Οι αίθουσες της δεκαετίας του 2000, με έδρανα που ανήκουν πλέον σε άλλη εποχή, χωρίς στοιχειώδη ενεργειακή αναβάθμιση, θυμίζουν περισσότερο εγκαταλειμμένο λύκειο παρά ανώτατο ίδρυμα.
Κι όμως, την ίδια στιγμή που διοργανώνονται διεθνή συνέδρια, υπογράφονται μνημόνια συνεργασίας και απονέμονται τιμητικοί τίτλοι, η καθημερινότητα των φοιτητών παραμένει στα όρια του αυτονόητου. Γιατί, όσο κι αν λάμπουν οι τελετές, το πραγματικό κύρος ενός πανεπιστημίου δε μετριέται με επιτιμοποιήσεις, αλλά με τα έδρανα στα οποία κάθεται η επόμενη γενιά επιστημόνων.
Η Πολιτεία και το ίδιο το Ίδρυμα οφείλουν να κοιτάξουν πέρα από τις φωτογραφίες των εκδηλώσεων: να κοιτάξουν μέσα στις αίθουσες. Εκεί όπου, κυριολεκτικά, «χτυπά» η καρδιά της γνώσης, αλλά σήμερα χτυπά μέσα στο κρύο, τη φθορά και την αδιαφορία.
Τέλος, αν η διοίκηση του Πανεπιστημίου δεν μπορεί να κάνει κάτι, ας αγοράσει, τουλάχιστον, κάποιες λέμβους, γιατί όταν βρέχει, στον Αντικάλαμο δημιουργούνται… ποτάμια!
Α.Π
