Πριν από αρκετά χρόνια, δεκαεπτά περίπου, ίσως και παραπάνω, έγραφα για τις εντυπώσεις που απεκόμισα, εγώ και ο τρίχρονος γιος μου (τότε), από μια επίσκεψη, για να παίξουμε, στο «Πάρκο του ΟΣΕ».
Τότε είχα βρεθεί στην πολύ δύσκολη θέση να απαντώ στις ερωτήσεις του γιου μου για τα διάφορα περίεργα (γι’ αυτόν) που έβλεπε στο συγκεκριμένο πάρκο «αναψυχής» για μικρούς και μεγάλους.
Χθες βρέθηκα πάλι στην ίδια δύσκολη θέση για να απαντήσω στις ίδιες ερωτήσεις, στον εαυτό μου (ο γιος μου είναι μεγάλος πλέον).
Ρωτώ τους δημάρχους (πρώην και νυν) τούτης της πόλης που επέλεξα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου: γιατί;
Δεν ξέρω πόσες πόλεις στην Ελλάδα έχουν το προνόμιο να διαθέτουν «διαμάντια» στα σπλάχνα τους, αυτό που έμαθα και ξέρω πλέον, είναι ότι μόνο μια πόλη στην Ελλάδα «χέζει» τα διαμάντια της κι αυτή, δυστυχώς, είναι η πόλη της επιλογής μου. Παρεμπιπτόντως, ο γιος μου τότε είχε διαλέξει να παίζει στο λιγότερο «χεσμένο» τρένο (αυτό το μεγάλο που κουβάλα το γερανό από το Μεσολόγγι, πίσω του, κι αυτό με κάνει λίγο χαρούμενο).
Κύριε δήμαρχε, «να τα βράσω» τα λιθόστρωτα δρομάκια, τα «Μέγαρα Χορού» και όλα αυτά τα έξυπνα και «όμορφα» που φτιάχνετε στην πόλη μας, όταν η ίδια η πόλη δεν μπορεί να συντηρήσει τους ήδη υπάρχοντες χώρους, που θα μπορούσαν να είναι κι ένας δυναμικός πόλος έλξης, εκτός από εμάς τους ιθαγενείς.
Εάν αυτές τις μέρες χτυπήσει το τηλέφωνό σας πιθανόν να είναι κάποιος πατέρας που είδε το παιδί του να παίζει ανάμεσα σε κάτι καφέ και μυρωδάτα πραγματάκια που κάποιος δεν πρόλαβε να αφήσει στο χώρο που πρέπει, γιατί κι αυτός ο χώρος που υπάρχει για αυτή τη «δουλειά» είναι πολλές φορές για κάποιους λόγους (τους ξέρετε, φαντάζομαι) κλειδωμένος.
Γι’ αυτό, όταν χτυπήσει το τηλέφωνό σας, παρακαλώ από καρδιάς και με κάθε σεβασμό, μιλήστε ειλικρινά και πείτε του γιατί.
Οι πολίτες της Καλαμάτας ξέρουν και να βλέπουν και να εκτιμούν, όμως θέλουν καθαρούς χώρους και ασφαλείς να παίζουν τα παιδιά τους, κι αυτό είναι δική σας δουλειά, δήμαρχε.
Α, μια σημείωση, όλα αυτά αφορούν και στην προηγούμενη Δημοτική Αρχή. Πολλά τα χρόνια της «ακράτειας» και πρέπει να εκτονωθούν.
Αν σας κούρασα, συγγνώμη, αλλά έχω μάθει από μικρός ότι τα διαμάντια, αυτοί που τα έχουν, τα γυαλίζουν και λάμπουν, για να μπορούν να τα χαίρονται όλοι… Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
