Ο Δήμος Καλαμάτας βρίσκεται αντιμέτωπος με σοβαρές καταγγελίες για την ανοχή που επιδεικνύει στην αυθαίρετη κατάληψη της κεντρικής πλατείας από τις μεγάλες καφετέριες. Παρά την ξεκάθαρη παραβίαση των κανονισμών, η Δημοτική Αστυνομία φέρεται να κάνει τα “στραβά μάτια”, αφήνοντας τις μεγάλες καφετέριες να μετατρέπουν το δημόσιο χώρο σε ιδιωτικό προαύλιο.
Τα παραπάνω υποστηρίζει σε ανακοίνωσή της πρωτοβουλία πολιτών, επισημαίνοντας τα παρακάτω:
Μια πλατεία στα χέρια των λίγων
Οι εικόνες στην καρδιά της Καλαμάτας είναι χαρακτηριστικές: τραπεζοκαθίσματα επεκτείνονται πολύ πέρα από τα επιτρεπόμενα όρια και τις κίτρινες γραμμές, ομπρέλες καλύπτουν σχεδόν κάθε ανοικτό σημείο, και οι πεζοί αναγκάζονται να κινούνται σε στενούς διαδρόμους, σχεδόν σαν “επισκέπτες” στον ίδιο τους το δημόσιο χώρο. Ο χώρος που ανήκε κάποτε σε όλους, μετατρέπεται σταδιακά σε αποκλειστικό χώρο κατανάλωσης και κερδοφορίας.
Μηδενικά πρόστιμα – Ανοχή που εξοργίζει
Το στοιχείο που προκαλεί ιδιαίτερη αγανάκτηση είναι ότι την περυσινή χρονιά δεν επιβλήθηκε ούτε ένα πρόστιμο στις καφετέριες, παρά τις καταγγελίες και τα προφανή αυθαίρετα. Η στάση αυτή έχει ερμηνευτεί από πολλούς κατοίκους ως σιωπηρή ανοχή, αν όχι συγκάλυψη, με αποτέλεσμα τα μεγάλα κεφάλια να συνεχίζουν ανενόχλητα την παρανομία τους εις βάρος των πολιτών, του Δήμου και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Πολίτες στο περιθώριο, επιχειρήσεις στο απυρόβλητο
Οι διαμαρτυρίες των κατοίκων είναι συνεχείς. Ορισμένοι κάνουν λόγο για μια “πλατεία αποκλειστικά για πελάτες μεγάλων καφετεριών” και όχι για τους πολίτες. Παράλληλα, μικρότερες επιχειρήσεις που καλούνται να ακολουθήσουν κατά γράμμα τους κανονισμούς βλέπουν να εφαρμόζονται “δύο μέτρα και δύο σταθμά”, γεγονός που δημιουργεί κλίμα αδικίας και έλλειψη εμπιστοσύνης προς το Δήμο.
Ένα ζήτημα δημοκρατίας στο δημόσιο χώρο
Η πλατεία, το κατεξοχήν σύμβολο μιας ανοιχτής και ζωντανής πόλης, έχει μετατραπεί σε προαύλιο ιδιωτικών συμφερόντων. Το θέμα ξεπερνά τα όρια της αισθητικής ή της λειτουργικότητας. Αγγίζει τον πυρήνα της διαχείρισης των κοινόχρηστων χώρων και της ισονομίας. Όσο οι παραβάτες μένουν ατιμώρητοι, τόσο ενισχύεται η αίσθηση πως ο δημόσιος χώρος “ξεπουλιέται” σε λίγους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Σε μια πόλη που θέλει να λογίζεται σύγχρονη και ευρωπαϊκή, η εικόνα της κεντρικής πλατείας δε συνάδει με καμία έννοια βιώσιμης και ισότιμης ανάπτυξης. Δεν πρόκειται απλώς για αισθητική υποβάθμιση, αλλά για βαθύτατη πολιτική επιλογή: όταν δεν εφαρμόζονται οι κανόνες, η δικαιοσύνη και η ισονομία μένουν κενό γράμμα.
Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν ο Δήμος Καλαμάτας θα αναλάβει δράση για να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και να υπερασπιστεί το δικαίωμα όλων των πολιτών στον ελεύθερο και ανοιχτό δημόσιο χώρο ή αν θα συνεχίσει να σιωπά, αφήνοντας την πλατεία της πόλης στα χέρια των λίγων.
