα κατατροπώθηκε, όχι απ’ τους αντιπάλους του, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό. Η επομένη μέρα πρέπει να είναι διαφορετική για όλους, ελπίζω και για μας. Ο κόσμος να στείλει το μήνυμά του, όχι με το κινητό, αλλά κοιτώντας τους κατάφατσα, και να είναι ένα μήνυμα προς όλους, σε αυτούς που θα κυβερνούν και σε αυτούς που θα αντιπολιτεύονται, να είναι εκεί, παρόντες και στα καλά και στα άσχημα.
Ο κόσμος πλέον έχει μάθει (ελπίζω) να μασά την τροφή του καλά, έχει γεύση, έχει όσφρηση, έχει ακοή, έχει όραση και κατά καιρούς μπορεί να φτύνει κιόλας.
Φτιάξαμε μια Ελληνική Βουλή που έχει απ’ όλα και απ’ όλους, δεξιά, άκρα δεξιά, κέντρο, ολίγον αριστερά, αριστερά και απέτυχε, φτιάξαμε μια Βουλή που μένει άδεια κατά καιρούς, γιατί αυτοί που πρέπει να βρίσκονται μέσα έχουν «δουλειές». Είναι αστείο να βλέπεις να μιλά κάποιος σε άδεια έδρανα και να χειροκροτεί τον εαυτό του για αυτά που είπε. Αμέσως αναρωτιέσαι: κάτι έχει ο άνθρωπος, δεν μπορεί, και χαμογελάς. Όλα στάχτες.
Η νέα Ελληνική Βουλή που θα βγει, όταν βγει, δεν επιτρέπεται να μην πετύχει, το παρόν και το μέλλον το επιβάλλουν.
Οι στάχτες θα φύγουν με τη βροχή και νέα ζωή θα ξεπηδήσει. Η ελπίδα θα φανεί με το πρώτο πράσινο φυλλαράκι που θα φυτρώσει. Στα χέρια τους δώσαμε και θα δώσουμε πάλι τις ελπίδες μας, κι αν δεν πετύχουν, εμείς θα είμαστε οι αποτυχημένοι και κανείς άλλος.
Να ‘χουμε στο μυαλό μας τα καλύτερα, για να ‘ρθουν τα καλά. Υπάρχει ελπίς.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
