«Κάθισα σ’ ένα παγκάκι και πρόσεχα τους ανθρώπους που περνούσαν. Δεν είδα ούτε ένα πρόσωπο που να είχε έστω ένα δείγμα χαράς επάνω του. Μου έκανε εντύπωση αυτό, γιατί πάντα σε τούτον τον τόπο, όσα προβλήματα και αν βάραιναν την καθημερινότητά μας, υπήρχε πάντα η παρηγοριά τού «και μη χειρότερα», που μαζί της έφερνε και μιαν ευγνωμοσύνη για όσα καλά είχαμε στη ζωή μας, τα λίγα ή τα λίγο πιο πολλά. Κάντε αυτό το πείραμα, και θα εκπλαγείτε και σεις. Μετρήστε χαμόγελα. Πρόσωπα που να μην είναι μαραμένα ή έντονα σημαδεμένα από την οργή και την απογοήτευση. Ποιοι, άραγε, αναρωτιέμαι, διέπραξαν αυτό το έγκλημα στον τόπο μας;»
Αυτό είναι ένα κείμενο του καλού συναδέλφου Χρήστου Μιχαηλίδη εξ Αθηνών πριν από καιρό που ξαναδιάβασα και έκανα αυτό ακριβώς που μας παρότρυνε να κάνουμε, κάθισα σε ένα παγκάκι στην παραλία και «μέτρησα χαμόγελα», δεν θα σας πω το αποτέλεσμα, αυτό όμως που θα σας πω είναι ότι έχουμε πλέον, ξεχάσει το χαμόγελο.
Γι’ αυτό λοιπόν είπα να χαμογελάσουμε σήμερα κάνοντας ένα μικρό αφιέρωμα στο χαμόγελο και ας αναρωτηθούμε, ποιος αδιαφορεί, αγνοεί, αντιπαθεί, αποφεύγει, μισεί, και φοβάται ένα χαμόγελο; Εύχομαι και ελπίζω, κανείς.
Ένα χαμόγελο, μπορεί να είναι: Αβίαστο, αγγελικό, ελαφρύ, πλατύ, αδιόρατο, το χαμόγελο της Τζοκόντα, δροσερό , φευγαλέο, αθώο, πονηρό (με υπονοούμενα), αμήχανο, περήφανο, ζεστό, περιπαιχτικό, χαριτωμένο, έξυπνο.
Αλλά, και: Ηλίθιο, κρύο, σαρδόνιο, σαρκαστικό, σατανικό, μεφιστοφελικό (πλήρες κακίας),ειρωνικό, πρόστυχο, ένοχο, βεβιασμένο.
Ένα χαμόγελο, μπορεί να σημαίνει: Πρόσκληση, ευγνωμοσύνη., ευχαριστία, ευγενική άρνηση, αμηχανία, πρόκληση. Αλλά και υφέρπουσα απειλή. Και ειρωνεία. Και περιφρόνηση καμιά φορά.
Με ένα χαμόγελο, μπορούμε να πούμε: Έλα, ευχαριστώ, ίσως, δεν ξέρω, ναιιιιιιιί !!! Μπορεί, εδώ είμαι, στην υγειά σου, περαστικά. σ’ αγαπώ.
Αλλά και: Έννοια σου, σου τα ’χω φυλαγμένα, οψόμεθα εις Φιλίππους, είσαι λίγος (η), για μένα, αντίο.
Κάποιος, από το χαμόγελό του χαρακτηρίζεται σαν:
Χαμογελαστός άνθρωπος, σκυθρωπός άνθρωπος, ανέμελος άνθρωπος, ευγενικός άνθρωπος, ευχάριστος άνθρωπος, χάχας.
Ανακουφισμένοι αποφαινόμαστε: Ο Θεός μου χαμογέλασε.
Με ελπίδα ευχόμαστε: Ας μου χαμογελάσει η τύχη. Γιορτάζουμε το πρώτο χαμόγελο του μωρού μας. Παρηγοριόμαστε (κάπως), όταν μαθαίνουμε ότι κάποιος «έφυγε» χαμογελώντας.
Γι’ αυτό Χαμογέλα. Όσο κι αν νοιώθεις κακότυχος, «βαρεμένος», αδικημένος, κακορίζικος, «ματιασμένος», αδύναμος, αδέξιος, ανήμπορος, κακόκεφος, κακοκαρδισμένος, ανόρεχτος, δύσθυμος, μαχμούρης.
Χαμογέλα ακόμη, κι αν νοιώθεις φόβο, θυμό, ζήλια, μελαγχολία, απογοήτευση, ακόμη και απελπισία. Κι αν δεν μπορείς, τουλάχιστον προσπάθησε.
Χαμογέλα. Έστω και κάτω απ’ τα μουστάκια σου. Το χαμόγελο είναι μεταδοτικό. Μακραίνει τη ζωή, κάνει αξιαγάπητες ρυτίδες. Και αν μη τι άλλο κάνει τους «Άλλους» (αυτούς που μας εχθρεύονται) να ανησυχούν.
Χαμογελάτε, η ζωή είναι σύντομη και πρέπει να την χαρούμε. Χαμογελάτε κι αν μπορείτε, παρατηρήστε τους γύρω σας γιατί έτσι μαθαίνετε τον εαυτό σας πολύ καλυτέρα.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
