Η ΚΑΛΗ ΕΙΔΗΣΗ: Δωρεάν κράνη και έντυπο υλικό σε δικυκλιστές διανεμήθηκαν από το Α.Τ. Τριφυλίας και το Δήμο Τριφυλίας. Σε δελτίο Τύπου του Γραφείου Τύπου του δημάρχου Τριφυλίας αναφέρεται σχετικά: «Μια ξεχωριστή δράση ενημέρωσης πραγματοποιήθηκε από το Α.Τ. Τριφυλίας, σε συνεργασία με το Δήμο Τριφυλίας. Συγκεκριμένα, σε μια συμβολική κίνηση και αντί για τις αναμενόμενες κλήσεις, λόγω μη χρήσης κράνους, μοίρασαν δωρεάν προστατευτικά κράνη (προσφορά του Δήμου Τριφυλίας) και έντυπο ενημερωτικό υλικό σε δικυκλιστές. Η πρωτοβουλία τους αυτή είχε ως στόχο να ευαισθητοποιήσει τους οδηγούς δικύκλων σχετικά με τη μεγάλη σημασία της χρήσης προστατευτικού κράνους, το οποίο αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας ενάντια σε τραυματισμούς στο κεφάλι εξαιτίας τροχαίων ατυχημάτων. Γιατί η χρήση κράνους δεν προστατεύει τους δικυκλιστές μόνο από τα πρόστιμα, αλλά πολύ περισσότερο, προστατεύει τη ζωή τους από τα άσχημα!».
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ: Γεγονός είναι ότι το κράνος προστατεύει το κεφαλάκι μας. Ένα άλλο γεγονός, όμως, είναι ότι δεν προστατεύει αυτό που έχει μέσα το κεφαλάκι μας, και εννοώ το «εγκεφαλικό» που παθαίνεις όταν παίρνεις στα χέρια σου το ροζ χαρτάκι που σου δίνουν τα ευγενικά παιδιά με τις μπλε στολές (κάποια από αυτά είναι πολύ θυμωμένα, όχι όλα). Αυτό το ροζ χαρτάκι, λοιπόν, μπορεί να γράφει διάφορα ποσά, ξεκινώντας από τα 350 ευρώ. Είναι δε αυξανόμενα, ανάλογα με τις παραβάσεις που θα ανακαλύψουν. Μιλώ από προσωπική εμπειρία. Οδηγώ 45 χρόνια μηχανάκι και όχι μηχανή, και πάντα με κράνος. Πριν από λίγες μέρες έτυχε να μη φορέσω, και επίσης έτυχε να πέσω σε μπλόκο της Τροχαίας που δε μοίραζε δωρεάν προστατευτικά κράνη ούτε ενημερωτικά φυλλάδια, αλλά ροζ χαρτάκια.
Προσπάθησα να κάνω διάλογο με τον έναν από τους τρεις, αλλά δεν τα κατάφερα. Δε με άκουγε. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι πρέπει να πάω να κάνω μαθήματα για μηχανάκι, και να γραφεί στο δίπλωμα αυτοκινήτου που του έδωσα, νομίζοντας ότι υπήρχε νόμος που επέτρεπε την οδήγηση για μηχανάκι μέχρι 125 κυβικά. Σημειωτέον ένα σκουτεράκι οδηγούσα.
Μάταια περίμενα να με ακούσει, έγραφε και ξαναέγραφε. Μέχρι να τελειώσει τα γραπτά του, το μάτι μου πήρε τον επικεφαλής της ομάδας να κυνηγά, ως Κεντέρης, ένα άλλο μηχανάκι που έστριψε στο στενό μόλις τους είδε. Δεν το έπιασε. Γύρισε αλαφιασμένος και λίγο θυμωμένος. Το θυμό του πλήρωσε ένας γεράκος που κρατούσε μαζί με κάτι σακούλες με τρεις ντομάτες και δύο αγγουράκια το κράνος στο χέρι. Ο επικεφαλής έγινε έξαλλος, ενώ ο γεράκος εκλιπαρούσε (είχε βγει πριν από λίγο από το μανάβικο πιο κάτω).
Το σκηνικό που παρατηρούσα το διέκοψε μια φωνή: «είστε έτοιμος, κύριε», δίνοντάς μου το «δικό» μου ροζ χαρτάκι, ενώ κράτησε το δίπλωμα (μάλλον του άρεσε η φωτογραφία μου). Τον ρώτησα γιατί. Μου είπε πως ο νόμος το λέει, και αν διαφωνώ, να κάνω ένσταση. Έκανα, και μέχρι να πάρω απάντηση προσπαθώ να συνέλθω από το εγκεφαλικό που μου ήρθε. Το ποσό στο ροζ χαρτάκι ήταν ένας μισθός (πρέπει να είμαι μεγάλος παράνομος). Φόρεσα το κράνος, αλλά δε με προστάτευσε. Το εγκεφαλικό παρέμεινε.
Κλείνοντας, να σας πω ότι δεν έχω κάτι με τα «όργανα», ό,τι τους λένε «παίζουν», με το μαέστρο τα έχω.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
