Το απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο έχει ξεπεράσει τις δυνατότητές του
Η περιοχή της Βέργας, του Αλμυρού, της Μικρής Μαντίνειας, έως και τις Κιτριές, αποτελεί εδώ και χρόνια έναν από τους πιο ζωντανούς τουριστικούς πνεύμονες της Καλαμάτας. Το παραλιακό μέτωπο που οδηγεί προς Κιτριές, αλλά και προς τη Μάνη, γίνεται κάθε χρόνο πόλος έλξης για ντόπιους και επισκέπτες, ενώ συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες επενδύσεις στον τομέα της εστίασης, της φιλοξενίας και της αναψυχής. Όμως, όταν η τουριστική κίνηση φτάνει στο απόγειό της, όπως τον Αύγουστο και ιδιαίτερα το τριήμερο του Δεκαπενταύγουστου που μας πέρασε, η περιοχή «πνίγεται».
Ο απαρχαιωμένος πλέον δρόμος που συνδέει την πόλη της Καλαμάτας, τόσο από την παραλιακή οδό της Ναυαρίνου όσο και από την οδό Λακωνικής, στην οποία καταλήγει πλέον και όλη η κίνηση από το νέο αυτοκινητόδρομο, δεν αντέχει άλλο. Η εικόνα είναι πια γνώριμη: ουρές χιλιομέτρων από οχήματα, ατελείωτη αναμονή, κόρνες και νεύρα.
Ατελείωτες «ουρές»
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα η ατελείωτη «ουρά» των αυτοκινήτων από τον κόμβο «Φωτεινή» έως και τον Αλμυρό, από το πρωί έως και το απόγευμα, ήταν μόνιμη κατάσταση.
Ακόμα και την Κυριακή, αργά το βράδυ, όταν σε άλλες περιοχές η κίνηση είχε αρχίσει να υποχωρεί, με κάποιους εκδρομείς να έχουν ήδη αποχωρήσει, στον Αλμυρό και τη Βέργα τα εκατοντάδες αυτοκίνητα κινούνταν σημειωτόν από το πάρκο του Αλμυρού μέχρι τον κόμβο «Φωτεινή» για την είσοδό τους στην πόλη.
Ο κυκλοφοριακός φόρτος έχει γίνει πλέον ασφυκτικός και το υπάρχον οδικό δίκτυο έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Το βράδυ της Κυριακής ένα αυτοκίνητο χρειάστηκε περίπου 45 λεπτά για να διασχίσει την απόσταση από το πάρκο του Αλμυρού έως την Αγία Σιών!
Υποδομές περασμένων δεκαετιών
Το πρόβλημα δεν είναι απλώς η ταλαιπωρία των οδηγών. Είναι και η εικόνα μιας περιοχής που φιλοδοξεί να είναι κορυφαίος τουριστικός προορισμός, αλλά μοιάζει να έχει «κολλήσει» σε υποδομές περασμένων δεκαετιών. Οι επισκέπτες που φτάνουν για να απολαύσουν τη θάλασσα και την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μποτιλιαρίσματα που θυμίζουν αστικά κέντρα. Οι κάτοικοι, από την άλλη, βλέπουν την καθημερινότητά τους να επιβαρύνεται και τα σπίτια τους να βρίσκονται δίπλα σε ένα «ποτάμι» λαμαρίνας και καυσαερίου.
Η υπερσυγκέντρωση δραστηριοτήτων χωρίς αντίστοιχη μέριμνα σε υποδομές δεν είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο στη Βέργα. Είναι ένα φαινόμενο που συναντάται σε πολλούς τουριστικούς τόπους. Όμως, η Καλαμάτα και η Μάνη δεν μπορούν να πορεύονται με ένα δρόμο που θυμίζει περισσότερο επαρχιακή διαδρομή της δεκαετίας του ’70 παρά είσοδο σε τουριστική «βιτρίνα».
Αν, πράγματι, θέλουμε η περιοχή να αναπτυχθεί περαιτέρω με όρους βιωσιμότητας, χρειάζεται άμεσος σχεδιασμός: βελτίωση του οδικού δικτύου, εναλλακτικές διαδρομές και άλλα. Διαφορετικά, η τουριστική ανάπτυξη θα καταλήξει να υπονομεύει τον ίδιο της τον εαυτό.
Όταν το πρώτο πράγμα που βιώνει ο επισκέπτης είναι ένα ατελείωτο μποτιλιάρισμα και κυκλοφοριακή ασφυξία, έχεις χάσει ως περιοχή το μισό των εντυπώσεων που θα αποκομίσει.
Η Περιφέρεια έχει ανακοινώσει την υλοποίηση έργου 800.000 ευρώ για βελτίωση του υφιστάμενου δρόμου, κυρίως με αντικατάσταση του ασφαλτοτάπητα από τον κόμβο «Φωτεινή» μέχρι τη διασταύρωση προς Κιτριές, όμως το βασικό πρόβλημα μιας υποδομής που δεν καλύπτει τις αυξημένες πλέον ανάγκες της περιοχής, παραμένει.
Επίσης, για πάνω από 25 χρόνια παραμένει «παγωμένο» το οδικό έργο Καλαμάτα – Κιτριές, το οποίο θα αποσυμφορήσει μια ολόκληρη τουριστική περιοχή. Οι διαδικασίες σύνταξης μελετών για το δρόμο ξεκίνησαν το 1997 και προβλέπουν μεγάλες βελτιώσεις, αλλά και νέες χαράξεις του άξονα μέχρι τις Κιτριές, αποφεύγοντας οικισμούς και εξασφαλίζοντας άνετη κυκλοφοριακή σύνδεση, χωρίς όλο αυτό το κομφούζιο που παρατηρείται κάθε καλοκαίρι στον κάκιστο, πλέον, υφιστάμενο δρόμο.
Το 2008 κατατέθηκε η οριστική μελέτη και έκτοτε τα ίχνη του εν λόγω έργου χάθηκαν… Επανεμφανίσθηκαν κάποια στιγμή τους προηγούμενους μήνες, αλλά το έργο έπεσε ξανά σε… «ύπνωση».
Όσο δε για την περιβόητη 1η επαρχιακή οδό μέχρι την Αρεόπολη, αν αρχίζαμε να γράφουμε για τα «μαρτύρια» που έχει περάσει ως έργο, θα χρειαζόμασταν πολύ μελάνι…
Και μέχρι κάποιοι να αποφασίσουν να βρουν μια λύση, θα συνεχίσουν να περνούν μαρτύρια κάτοικοι και επισκέπτες των εν λόγω περιοχών!
Της Βίκυς Βετουλάκη
