Κάθε πρωί που ξυπνώ, γύρω στις 6.00, πίνω τον καφέ μου καθισμένος μπροστά σε ένα τζάμι και κοιτώντας έξω. Μόλις χαράζει, μια όμορφη εικόνα δημιουργείται πίσω από το τζάμι. Ένα μεγάλο δένδρο δεσπόζει, που έχει μέσα του ζωή.
Κάθε πρωί, λοιπόν, με καλημερίζουν οι κάτοικοι του δένδρου, μια κοτσυφίνα και ένας κότσυφας, που ερωτοτροπούν πετώντας από κλαδί σε κλαδί. Γύρω τους πολλοί μικροί «αλήτες», σπουργίτια που τιτιβίζουν κάνοντας φασαρία, λέγοντάς μου κι αυτά καλημέρα με τον τρόπο τους. Το δένδρο είναι το σπίτι τους, το δένδρο είναι η ζωή τους.
Στο μυαλό μου έρχεται πάντα, δεν ξέρω γιατί, ένα τραγούδι του Ορφέα Περίδη και το σιγοτραγουδώ κάθε πρωί. Το τραγούδι λέει τα πιο κάτω λογάκια και περιγράφει σαφώς πολλά που θα ήθελα να σας πω και δε σας λέω. Σας το μεταφέρω, κι αν θέλετε, τραγουδήστε κι εσείς μαζί μου, έτσι για μια καλημέρα:
Απ’ το παράθυρο κοιτώ / σαν το χαϊβάνι σα φυτό
που βλέπει έξω ένα ποτάμι / μα τους χωρίζει ένα τζάμι.
Έξω βουβοί περαστικοί / κανείς δεν έχει τι να πει
κι εγώ στους γυάλινους τους θόλους / ο πιο αμίλητος απ’ όλους.
Βρέχει στο τζάμι μου κι εγώ / πίνω τ’ αμίλητο νερό
την παγωμένη μου οθόνη / περνά η ζωή και τη θολώνει.
Έξω αστράφτει και βροντά / ρωτώ κανείς δεν απαντά
βλέπουν στο τζάμι τη μορφή μου / μα δεν ακούνε τη φωνή μου.
Πιο κάτω από το σπίτι τούτες τις γιορτινές μέρες φύτρωσε καινούργιο δένδρο, χωρίς κοτσύφια και σπουργίτια, αλλά με πολύ φως. «Είναι ψηλό, πολύ ψηλό, που έχει αγκαλιά τον ουρανό», και στην κορφή του ένα αστέρι. Κάποιοι το είπαν το αστέρι της Βηθλεέμ, εγώ το λέω το αστέρι της χαράς, αν κρίνω από τα πολλά παιδάκια που τρέχουν και παίζουν από κάτω του, κάτι σαν τα πρωινά μου σπουργίτια και τους κότσυφες που δίνουν ζωή στο δικό τους δένδρο και μου κάνουν παρέα στον καφέ.
Γι’ αυτό κρατήστε και χαρείτε ό,τι μπορείτε από το καινούργιο δένδρο, γιατί σε λίγες μέρες θα φύγει, οι καλικάντζαροι παραμονεύουν.
Αυτό που δε θα φύγει είναι το δικό μου δένδρο, που ήταν, είναι και θα είναι εκεί, το δένδρο είναι η ζωή. Με ακούτε;
Έξω αστράφτει και βροντά / ρωτώ κανείς δεν απαντά
βλέπουν στο τζάμι τη μορφή μου / μα δεν ακούνε τη φωνή μου.
Μιλάμε πάλι…
Κώστας Δεληγιάννης
